Όταν το 2012 η Plyllida Loyd ανέβαζε τον «Ιούλιο Καίσαρα» του Σαίξπηρ στις φυλακές HM Prison Holloway, μ’ έναν αποκλειστικά γυναικείο θίασο σε ανδρικούς ρόλους, η ιδέα αξιολογούνταν από κάποιους ως «πρωτοποριακή»· και ίσως μόνο η φεμινιστική ‘πτέρυγα’ του αγγλικού θεάτρου αντιδρούσε με κάποια θέρμη. Μέχρι να ολοκληρώσει την τριλογία της πάνω στον Σαίξπηρ (ακολούθησαν ο «Ερρίκος ο Δ΄» και η «Τρικυμία»), και πάλι με γυναικεία διανομή και πάλι με ‘σκηνικό’ γυναικεία σωφρονιστικά ιδρύματα, είχαν μεσολαβήσει άλλα πέντε χρόνια και πολλές ακόμα βρετανικές παραγωγές όπου κλασικοί ανδρικοί ρόλοι ερμηνεύονταν από γυναίκες πρωταγωνίστριες. Η Phyllida Loyd είχε, προφανώς, γονιμοποιήσει ένα σοβαρό διάλογο.
Φυσικά, και δεν ήταν η πρώτη φορά όπου γυναίκες ηθοποιοί επιχειρούσαν σε ανδρικούς σαιξπηρικούς ρόλους· αλλά ήταν η πρώτη φορά που αυτό συνέβαινε ως μια πολιτική χειρονομία, θέτοντας δημόσια ένα κρίσιμο ζήτημα: Έχουν ευκαιρίες εργασίας οι γυναίκες στην θεατρική σκηνή; Καθόλου περίεργο που η Loyd, αν και ήδη μετρούσε 30 χρόνια εμπειρίας στα αγγλικά πολιτιστικά δρώμενα, εκτίνασε τη φήμη της διεθνώς. Είναι αυτή η χειρονομία που την φέρνει σε λίγες ημέρες και στην Αθήνα, καλεσμένη του Rolex Arts Festival.
Διαβάστε τη συνέχεια στο monopoli.gr
