Βλαδίμηρος Κυριακίδης: Τα βράδια λέω στον εαυτό μου πως είμαι ένα τίποτα ώστε να ξεκινώ από την αρχή

Έχει φτάσει στο θέατρο Ζίνα από νωρίς το πρωί. Αυτό συμβαίνει δηλαδή, κάθε μέρα. Πηγαίνει στο θέατρο, δύο ώρες πριν ξεκινήσει η παράσταση, βάζει κλασική μουσική να παίζει στο καμαρίνι και χαλαρώνει. Ή όπως λένε οι ηθοποιοί, συγκεντρώνεται. «Όταν ήμουν μικρός, εκεί στα 13-14 μου και ο αδερφός μου – που δεν ζει πια – ταξίδευε στα καράβια και μου είχε φέρει σε δισκάκι την «Ενάτη» του Μπετόβεν. Είχα ενθουσιαστεί. Κάθε βράδυ, την έβαζα χαμηλά για να μην ξυπνήσω τους άλλους κι εστίαζα σε ένα μουσικό όργανο, στο όμποε. Και παρακολουθώντας το, ταξίδευα κι εγώ στη μουσική. Νομίζω ότι αυτό κάνω ακόμα» εξηγεί.

Έχουν αλλάξει πολλά από τότε στη ζωή του Βλαδίμηρου Κυριακίδη, κοντά 50 χρόνια μετά – αφού δεν διστάζει να ομολογεί την ηλικία του, μολονότι τίποτε άλλο δεν την μαρτυράει. Ούτε η όρεξη του για μάθηση και γνώση, ούτε η εξέλιξη του στην τέχνη του θεάτρου, ούτε ακόμα η χρήση του λεξιλογίου που κάνει καθώς αυτοχαρακτηρίζεται αναρχικός. Ξεκαθαρίζει στα γρήγορα το στομφώδες της δήλωσης, λέγοντας πως του αρέσει να προκαλεί μικρές, αθόρυβες επαναστάσεις μέσα του, προσωπικές ανατροπές για να δημιουργήσει – ακόμα και τώρα – έναν καλύτερο εαυτό που θα καθρεφτίζεται στους ανθρώπους γύρω του. Μπορεί να είναι επηρεασμένος από τον προφητικό λόγο του Άρθουρ Μίλλερ καθώς μόλις έκανε πρεμιέρα το διασημότερο έργο του «Ο θάνατος του εμποράκου» στη σκηνή του Ζίνα, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη, με τον ίδιο στον εμβληματικό ρόλο του Γουίλι Λόμαν. Μπορεί και όχι.

Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης είχε πάντα ένα ξεχωριστό χώρο για να υπάρχει. Στην νεότητα του ήταν η βαθιά μοναξιά και η ποίηση, αργότερα ήταν το θέατρο και οι συγγραφείς που του χάρισσαν αυτοπεποίθηση, αυτογνωσία και εξωστρέφεια. Πάντα, όμως, τον κηδεμόνευε μια ασυνήθιστη ευγένεια, που σήμερα πια είναι αυτό που ο ίδιος ονομάζει «διαφορετικό τρόπο για να αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο».

Διαβάστε τη συνέχεια στο monopoli.gr