H Εμινέ Τζαπάροβα, Υφυπουργός Εξωτερικών της Ουκρανίας, στο JennyGr: «Δεν αναρωτιόμαστε για το αύριο. To φτιάχνουμε όπως θέλουμε να το ζήσουμε»

Η Εμινέ Τζαπάροβα είναι δημοσιογράφος, τηλεοπτική παρουσιάστρια και πολιτικός. Κι από το 2020, είναι η πρώτη Υφυπουργός Εξωτερικών της Ουκρανίας. Στο πλαίσιο αυτού του ρόλου της, είναι επικεφαλής της ουκρανικής αποστολής στην UNESCO κι έχει αναλάβει την Πλατφόρμα της Κριμαίας, μία διεθνή μορφή διαβουλεύσεων και συντονισμού δράσεων των δυτικών εταίρων της Ουκρανίας με σκοπό την αποτροπή των συνεπειών και των απειλών της προσωρινής κατοχής της Κριμαίας από την Ρωσική Ομοσπονδία και την επιστροφή της χερσονήσου στον έλεγχο της Ουκρανίας.

«Για μένα, το θέμα του TEDxAthens 2023 σημαίνει να ξεγυμνώνεσαι συναισθηματικά. Η δική μου ιστορία σήμερα, ήταν κατά κάποιον τρόπο να βάλω προς τα έξω τα πιο προσωπικά μου θέματα, τις πιο προσωπικές συνειδητοποιήσεις ως άνθρωπος, όχι ως πολιτικός. Εκδήλωσα τον πόνο μου και θεραπεύτηκα, καθώς ο μόνος τρόπος να θεραπευτείς, είναι να μοιραστείς τις πληγές σου», μου είπε, αμέσως μετά το τέλος της ομιλίας της.

WHO

H Dr. Anino Emuwa μιλά στο JennyGr για τη γυναικεία επιχειρηματικότητα: «Μην το κάνεις μόνη - Χτίσε τη δική σου κοινότητα»

Με αφορμή την ομιλία της αυτή, έδωσε συνέντευξη στο JennyGr για τον πόλεμο όπως τον βιώνει, τα τραύματά της και εξηγεί ότι σημασία δεν έχει να αναρωτιέσαι τι θα συμβεί αύριο. Σημασία έχει να δρας σήμερα, ώστε να δημιουργήσεις ένα αύριο στο οποίο θέλεις να ζήσεις.

photo credits: Γιώργος Κωστιάνης

Η μετάβαση από τη δημοσιογραφία στην πολιτική γίνεται πάντα αντικείμενο κριτικής και το κοινό, συχνά, έχει ανάμεικτα συναισθήματα. Πώς βιώσατε αυτήν τη μετάβαση, ειδικά σε τόσο νεαρή ηλικία;

Στην πραγματικότητα, ποτέ δεν βίωσα καμία μετάβαση καθώς, και στις δύο περιπτώσεις, ήμουν άνθρωπος. Προσπαθώ πάντα να δρω ανθρώπινα, δεν βάζω μπροστά την ιδιότητα της δημοσιογράφου ή της υφυπουργού –δεν είναι αυτός ο τρόπος μου να αντιμετωπίζω τα πράγματα. Στην επαγγελματική μου πορεία, τα τελευταία δέκα χρόνια, πάντα έχω ένα όνειρο, το βάζω στόχο και προσπαθώ να το φτάσω. Πιστεύω πως γι’ αυτό δεν αισθάνθηκα να πηγαίνω από το ένα μονοπάτι στο άλλο, λοιπόν. Επειδή είμαι ειλικρινής. Είμαι ειλικρινής ως δημοσιογράφος, είμαι ειλικρινής ως πολιτικός, είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, ως άνθρωπος.

Πώς βιώνετε τον πόλεμο στην Ουκρανία; Πώς ήταν τα πράγματα τότε και πώς είναι η κατάσταση τώρα;

Οι όψεις του πολέμου είναι δύο: Η στρατιωτική και η ανθρώπινη. Σχετικά με την πρώτη, είμαστε αντιμέτωποι μ’ ένα κράτος που στέλνει χιλιάδες drones καθημερινά στις πόλεις μας, σχεδόν καθημερινά έχουμε επεισόδια, άμαχοι πεθαίνουν στα σπίτια τους, στον δρόμο –είναι μία φριχτή πραγματικότητα.

Ως άνθρωπος τώρα, το κυριότερο είναι ότι βρίσκεσαι διαρκώς υπό πίεση, δεν ξέρεις τι θα συμβεί αύριο, δεν πατάς σε στέρεο έδαφος γιατί πρέπει να ζεις τη στιγμή, γιατί το αύριο μπορεί να μην είναι αύριο για σένα. Κι αυτό σε κάνει να νιώθεις πως πρέπει να εκτιμάς το τώρα, να δρας τώρα.

Το σπίτι που εσύ ζεις σήμερα, είναι ασφαλές σήμερα και πρέπει να το προσέχεις σαν φυλαχτό, επειδή κάποιος άλλος δεν το έχει. Κάποιος εκεί έξω δεν έχει το προνόμιο να ξέρει ότι αν κοιμηθεί το βράδυ, θα ξυπνήσει το πρωί. Και αυτό που με τρελαίνει είναι η διαρκής σκέψη πως κινδυνεύω. Ακόμη κι εδώ, στην Ελλάδα, το τραύμα δεν φεύγει – πιστεύω πως ως κοινωνία χρειάζεται να αφιερώσουμε πολλά χρόνια στην ανάρρωση καθώς το συγκεκριμένο είδος τραύματος, έχει διττή φύση: μία ορατή και μία αόρατη. Και δεν ξέρεις ποια θα εκδηλωθεί, ούτε πότε.

Δεν ξέρω αν και πώς θα επιβίωνε μία άλλη κοινωνία. Εμείς είμαστε ανθεκτικοί, η κυβέρνηση εργάζεται διαρκώς και ακούραστα και, κατ’ εμέ, ο Covid έπαιξε σημαντικό ρόλο καθώς μας έμαθε να δουλεύουμε από μακριά. Έχουμε θάρρος. Ο κόσμος μας δεν φοβάται. Συνήθως, όταν κάποιος μεγαλύτερος από εσένα έρχεται για να σου επιτεθεί, ο φόβος σε παραλύει. Σ’ εμάς, δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Στη δική μας περίπτωση, συνέβη το ακριβώς αντίθετο.

Κάτι εξίσου σημαντικό, είναι ότι κανείς μας δεν πίστευε πως ο πόλεμος παραμένει μέσο επικοινωνίας των λαών, ειδικά μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου – στην Ευρώπη, τουλάχιστον. Πιστεύαμε πως η ανθρώπινη ζωή αποτελεί προτεραιότητα, κι όταν βλέπεις πως βασανίζουν και σκοτώνουν κόσμο για το τίποτα, συνειδητοποιείς ότι αντιμετωπίζετε την πραγματικότητα από διαφορετική σκοπιά. Οπότε, έχεις το σπίτι σου, τη ζωή σου, την κοινότητά σου, κι έρχεται ένα κράτος που σε σκοτώνει, σε βιάζει, σε βασανίζει. Δεν ζείτε στην ίδια πραγματικότητα και θεωρώ πως έχουμε τεράστια ευθύνη στο να σταματήσει αυτό το κακό.

Αρχικά, δεν πιστεύαμε ότι θα είχαμε τέτοια στήριξη. Το μόττο μας, όπως το σκέφτηκε ο Πρόεδρος Ζελένσκι, είναι πως «τίποτα δεν είναι αδύνατο» κι αυτό σκεφτόμαστε καθημερινά. Δεν περιμέναμε πως θα είχαμε πατριώτες. Δεν πιστεύαμε πως οι στρατιώτες μας θα εκπαιδεύονταν για F-16. Δεν σκεφτήκαμε ποτέ πως η Σουηδία κι η Φινλανδία θα ήθελαν να μπουν στο ΝΑΤΟ. Ζούμε, λοιπόν, σ’ έναν κόσμο που αλλάζει διαρκώς, μπροστά στα μάτια μας. Κι η χώρα μου δεν αναρωτιέται πώς θα είναι το αύριο. Η χώρα μου πράττει, ώστε να φτιάξει το αύριο στο οποίο θέλει να ζει.