Simone Veil: Η επιζήσασα του Άουσβιτς που έγινε η πρώτη γυναίκα πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

Δυναμικές, φιλόδοξες, συναισθηματικές με προσωπικό στιλ, μοναδική ομορφιά και ασύγκριτο έργο. Κάθε γυναίκα διακρίνεται για μία αρετή και όλες μαζί ξεχωρίζουν για την πίστη στα όνειρά τους. Όσο μεγαλώνουμε, διαβάζουμε περισσότερο, μαθαίνουμε και αποκτάμε πρότυπα από τα οποία αντλούμε έμπνευση για να γινόμαστε καλύτερες και να γιορτάζουμε γι' αυτό κάθε μέρα, κι όχι μόνο σήμερα.

Η Simone Veil είναι μία από αυτές τις γυναίκες που είναι αντικείμενο θαυμασμού τόσο για το πολιτικό όσο και για το προσωπικό τους θάρρος, έχοντας περάσει πια με μορφή τους στη σφαίρα της διαχρονικότητας. Υπάρχουν πολλοί λόγοι που η Simone Veil είναι πηγή έμπνευσης πέρα από το γεγονός ότι κατάφερε να γίνει με επιτυχία, δικηγόρος, πολιτικός και φεμινίστρια. Η γυναίκα που συγκέντρωσε πολλές διαφορετικές ιδιότητες στο πρόσωπό της, δείχνει σε κάθε σύγχρονη γυναίκα τον δρόμο για να διεκδικεί τα όνειρά της παρά τις δυσκολίες και να τα κάνει πράξη. Η ίδια κατάφερε να επιζήσει του Ολοκαυτώματος και ίσως, αυτό ήταν αρκετό για να γίνει μετέπειτα όλα όσα ονειρευόταν.

Γεννημένη στη Νίκαια της Γαλλίας στις 13 Ιουλίου του 1927, η Γαλλίδα εβραϊκής καταγωγής, Simone Veil εξελέγη πρώτη γυναίκα πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου το 1979, όπου και παρέμεινε μέχρι το 1982. Η Veil διετέλεσε Υπουργός Δικαοσύνης στο Παρίσι από το 1956 έως το 1974 ενώ από την ίδια χρονιά γίνεται Υπουργός Υγείας μέχρι το 1979. Μεταξύ άλλων, η Veil προώθησε τον νόμο που νομιμοποιούσε τις αμβλώσεις στη Γαλλία το 1975 ενώ διακρίθηκε για τη δράση της στη βελτίωση των συνθηκών της γυναικείας κράτησης στις φυλακές.

"Καμία γυναίκα δεν καταφεύγει σε άμβλωση ελαφρά τη καρδία. Πρέπει κάποιος απλά να τις ακούσει: πρόκειται πάντα για μια τραγωδία"

Η ίδια είχε κάνει την παραπάνω δήλωση στην εναρκτήρια ομιλία της που άφησε ιστορία, στις 26 Νοεμβρίου 1974, ενώπιον της Εθνοσυνέλευσης, η οποία απαρτιζόταν σχεδόν αποκλειστικά από άνδρες. Το 1981 της απονεμήθηκε το βραβείο Καρλομάγνος και το ΕΚ έδωσε το όνομά της στον υπαίθριο χώρο μπροστά στο κεντρικό του κτίριο στις Βρυξέλλες.

Όταν ήταν 16 ετών, μαζί με όλη της την οικογένεια συνελήφθη από τους Ναζί στη Νίκαια και, με τη μητέρα της και την αδελφή της Μιλού, οδηγήθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς. Η Simone Veil δεν έκρυψε ποτέ το γεγονός ότι αντιλήφθηκε όλο το νόημα της ζωής κατά τους μήνες που πέρασε στο Άουσβιτς. Αντίθετα με άλλους φυλακισμένους, η Veil κράτησε πάντα στο αριστερό της μπράτσο τον αριθμό 78651 του στρατοπέδου. Εκείνο που ουσιαστικά τη σημάδεψε, η ίδια το μετέτρεψε σε ισχυρό της "όπλο" για να γίνει η γυναίκα που ονειρευόταν στη συνέχεια.

Ο πατέρας της Veil, André Jacob ήταν αρχιτέκτονας και είχε λάβει το δεύτερο GrandPrix της Ρώμης. Η μητέρα της ήταν χημικός αλλά αφιερώθηκε στην οικογένειά της. Εγκατεστημένοι από πολλούς αιώνες σε γαλλικό έδαφος, οι Jacob έζησαν ανεξίθρησκοι, μακριά από συναγωγές. «Η εβραϊκή κοινότητα ήταν μια διεκδίκηση του πατέρα μου, όχι για θρησκευτικούς λόγους, αλλά πολιτισμικούς», είχε γράψει η Simone στα απομνημονεύματά της.

Η Γαλλία κατά τον πόλεμο, φρόντισε να τους υπενθυμίσει ότι μια εβραϊκή οικογένεια δεν είναι σαν τις άλλες. Το 1940, το «καθεστώς των Εβραίων» σταματάει βίαια την καριέρα του πατέρα της. Η οικογένεια καταφεύγει στη Νίκαια αλλά το 1944 συλλαμβάνεται. Η Simone, η μητέρα και η αδελφή της στοιβάζονται σε τρένα που μετέφεραν ζώα και φτάνουν στο Άουσβιτς. Οταν έφτασαν στον σταθμό, κάποιος συμβούλευσε τη Simone, η οποία ήταν 16,5 ετών, να δηλώσει ότι είναι 18 και έτσι απέφυγε τους θαλάμους αερίων.

Την επόμενη ημέρα, στο χέρι της Veil χαράσσεται ένας αριθμός κρατουμένου και οι τρεις γυναίκες υποχρεώνονται σε καταναγκαστικά έργα. Το 1945 και ενώ οι σοβιετικοί προελαύνουν, οι Γερμανοί υποχρεώνουν 40.000 κρατούμενους να φύγουν με τα πόδια από το στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ξεκινάει «η πεζοπορία του θανάτου» μέσα στα χιόνια, στοιβάζονται στη συνέχεια σε φορτηγά ως το στρατόπεδο Μαουτχάουζεν και από εκεί στο Μπέργκεν Μπέλσεν. Κατά την 60ή επέτειο της απελευθέρωσης των στρατοπέδων, το 2005, και ενώ ήταν 77 ετών, επέστρεψε στο Άουσβιτς και μίλησε για πρώτη φορά ανοιχτά στο κοινό για τα δεινά που πέρασε.

Η παρακαταθήκη που άφησε πίσω της με τα έργα που έκανε, με όσα έγραφε και πίστευε, δηλώνουν απόλυτη συνέπεια απέναντι σε όλους. Και κυρίως απέναντι στον εαυτό της, στον οποίο δεν είπε ποτέ ψέματα.

Πηγή φωτογραφίας: worldphotos.com