#WonderWoman: Η άβολη αυτή στιγμή που ένιωσα ένοχη για τις γνώσεις μου

Η τηλεθεάτρια δυσκολεύτηκε να απαντήσει και η παρουσιάστρια έντρομη την απέτρεψε από το να της ζητήσει βοήθεια κρίνοντας πως δεν είναι η κατάλληλη. Το αιτιολόγησε μάλιστα λέγοντας πως “Δεν έχω ιδέα να σου απαντήσω. Εμείς είμαστε κορίτσια”.

Και αναρωτιέμαι. Εμείς τα κορίτσια για τι ακριβώς είμαστε; Για την κουζίνα; Για το κομμωτήριο; Είμαστε ρομποτάκια που πάνε στην κάλπη μόνο και μόνο για να βάλουν σταυρό που θα τους υποδείξει κάποιος ή με κάποιου είδους επιφοίτηση της στιγμής; Από πότε η πολιτικοποιημένη, έξυπνη και ενημερωμένη γυναίκα δεν είναι της μόδας; Κι από πότε θεωρείται decadence να ασχολείται με την πολιτική ζωή του τόπου μία γυναίκα – πολίτης; Ίσως για το τηλεοπτικό πλατό αρκεί μια γυναίκα να είναι όμορφη, με βάση τα τηλεοπτικά πρότυπα και όχι την ουσία. Ίσως για τον μικρόκοσμο της σόουμπιζ μια γυναίκα να θεωρείται ελκυστική όταν φτιάχνει σπανακόπιτα αλλά όχι όταν μελετά και είναι ενεργή στην αγορά εργασίας με εφόδια τη γνώση και την μόρφωση και όχι τα εξτένσιονς και τα δωδεκάποντα. Λυπάμαι, αγαπητές παρουσιάστριες, στην πραγματική ζωή τα δεδομένα είναι διαφορετικά.

Την συγκεκριμένη εκπομπή, την παρακολούθησα και στη συνέχεια. Και όταν τέθηκε το ερώτημα “Πότε έπεσαν οι Δίδυμοι Πύργοι;” η παρουσιάστρια απάντησε “Αυτό το θυμάμαι γιατί ήμουν στο στούντιο” Και πιο μετά. Όταν ακολούθησε το επόμενο ερώτημα “Πόσα κόμματα βρίσκονται αυτή την στιγμή στη Βουλή;” Και όταν εκείνη πληροφορήθηκε ότι είναι 8 αναρωτήθηκε ποια είναι. Εκείνη τη στιγμή ομολογώ πως αυτό που ένιωσα ήταν μία ενοχή για την γνώση. Ότι δηλαδή όποια γυναίκα μπορεί να γνωρίζει τα παραπάνω στερείται θηλυκότητας ή κινδυνεύει να τη χάσει από τη στιγμή που δημοσίως θα απαντήσει σωστά.

Ίσως στον δικό τους κόσμο σε αυτόν που ανοίγουν σαμπάνιες στα πλατό την ώρα που η χώρα βρίσκεται στην χειρότερη κατάσταση της τελευταίας δεκαετίας μια γυναίκα να θεωρείται σημαντική όταν μπορεί να γεμίσει εξώφυλλα και να ακκίζεται on camera.

Έξω και πέρα από αυτόν τον κόσμο υπάρχουν εκατομμύρια γυναίκες οι οποίες αγωνίζονται καθημερινά για να κατακτήσουν μία ισότιμη θέση σε σχέση με τους άρρενες συναδέλφους και συνομιλητές τους. Δεν το πέτυχαν υποδυόμενες την Μπάρμπι ή την Μπίμπι Μπο, αλλά πολύ απλά διεκδικώντας να κατακτήσουν εφόδια επί ίσοις όροις, ενώ παράλληλα ήταν μητέρες, εργαζόμενες, φοιτήτριες ή ακόμη και άνεργες. Ελάχιστες εξ αυτών θεώρησαν ντροπή το να γνωρίζουν τα κόμματα της Ελληνικής Βουλής στο βαθμό που επηρεάζουν την ζωή τους, πολλώ δε μάλλον τους Υπουργούς Οικονομικών. Ευτυχώς, για όλες μας.