Μια ιστορία για την ημέρα που τιμώνται οι αγώνες των γυναικών να ζουν τη ζωή τους με τους όρους τους, ελεύθερες
Ένα μεγάλο κουτί σε βαθύ κόκκινο χρώμα ήταν στο κρεβάτι, στο εφηβικό της δώματιο. Θυμάται να γυρίζει από το σχολείο, να πετάει βιαστικά την τσάντα στο πάτωμα συνοδεύοντας τη μηχανική αυτή κίνηση, με ένα εξίσου μηχανικό: «θα τη μαζέψω μετά».
Ο πατέρας της γύριζε νωρίτερα στο σπίτι. Η μητέρα της δούλευε πάντοτε ως αργά. Έτσι λοιπόν ο Στέλιος την υποδεχόταν συνήθως και καταλάβαινε, από το ηχόχρωμα της φωνής της, αν κάτι έχει συμβεί. Μάντευε τις διαθέσεις της.
Θα ήταν πιο εύκολο αν απλά τη ρωτούσε πώς είναι. Αλλά η σωστή επικοινωνία δεν ήταν ποτέ το δυνατό τους χαρτί. Μόνο σε ό,τι αφορούσε το ποδόσφαιρο, τα' λεγαν καλά...
Διάβασε τη συνέχεια στο gazzetta.gr
