«Εγώ ήμουν η μάνα του και ήξερα πάρα πολύ καλά τον Παύλο. Ήξερα ότι δεν θα έκανε στιγμή πίσω».
Η Μάγδα Φύσσα κάθεται σε μια πλαστική καρέκλα δίπλα στην εξέδρα με τα μπλε καθίσματα στον Πολυχώρο Λιπασμάτων, στη Δραπετσώνα. Είναι η πρώτη μέρα του Αντιφασιστικού Φεστιβάλ για τα δέκα χρόνια από τη δολοφονία του γιου της, Παύλου. Ο Γιάννης Μάγγος την πλησιάζει και της δίνει μια μπλούζα που δείχνει τον δικό του γιο, Βασίλη, με υψωμένη τη γροθιά. Η Μάγδα τη φοράει και οι δυο τους βγαίνουν φωτογραφία. Ύστερα σηκώνεται, παίρνει τον καφέ και τα τσιγάρα της και μας πλησιάζει. Όλοι μαζί βρίσκουμε μια ήσυχη μεριά και καθόμαστε για την κουβέντα. Για τη «συνέντευξη».
Είναι πολύ θυμωμένη με τον τρόπο που ο φασισμός κερδίζει έδαφος ξανά. Αναρωτιέται αν όλοι αυτοί οι αγώνες όλα αυτά τα χρόνια πήγαν χαμένοι. Αν έγιναν τσάμπα. Διαβάστε τη συνέχεια της συνέντευξης στο reader.gr.
