Δε υπάρχει μεγαλύτερη συναισθηματική “μαχαιριά” από τη φράση “μαμά, εκτός από δουλειά έχεις κι ένα παιδί”. Είναι αυτό στο οποίο δεν υπάρχει σωστή απάντηση, δεν υπάρχει παρηγοριά.
Ενα παιδί που σε κοιτάζει στα μάτια και σου λέει με παράπονο πως του λείπεις είναι η ακύρωση όλων όσων εσύ έκανες μέχρι τώρα και θεωρούσες ότι πολύ σωστά τα έκανες.
Οτι δούλευες με τις ώρες για να πάει σε ένα καλό ιδιωτικό σχολείο, για να φορά καλά ρούχα, για να μπορεί να πηγαίνει σε πάρτυ αλλά και να οργανώσει κι εκείνος το δικό του, να κάνει διακοπές, ταξίδια, να τρώει έξω, να μπορεί να πάρει παιχνίδια. Γιατί εκείνο αυτά βλέπει. Δεν βλέπει ότι η μαμά θα πρέπει να πληρώσει την Εφορία, την Τράπεζα, τους λογαριασμούς, το αυτοκίνητο που χάλασε, την συνδρομητική τηλεόραση για να βλέπει εκείνος καρτούν...
Σκέφτομαι ότι κάποιες στιγμές τρομάζω συνειδητοποιώντας ότι το παιδί μου διαιρεί κλάσματα κι εγώ νομίζω πως οριακά κάνει προσθαφαιρέσεις, γνωρίζει πολύ καλά τι σημαίνει μετακινήσεις πληθυσμών και μπορεί να κάνει αναγωγή στον εμφύλιο της Συρίας, ότι πλέον γνωρίζει καλά ότι η μαμά έχει σύντροφο και μου κάνει καζούρα... Τρομάζω γιατί έχασα την πορεία και βλέπω τον τερματισμό, γιατί δεν ήμουν εκεί και περπατούσε μόνος, γιατί δεν ξέρω αν δυσκολεύτηκε κι έπρεπε να τον βοηθήσω, γιατί χρειάστηκε να λύσουμε τις ασκήσεις των Γαλλικών μέσω skype και e mail...
Τις προάλλες έμεινα από λάστιχο μεσάνυχτα φεύγοντας από τη δουλειά κι έκλαιγα μιάμιση ώρα στο δρόμο γιατί σκεφτομουν πως για να αλλάξω λάστιχα την επόμενη, που έπρεπε να το είχα κάνει, θα έπρεπε να αφήσω κάτι άλλο απλήρωτο. Να γκρεμίσω δηλαδή όλες αυτές τις εξισώσεις που σκαρφίζομαι τις νύχτες, τα μαγικά κόλπα που σκέφτομαι για να πληρώσω και να ησυχάσω. Οταν γύρισα στο σπίτι ο μικρός μου κοιμόταν. Μου είχε αφήσει σημείωμα στο μαξιλάρι. Μου έγραφε “Μανούλα είσαι τέλεια”.
Κοίταξα στον καθρέπτη. Ημουν μουτζουρωμένη από το αυτοκίνητο, παγωμένη από την αναμονή της οδικής βοήθειας, πασαλειμένη με όλα τα είδη μακιγιάζ λόγω κλάματος και τρισευτυχισμένη γιατί διάβαζα αυτό που μου έφτιαξε την διάθεση για τις επόμενες είκοσι μέρες. Εβλεπα την αγάπη του παιδιού μου στο χαρτί, την σκέψη του ως σημείωση που ήθελε να δω, την εξομολόγηση που είχα ανάγκη. Οχι, δεν ήταν το “τέλεια” που μ' έκανε να τα μπήξω. Αυτό άλλωστε αμφισβητείται εντόνως και δικαίως. Είναι η εικόνα σου στα μάτια του που σε ανακουφίζει. Κι αυτή που σου θυμίζει πως ο χρόνος που χάνεται από το παιδί σου για χάρη της πληρωμής μιας ΔΕΚΟ ίσως θα πρέπει να συρρικνωθεί...
