Στην κοιλιά μιας υγρής αβύσσου, φωλιάζει ένας μαυροντυμένος άνδρας. Τη μοναξιά του ταράζει μόνο ο ήχος του νερού που για, μερικά λεπτά, είναι και ο μοναδικός ήχος που απλώνεται στην σιωπή της Αλεξάνδρας Τριάντη στο Μέγαρο Μουσικής. Μέχρι που η διαφάνεια του νερού ταράζεται με ρυτίδες από ένα ακόμα σώμα. Ο άνδρας δεν είναι πια μόνος. Ο άνδρας είναι θηρευτής, ίσως ψαράς. Διαρρηγνύει τον λευκό υμένα που τον χωρίζει από το άλλο σώμα, το οποίο τώρα σπαρταράει δίπλα του, όπως όταν ένα ψάρι ξεψυχά. Πόσο οξυγόνο τελικά χωράει στους πνεύμονες αυτού του θηράματος;
Αρχετυπική σύγκρουση
Η σύγκρουση μοιάζει αέναη, κυκλική, βγαλμένη σχεδόν, από τον κόσμο του Μπέκετ. Θα μπορούσε, πάλι, να είναι ο Αχαάβ και ο Μόμπι Ντικ ή ο Σαντιάγκο (του Έρνσεστ Χέμινγουεϊ) και ο μεγάλος ξιφίας του. Αναμφίβολα, είναι η μάχη ενός θύτη με το θύμα του, ενός εξουσιαστή με τον εξουσιαζόμενο, ενός θηριοδαμαστή με το θηρίο του. Ενός όντος που επιθυμεί (ίσως και βίαια) ένα άλλο ον. Μια σχέση οντολογικής εξάρτησης. Διαβάστε τη συνέχεια στο monopoli.gr.
