Η Βερονίκη Κυριακοπούλου στο JennyGr: «Μεγάλη υπόθεση οι επιλογές μας να είναι "δικές μας" - μόνο τότε μπορούμε να εξελιχθούμε»

Είχαμε ραντεβού έξω από το μετρό Πανεπιστήμιο, μία Παρασκευή που έβρεξε για κυριολεκτικά 20 λεπτά - τα 20 λεπτά που ήμασταν στον δρόμο. Στείλαμε σχεδόν ταυτόχρονα μήνυμα ότι θα αργήσουμε λίγο επειδή είχε κίνηση, και όταν βρεθήκαμε, μιλήσαμε για όλα -εκτός από τον καιρό.

Η Βερονίκη Κυριακοπούλου, η «Βερόνικα» της δημοφιλούς σειράς της ΕΡΤ, «Η Παραλία», είναι από τους ανθρώπους που νιώθεις ότι ξέρεις χρόνια, ακόμη κι αν δεν έχετε ξαναβρεθεί. Η κουβέντα μαζί της ρέει αβίαστα από την αρχή. Καθίσαμε για έναν καφέ, να γνωριστούμε λίγο καλύτερα - εγώ της γκρίνιαξα για κάτι αεροπορικά εισιτήρια, εκείνη δεν με κατέκρινε. Και κάπως έτσι αυτό που ξεκίνησε σαν «ραντεβού για δουλειά», κατέληξε μία ωραία βόλτα στο κέντρο με ένα άτομο που έχει δοκιμάσει σχεδόν τα πάντα.

WHO

Η Κατερίνα Βρανά στο Jennygr: «Έχουμε έλλειμμα αυτοσαρκασμού και πλεόνασμα σοβαροφάνειας στην Ελλάδα»

Η Βερονίκη είχε πολλά να πει - έζησε στην Αγγλία, επέστρεψε στην Ελλάδα, έχει εργαστεί ως δασκάλα θεατρικού παιχνιδιού, είναι ηθοποιός, έχει συμμετάσχει ακόμη και στην τελετή έναρξης των Special Olympics.

photo credits: Τζίνα Σκανδάμη

Τι σε έκανε να ασχοληθείς με την υποκριτική;

Ήμασταν από τα πολύ τυχερά παιδιά με τον αδερφό μου, καθότι είχαμε ερεθίσματα σε πολλά είδη τέχνης και έτσι μας καλλιεργήθηκε από πολύ νωρίς η αγάπη και ο σεβασμός για αυτές. Ως παιδί ήμουν πολύ δραστήρια, φυσιολάτρης και συμμετείχα σε παραστάσεις, εργαστήρια, καλλιτεχνικές δράσεις κλπ. Κάπου στην εφηβεία, μεταξύ κτηνιατρικής, παιδαγωγικών και θεάτρου, ως μέλος του θεατρικού ομίλου του σχολείου και χάρη στην πολύ δραστήρια δασκάλα μας, κάπως ο «σπόρος» των τεχνών μάλλον υπερίσχυσε. Πάντα με ενδιέφερε η μελέτη της ανθρώπινης φύσης, η μετάβαση από τη μία εποχή στην άλλη, οι διαφορετικές κουλτούρες και φυσικά, το πως δίνει κανείς ζωή σε ένα κείμενο, ώστε να μπορέσει να ξεπηδήσει από τη σελίδα.

Έζησες στην Αγγλία, σπούδασες θεατρολογία, έχεις εργαστεί ως δασκάλα θεατρικού παιχνιδιού στο Λονδίνο – ήσουν ακόμη κι εμψυχώτρια στην τελετή έναρξης των Special Olympics. Γενικά, έχεις ασχοληθεί με τα πάντα. Τι ξεχωρίζεις;

Η αλήθεια είναι ότι είναι δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιο, καθότι νιώθω ότι είμαι μόνο στην αρχή ακόμα. «Τα πάντα» είναι μεγάλη κουβέντα και εύχομαι να αξιώσω να ανακαλύπτω νέα πράγματα μέχρι το τέλος. Έχω όντως καταπιαστεί με αρκετά πεδία του θεάτρου σε ό,τι αφορά στην εφαρμογή του στην κοινωνία, αλλά και ως ηθοποιός, και όλα ήταν σημαντικά για διαφορετικούς λόγους. Τα έργα ρεπερτορίου γιατί έμαθα να αναλύω κείμενα και τρόπους ώστε ο λόγος τους να μην είναι απόκοσμος, το θέατρο στο ραδιόφωνο μου έμαθε να φτιάχνω κόσμους μόνο με τη φωνή μου, το παιδικό να μπορώ να αφουγκράζομαι τα παιδιά. Δουλεύοντας στην τηλεόραση επιβεβαίωσα ότι χωρίς σωστή προετοιμασία τα πράγματα είναι ζόρικα για όλους και χάρη σε όλες οι «παρασκηνιακές» δουλειές που έχω κατά καιρούς κάνει, έμαθα και εκτίμησα ακόμα πιο πολύ τη δουλειά που απαιτείται για να βγει μία παράσταση, μία σειρά, μία ταινία – ως ηθοποιός θα πρέπει να ξέρω τι δουλειά κάνει το κάθε πόστο και να βοηθήσω στο κομμάτι που μου αναλογεί, ώστε μετά αντίστοιχα να βοηθηθώ και εγώ. Η εμψύχωση και η διδασκαλία από την άλλη, είναι ένας άλλος κόσμος γιατί καλείσαι να μεταλαμπαδεύσεις τις γνώσεις σου, να παρακινήσεις ομάδες με διαφορετικές δυναμικές, ηλικίες, στόχους, άρα και ανάγκες και όλα αυτά με «πρώτη ύλη» την πρακτική του θεάτρου. Η προσαρμοστικότητα και η διερεύνηση είναι και εδώ απαραίτητα και είναι μερικοί από τους λόγους που εν τέλη, τα αγαπώ εξίσου.

Πώς αποφάσισες να επιστρέψεις στην Ελλάδα;

Η αλήθεια είναι πως δεν το αποφάσισα ακριβώς – προέκυψε - και μετά, διάφορα γεγονότα και αφορμές μονιμοποίησαν λίγο την απόφαση, η οποία δεν ήταν εύκολη. Παρόλα αυτά, προσπαθώ η πόρτα του εξωτερικού να είναι ανοιχτή, το διαβατήριο ανανεωμένο και απλά αναμένω το έναυσμα. Την περίοδο που επέστρεψα, μάλλον χρειαζόμουν μία αλλαγή και η προοπτική να εργαστώ για πρώτη φορά στη χώρα μου και στη γλώσσα μου, ήταν κάτι που με ενδιέφερε να δοκιμάσω τότε, για αυτό και έμεινα. Τα χρόνια που έζησα στην Αγγλία, οι σπουδές, ο τρόπος σκέψης και εργασίας των ανθρώπων εκεί, με καθόρισαν ως καλλιτέχνη, επαγγελματία, αλλά και ως άνθρωπο. Θα είναι πάντα από τις πιο σημαντικές εμπειρίες που έχω ζήσει. Είναι πράγματα που μου λείπουν και μου ταίριαζαν εκεί, η οργάνωση, η ευγένεια, η αξιοκρατία, η σχολαστικότητα, η συνέπεια… Είναι μεγάλη υπόθεση οι επιλογές μας - σωστές ή λάθος - να είναι «δικές μας» και συνειδητές γιατί μόνο τότε μπορούμε να εξελιχθούμε μέσα από αυτές. Η προσγείωση στα ελληνικά εδάφη δεν ήταν καθόλου ομαλή και συνεχίζει να θέλει συνεχή προσπάθεια, υπομονή και επιμονή, αλλά η αγάπη και η αφοσίωσή μου στη δουλειά μου είναι τέτοια που - για την ώρα τουλάχιστον - με τροφοδοτεί στο να μένω ενεργή, να διεκδικώ τη θέση μου στο χώρο και να προσπαθώ να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό σε κάθε τι που έρχεται στο δρόμο μου.

Ποια είναι η σχέση σου με τη διδασκαλία σήμερα;

Ως θεατροπαιδαγωγός ή «πρακτικός του θεάτρου» όπως είναι ο όρος στο εξωτερικό, με την ειδικότητα του Μεταπτυχιακού μου (Εφαρμοσμένο Θέατρο) μπορώ να εργαστώ σε πολλούς τομείς όπως: εκπαίδευση (σχολεία, κέντρα απασχόλησης κλπ), τρίτη ηλικία, άτομα με αναπηρία, σωφρονιστικά ιδρύματα και ευπαθείς ομάδες, καθώς και επαγγελματίες που στόχο έχουν να καλλιεργήσουν soft skills. Πρακτικά, στην Ελλάδα αυτή η ειδικότητα δεν αναγνωρίζεται (τουλάχιστον σε επίπεδο ισοτιμίας της ειδικότητας όπως στο εξωτερικό) οπότε και οι προοπτικές εργασίες είναι λιγότερες. Παρόλα αυτά, δραστηριοποιούμαι και σε αυτό το κομμάτι με μικρούς, μεγάλους και εύχομαι σύντομα και «μεγαλύτερους» μαθητές, διδάσκω ατομικά, σε ομάδες και μου αρέσει πολύ η συναναστροφή με τους μαθητευόμενους και το γεγονός ότι κατά κάποιο τρόπο, συμβάλεις στην εξέλιξή τους. Εύχομαι σύντομα να δημιουργηθεί και το κατάλληλο πλαίσιο ώστε καταρτισμένοι επαγγελματίες να μπορούν να αφομοιωθούν στα σωστά πόστα και το θέατρο να μπορεί ουσιαστικά να εφαρμοστεί στην κοινωνία.

photo credits: Τζίνα Σκανδάμη

Από την αρχή της καριέρας σου ως τώρα, ποιος ρόλος έχει αποτελέσει μεγαλύτερη πρόκληση και γιατί;

Καθαρά καλλιτεχνικά και τεχνικά, δεν έχω έρθει αντιμέτωπη με ιδιαίτερες προκλήσεις, τουλάχιστον όχι σε βαθμό να δυσκολέψουν αισθητά την απόδοσή μου σε μία δουλειά, σε ένα ρόλο. Επίσης προσδοκώ να έρθουν προκλήσεις στο δρόμο μου ώστε να μπορέσω να δοκιμαστώ και να εξελίξω τα εκφραστικά μέσα μου. Η χαρά της δουλειάς μας είναι να έρχονται ρόλοι «μακριά» από εμάς, που δεν μας μοιάζουν, ώστε να μπορέσουμε να τους ανακαλύψουμε και να τους δώσουμε φωνή. Αυτές τις προκλήσεις θα τις ήθελα. Δεν θα ήθελα τις προκλήσεις που έχουν να κάνουν με ανάρμοστες συμπεριφορές, αδικίες πάσης φύσεως, αθέτηση όρων κλπ. Από τις μεγαλύτερες προκλήσεις είναι η δυσκολία στην πρόσβαση πληροφοριών για εύρεση εργασίας, οι λιγοστές ευκαιρίες και η σε κάποιες περιπτώσεις, η αναξιοκρατία. Όπως είναι φυσικό λοιπόν, ανυπομονώ κυρίως για τις καλλιτεχνικές προκλήσεις… αυτές των ρόλων.

Μίλησέ μας για τη «Βερόνικα». Βρίσκεις κοινά στοιχεία ανάμεσά σας;

Με τη συνονόματη ηρωίδα μου, έχουμε κοινό ότι και οι δύο αγαπάμε τα ταξίδια, τη φωτογραφία, την επαφή με τη φύση, έχουμε ισχυρό το αίσθημα του δικαίου και μας αρέσει να βοηθούμε τους άλλους.

Η Βερόνικα έχει κέφι για τη ζωή και την περιπέτεια και καθότι κόρη εύπορων Άγγλων επιχειρηματιών, μεγαλωμένη με αρχές, φαντάζει να είναι μακριά από τη φιλοσοφία του χιπισμού. Έχει κάνει σπουδές φωτογραφίας και σε ένα πρόγραμμα ανταλλαγής στη Σορβόνη, γνωρίζει τη Νάταλι, γίνονται φίλες και μαζί συμμετέχουν σε δράσεις για το κίνημα του Μάη '68 . Φτάνει στο κοινόβιο των Ματάλων, έχοντας πάει να επισκεφθεί τη Νάταλι, ζει μαζί με τους Χίπιδες και γνωρίζει εκεί τον Πιτ Φέργκουσον με τον οποίο τους ενώνει κάτι κοινό από το παρελθόν.

photo credits: Τζίνα Σκανδάμη

Πώς αισθάνεσαι που η σειρά έχει τέτοια αποδοχή από τον κόσμο;

Σίγουρα η χαρά και η ανακούφιση είναι μεγάλη και πιο πολύ γιατί κατά κάποιο τρόπο είναι η επιβράβευση της δουλειάς εκατοντάδων ανθρώπων και του κόπου τους. Δουλεύοντας ήδη έναν χρόνο, η σειρά είχε δικαίως «χτίσει» μία εύλογη ανυπομονησία και σε εμάς, αλλά και στο κοινό και χαιρόμαστε που την αγκάλιασαν τόσο. Ας μην ξεχνάμε ότι η δουλειά μας χωρίς το κοινό, τους θεατές, ακροατές, γενικά τους αποδέκτες της, δεν έχει λόγο ύπαρξης. Οπότε για εμάς που συμβάλουμε στο δημιουργικό κομμάτι, η αποδοχή και η επένδυση στη δουλειάς μας, είναι από τις μεγαλύτερες επιβραβεύσεις, το καύσιμο για να βελτιωνόμαστε και να προχωρούμε.

Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον;

Ονειρεύομαι να μπορώ να πορεύομαι στη δουλειά που σπούδασα και αγαπώ, με υγεία, σεβασμό και ενθουσιασμό, όπως τώρα. Να ισορροπώ δουλειά και οικογένεια και να έχω την ευκαιρία να βρεθώ με ανθρώπους που θα εμπνέομαι από αυτούς και θα μπορώ να εξελίσσομαι προσωπικά αλλά και επαγγελματικά.