Η Τίλντα Σουίντον στη Στέγη: Ούτε θέατρο, ούτε περφορμανς. Απλά αριστούργημα

Και να που συναντιέσαι κάποιες φορές στη ζωή σου τυχαία µε αυτό που λέµε Τέχνη. Ανατριχιάζει η ραχοκοκαλιά σου στεγνώνει ο λαιµός σου, ξεροκαταπίνεις και οι δακρυγόνοι αδένες ανοίγουν αυτή την φορά όχι από πόνο, αλλά από το μεγαλείο της ευχαρίστησης, της ευγένειας, της θαλπωρής. Ταξίδι, συγκινήσεις, απολαύσεις. Tαξίδι που ξυπνάει τις αισθήσεις, τις µνήµες.

Πόσο µα πόσο τυχερό νιώθω που συναντήθηκα ως θεατής µε τα κινηµατογραφικά κουστούµια του Παζολίνι να γλύφουν το κορµί της Τίλντα Σουνίντον, να γίνεται κρεµάστρα, να ταυτίζεται, να λέει την ιστορία τους χωρίς λόγια και να βουτάει ακόµα πιο βαθειά, εκεί στην αρχική σύλληψη του Παζολίνι µε τον Ντανίλο Ντονάτι που σχεδίαζε και ετοίµαζε τα κουστούµια και τα αντικείµενα στο ατελιέ Farani για τις ταινίες του Ιταλού σκηνοθέτη. Ποιό θα είναι το χρώµα, ποιό το υλικό, να εµπνευστούν από τα καφτάνια των Βεδουίνων.

Με την Τίλντα άλλοτε να ακουµπάει πάνω στο ανδρόγυνο κορµί της το κοστούµι του Ηρώδη και να µας συστήνεται ως Ηρώδης στο «Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο» του 1964 και άλλοτε να µας συστήνεται ως Συλβάνα Μαγκάνο στην Ιοκάστη, στον «Οιδίποδα Τύραννο» του 1967 και να παίρνουν σειρά τα αγαλµατένια κουστούµια από το «Δεκαήµερο» του 1971, στηµένα σε µια χορογραφία από την ίδια χορογράφο και το σάουντρακ της ταινίας να ηχεί στ’ αυτιά µας. Και µετά ξανά στη σιωπή που σε καλεί να την αφουγκραστείς και να γαληνέψεις, σε µονοπάτια στρωµένα µε αέρινα κουστούµια γεµάτα χρώµατα.

Διαβάστε τη συνέχεια στο monopoli.gr