Οι σκέψεις πριν τον τελικό, πριν από κάθε τελικό. Θα βάλεις τα δυνατά σου, θα δώσεις τα πάντα, θα παλέψεις, θα σκάψεις βαθιά μέσα σου για να βρεις το ανέλπιστο και το άγνωστο που σε οδηγεί, μας οδηγεί, θα φυλάξεις στην ψυχή σου την οικογένεια, την πατρίδα, τα βλέμματα των παιδιών, αθώα, των συμπατριωτών σου, γεμάτα αγωνία και προσδοκία, των ξένων, γεμάτα αδιαφορία, πρόκληση, απορία, θα δεις τη γραμμή τερματισμού και θα τη σβήσεις, θα την κάνεις μια κουκκίδα στο άπειρο και σε αυτό θα τρέξεις, θα τρέξεις και θα βγάλεις φτερά, θα πατήσεις στους δρόμους της φωτιάς, θα μεγαλώσεις τα στενά της γειτονιάς, των δικών σου δρόμων, θα ξεχάσεις την ήττα για λίγα δευτερόλεπτα, θα αναμετρηθείς με το τέλειο και τη σίγουρη ήττα που θα σε φέρει πιο κοντά στο νήμα που ορίζει και κόβει ο χρόνος, θα δεχτείς τις γραμμές του πάνω στο σώμα σου, θα μετράς από μέσα σου τα δευτερόλεπτα, δεν θα φοβάσαι την πιστολιά και την πτώση, θα έχεις πλέξει από πριν το στεφάνι της νίκης με λόγια απλά, κατανοητά, άμεσα, καθαρά, θα βρεις λίγο χώρο για μια μεγάλη εκπνοή και στο φινάλε, ό,τι κι αν γίνει, θα εκστομίσεις αυτό που πάντα ήθελες να πεις, αυτό για το οποίο δεν σταμάτησες να παλεύεις.
Και τα άηχα, τα εσωτερικά, έγιναν φωτογραφία παλιά, νέα, παντοτινή! Πάμε στο 1992, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης και στο χρυσό της Βούλας Πατουλίδου στα 100 μέτρα με εμπόδια. Ας γραφτούν οι κειμενολεζάντες!
