Είναι νωρίς το πρωί, έχει κοιμηθεί πολύ λίγο. Χθες είχε την γενική πρόβα, σήμερα ανυπομονεί για την πρεμιέρα του «Ένα σπίτι φωτεινό σαν μέρα» του Τόνι Κούσνερ σε σκηνοθεσία του Γιάννη Μόσχου στο Εθνικό Θέατρο. Είναι πολλά τα συναισθήματα και οι σκέψεις που συνωστίζονται μέσα στο μυαλό και στην ψυχή της Αγορίτσας Οικονόμου αυτές τις ώρες · και για κάποιο λόγο βουρκώνει όταν περιγράφει την ηρωίδα της, την Άγκνες – μια Βερολινέζα ηθοποιό του σινεμά, παραμονές της ανόδου του Χίτλερ στην εξουσία. Την περιγράφει ως μέτρια ηθοποιό, κάτι που ομολογεί στον εαυτό της και η ίδια η Άγκνες. «Αν ήσουν μέτρια ηθοποιός, θα είχες το κουράγιο να το παραδεχθείς;» την ρωτώ. «Πιστεύω πως μια τέτοια παραδοχή κρύβει φόβο, ανασφάλεια. Πάντως, εκεί που έχω καταλήξει, είναι πως ακόμα κι αν είσαι μέτριος δεν χάλασε κι ο κόσμος· δεν θα πεθάνει ο ασθενής, δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου» λέει με σατιρική ψυχραιμία, τιθασεύοντας το άγχος της πρεμιέρας.
Πολλά μεσολάβησαν μέχρι το Εθνικό να απελευθερωθεί από τις καταλήψεις των σπουδαστών και ν’ ανοίξει ξανά· η Αγορίτσα Οικονόμου βρισκόταν ως ηθοποιός σε αναμονή, ενώ την ίδια ώρα αγωνιούσε για τους σπουδαστές της (ως καθηγήτρια δραματικής σχολής) και φυσικά για το καθαυτό επάγγελμα που απαξιώνεται συστηματικά μετά και το τελευταίο ‘χτύπημα’ του Προεδρικού Διατάγματος 85.
Διαβάστε τη συνέχεια στο monopoli.gr
