Ήταν μια ηλιόλουστη Πέμπτη του Μαρτίου. Η τελευταία φορά που κοίταξα το ρολόι ήταν 09:50. Σε λίγα λεπτά θα συναντούσα τον άνθρωπο που μου έκανε παρέα στην δεύτερη καραντίνα, μέσω του TikTok, και που έμελλε τελικά να τον παρακολουθώ μέχρι σήμερα. Δεν γίνεται διαφορετικά. Ο Στέφανος Βούρος σε μαγνητίζει με όσα κάνει. Με το χιούμορ του. Με την ευφυΐα του. Με την αναπηρία του, που είναι σαν να μην υπάρχει, αλλά κατά βάση, με όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του, γιατί όπως λέει «η αναπηρία μου δεν είναι αυτή που με χαρακτηρίζει».
Όσο κατευθυνόμουν στο σημείο που είχαμε δώσει ραντεβού, σκόρπιες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου. Να του δώσω το χέρι μου για χειραψία; Να του χαμογελάσω απλά; Τελικά, τη στιγμή εκείνη δεν υπήρξε κανένα δίλημμα. «Συνήθως όταν μου κάνουν χειραψία δίνω και τα δύο μου χέρια», μου εξηγεί, μια κι εμένα μου έδωσε μόνο το ένα αφού στο άλλο κρατούσε τα γυαλιά του. Αυτό, πάντως, που ήξερα κατά τη διάρκεια της συνομιλίας μας, ήταν πώς θα τον χαιρετούσα στο τέλος. Με αγκαλιά.
Ο Στέφανος Βούρος ξεκίνησε το TikTok στην καραντίνα γιατί δεν είχε κάτι καλύτερο να κάνει. Σημαντικό ρόλο έπαιξε και ο τότε χωρισμός του. «Κατέβασα την εφαρμογή και ξεκίνησα να σκλοράρω ατέρμονα και κάποια στιγμή ‘δεν κάνω κι εγώ κάνα βιντεάκι;’. Ξεκίνησα με μουσικά βίντεο, που έπαιζα κιθάρα και πιάνο. Είχα σκεφτεί στην αρχή ‘θα δουν κάποιον χωρίς δάχτυλα να παίζει κιθάρα, θα σκίσω’. Δεν πήγαν άσχημα, αλλά δεν πήγαν και τέλεια. Ξεκίνησε όμως να υπάρχει μια ανοδική πορεία. Μετά το γύρισα τελείως. Ανέβαζα βίντεο με την αναπηρία μου που είχαν αρκετή δόση χιούμορ, που αυτά όντως έσκισαν. Οπότε είπα να το κρατήσω έτσι. Στην ουσία τα βίντεο μου είναι τι μπορώ να κάνω, ενώ δεν έχω δάχτυλα».
Διαβάστε τη συνέχεια στο intronews.gr
