Ανατρέχοντας στα παιδικά μου χρόνια πιο πολύ ανακαλώ μια γενικότερη αίσθηση καλλιτεχνικότητας, σαν να ήταν από πάντα δεδομένο ότι ανήκω σε μια τέτοια σφαίρα ύπαρξης.
Με τον δίδυμο αδερφό μου, τον Φοίβο μεγαλώσαμε σε ένα εμπνευσμένο περιβάλλον με υψηλά ερεθίσματα και ενθάρρυνση για οτιδήποτε καλλιτεχνικό. Μικρότερη είχα μεγάλη αγάπη για τα εικαστικά – προφανώς λόγω του πατέρα μου που είναι γλύπτης. Με τη μουσική, όμως, ήταν αλλιώς· προέκυψε μέσα μου ως ανάγκη και την απαίτησα συνειδητά. Ουδέποτε θυμάμαι να θέλω να γίνω ηθοποιός. Ανατρέχω πάντως συχνά στις πρώτες αυτές καλλιτεχνικές αφυπνίσεις για να είμαι σίγουρη ότι παραμένω συνδεδεμένη με το πλέον αυθεντικό κομμάτι του πυρήνα μου.
Σίγουρα οι γονείς μου και οι περισσότεροι δάσκαλοί μου με καθόρισαν – ήμουν τυχερή ως προς αυτό.
Παραδόξως, και ο Πόνος με Π κεφαλαίο. Κάποιες περίεργες συμπτώσεις, ατυχίες και αδικίες που βίωσα σε καίρια και αθώα χρόνια, έτσι αθωράκιστη και ανυποψίαστη όπως ήμουν, με κλόνισαν και με καθυστέρησαν ανεπιστρεπτί. Διαβάστε τη συνέχεια στο monopoli.gr.
