Δημήτρης Καταλειφός: Είναι δυνατόν να μην φοβάμαι το τέλος;

Το ραντεβού με τον Δημήτρη Καταλειφό στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων μοιάζει από μόνο του ένα σχήμα οξύμωρο. Η πρώτη θεατρική στέγη του σπουδαίου ηθοποιού, εκεί όπου γαλουχήθηκε στην τέχνη του με την ομάδα της Νέας Σκηνής, στο πλευρό του Λευτέρη Βογιατζή, αλλά και εκεί από όπου αποχώρησε επώδυνα είναι το πρώτο ίσως μεγάλο κεφάλαιο στην επαγγελματική ζωή του. Και τώρα το ξανασυναντά μ’ έναν ακόμα πιο καρμικό τρόπο: Με σύνδεσμο τον σκηνοθέτη Γιώργο Σκεύα, συνεργάτη του Βογιατζή για χρόνια πολλά.

Και καθώς η ζωή κάνει κύκλους και ο Δημήτρης Καταλειφός το ξέρει, ακούγεται πλέον πρόθυμος να ξαναμπεί σε αυτούς. Ανοιχτός πια, έτοιμος για καινούργια πράγματα, όπως δηλώνει, ετοιμάζεται για το πραγματικό ντεμπούτο του στην Επίδαυρο. Κι όμως· κοντά 50 χρόνια στο θέατρο, εμφανίζεται τώρα με ρόλο στην αργολική ορχήστρα, έχοντας τρεις πρότερες εμπειρίες στο θίασο του Σπύρου Ευαγγελάτου πριν 30 και 40 χρόνια. Με το κάλεσμα του «Οιδίποδα επί Κολωνώ», ο Καταλειφός επιβεβαιώνει τον κανόνα πως ποτέ δεν είναι αργά για μια «πρώτη φορά».

Μα η φύση του ρόλου, ενός αναχωρητή της ζωής, όπως είναι ο Οιδίπους του Σοφοκλή, τον φέρνει ολοένα και πιο κοντά σε διαλόγους με το φόβο, με το τέλος ή, όπως εξαιρετικά διατυπώνει, «με το περιορισμένο του μέλλοντος». Δεν είναι η πρώτη του φορά σ’ αυτήν την περιοχή. Αρκεί να διαβάσεις τα ποιήματα της τρίτης συλλογής του (εκδόσεις Πατάκη) «Επί κλίνης κρεμάμενος», αυτές τις σύντομες αυτοβιογραφικές ‘γκραβούρες’ των εμπειριών του, όπου αντανακλώνται τα τελευταία χρόνια, όπου τη σκέψη του σκιάζει η μοναξιά, τα λάθη και η λήθη, οι απώλειες, οι απολογισμοί, «τα ξεροκόμματα» της ζωής που απέμειναν, οι νύχτες που με κόπο ξημερώνουν. Θέλοντας και μη, τα λόγια που μοιραζόμαστε είναι κι αυτά απολογιστικά, αυτοβιογραφικά για έναν άνθρωπο που αφοσιώθηκε στο θέατρο περισσότερο από τη ζωή του και εξακολουθεί μέσα από αυτό να αντιλαμβάνεται το βίο που κυλάει.

Διαβάστε τη συνέχεια στο monopoli.gr