Μέχρι και πριν από μερικά χρόνια, το παιδικό θέατρο ήταν λουσμένο στη χρυσόσκονη και την ροζ τσιχλόφουσκα. Η ενασχόληση των παιδικών θεατρικών έργων με «ενήλικα» θέματα όπως η απώλεια, η μοναξιά, η αναπηρία, o εκφοβισμός, η κρίση στην οικογένεια, φάνταζε απαγορευτική κι άλλοτε τύχαινε περιορισμένης ανταπόκρισης. Όχι πια. Η ελληνική παιδική σκηνή μοιάζει αρκετά πιο θαρραλέα, τόσο ώστε να βάζει συνειδητά στο κέντρο της θέματα ταμπού. Τι έχει αλλάξει;
Νέα δεδομένα, νέα έργα
«Κατά καιρούς, η παιδική σκηνή κάνει άλματα που εκπλήσσουν· κι άλλοτε παραμένει αγκιστρωμένη σε συντηρητικές επιλογές. Δεν υπάρχει μια σταθερή πορεία προς τα μπροστά. Εκείνο που έχει αλλάξει, είτε πρόκειται για σχολεία, είτε για τις νεότερες γενιές γονιών είναι πως φοβούνται λιγότερο να επιλέξουν έργα με λιγότερο ανώδυνα θέματα. Κάτι μου λέει πως σε αυτό έπαιξε κι ένα ρόλο ο εγκλεισμός. Ίσως κάτι μετακινήθηκε στον πυρήνα μας και στον τρόπο που διαβάζουμε τη ζωή» εκτιμά η Σοφία Πάσχου, η ψυχή των Patari Project (μιας ομάδας που έφερε τα πάνω κάτω στο παιδικό θέατρο) και πλέον στενή συνεργάτιδα του Θωμά Μοσχόπουλου και του Θεάτρου Πόρτα με την γνωστή, μακρά παράδοση στο παιδικό θέατρο.
Η «Πόρτα» ανεβάζει φέτος το έργο της Ξένιας Καλογεροπούλου «Οικογένεια Νώε», ένα έργο που παρακολουθεί το μηχανισμό της οικογένειας με τα προβλήματα και τα τρωτά του σημεία και την ίδια ώρα καταπιάνεται με το φλέγον ζήτημα της κλιματικής κρίσης, μέσα από το μύθο της Κιβωτού. Εν τω μεταξύ, στο Μικρό Εθνικό ανεβαίνει «Η Χάιντι και τα βουνά», το νέο έργο του Ανδρέα Φλουράκη βασισμένο στο διάσημο μυθιστόρημα της Γιοχάνα Σπίρι σε σκηνοθεσία της Ιώς Βουλγαράκη, με ηρωίδα ένα κοριτσάκι που μένει ορφανό από πατέρα και μητέρα. Ερευνά, δηλαδή, όπως εξηγεί ο συγγραφέας του, «τα κομβικά συναισθήματα της απώλειας, της τρωτότητας και του πένθους, αλλά και τους τρόπους που κανείς μπορεί να ξεπεράσει αυτά τα περίπλοκα, για μικρούς και μεγάλους, συναισθήματα».
Διαβάστε τη συνέχεια στο monopoli.gr
