Πολυάριθμες αντιδράσεις, συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, συζητήσεις και σχόλια σε social media και τηλεοπτικά “παράθυρα” προκάλεσε η πρόταση της εισαγγελέως στην υπόθεση της 12χρονης από τον Κολωνό, να απαλλαχθεί ο κατηγορούμενος Ηλίας Μίχος για τα αδικήματα του βιασμού και της μαστροπείας σε βάρος του λόγω αμφιβολιών.
Πολλές φωνές στράφηκαν εναντίον της εισαγγελέως, ενώ τουλάχιστον μία (αυτή του Αλέξη Κούγια) θέλησε να την υπερασπιστεί από “δημοσιογράφους δικαστές”, που “δεν έχουν παρακολουθήσει ούτε μία μέρα τη διαδικασία της δίκης”. Κι έχει απόλυτο δίκιο, διότι αφ’ ενός το θέμα εδώ δεν είναι η εισαγγελέας και αφ’ ετέρου, όσοι δεν έχουμε παρακολουθήσει ούτε κατά μία μέρα μια δίκη που έγινε κεκλεισμένων των θυρών, προφανώς δεν μπορούμε να έχουμε στοιχειοθετημένη και ολοκληρωμένη άποψη. Κι είναι δεδομένο κι αυτονόητο ότι η Δικαιοσύνη δεν μπορεί -ούτε πρέπει- να επηρεάζεται ούτε από “τηλεδικαστές”, ούτε από λαϊκά δικαστήρια στα social media.
Όμως το θέμα εδώ δεν αφορά σε καμία περίπτωση μόνο τη συγκεκριμένη δίκη αλλά μια πολύ ευρύτερη αντίληψη που εν έτει 2024 νομίζαμε ότι ανήκει για τα καλά στο παρελθόν.
Σε εποχές που στίχοι λαϊκών τραγουδιών περιλάμβαναν φράσεις όπως:
“Κι ύστερα λένε πως φταίει ο φονιάς,
το ξύλο της χρονιάς, μου φαίνεται πως θέλεις…”
Διότι από εκεί ακριβώς δείχνει βγαλμένη η πρόταση αθώωσης του μεσήλικου που κατηγορείται για τον βιασμό 12χρονης “λόγω αμφιβολιών”. Μια πρόταση, που ουσιαστικά λέει ότι δεν είμαστε βέβαιοι πως μια τέτοια σεξουαλική σχέση δεν μπορεί να είναι ισότιμη, υπάρχουν αμφιβολίες. Κι ότι όταν ένας άντρας έχει σεξουαλικές σχέσεις με μια 12χρονη, μπορεί και να πρόκειται για πράξη συναίνεσης, για την οποία η ευθύνη, όπως και η επιλογή, είναι ίσα μοιρασμένη ανάμεσα στους δύο, στον σεξουαλικά, ψυχολογικά και πνευματικά ώριμο άντρα και στο 12χρονο κορίτσι...
Το θέμα, που επί της ουσίας ανοίγει εδώ, είναι ότι για το νομικό σύστημα η σεξουαλική πράξη ανάμεσα σε έναν άντρα μέσης ηλικίας και μια 12χρονη μπορεί να θεωρηθεί συναινετική και όχι αποτέλεσμα εξουσίας και επιβολής της φανερά πιο δυνατής πλευράς απέναντι στην πιο αδύνατη.
Το θύμα οφείλει να στοιχειοθετήσει τη βία πέραν πάσης αμφιβολίας, αλλιώς είναι υπόλογο και συνυπεύθυνο και… ας αναλάβει τις ευθύνες του!
Όπως η δικηγόρος του κατηγορούμενου, Βάσω Πανταζή, δήλωσε, ο νέος ποινικός κώδικας προβλέπει ότι “ακόμα κι ένα παιδί 10 ετών έχει ποινικό καταλογισμό και επίγνωση αυτού που γίνεται”!
Άρα αθώος λόγω αμφιβολιών -κι αν όχι ο συγκεκριμένος κατηγορούμενος, κάλλιστα ο επόμενος. Γιατί μπορεί να φταίει ο ίδιος, μπορεί να φταίει κι η 12χρονη που τον “παρέσυρε” (ή η 10χρονη που θα “παρασύρει” κάποιον άλλο στο μέλλον), έχοντας -κατά το νομοθέτη- επίγνωση κι ευθύνη της πράξης της, των πράξεων της, στις οποίες ο ενήλικος όχι, δεν λειτούργησε ως “μαστροπός”, απλώς την διευκόλυνε να εκδίδεται.
Σε μια εποχή που η προστασία των δικαιωμάτων των παιδιών, κυριαρχεί στις διεθνείς πρακτικές και αντιλήψεις, η δίκη μιας πολυδιαφημισμένης υπόθεσης, έρχεται για να δείξει ότι βρισκόμαστε ακόμα πολύ μακριά από αυτές, ίσως και πολύ πιο μακριά από όσο νομίζαμε. Αντιθέτως, βρισκόμαστε πολύ κοντά στην εποχή της αμφιβολίας που θέτει το ρητορικό ερώτημα – σλόγκαν πολύ παλιότερων δεκαετιών: “μετά, φταίει ο βιαστής;”.
Το νομικό σύστημα θα πρέπει, λοιπόν, να αφουγκραστεί ότι σήμερα πια, η απάντηση είναι ναι, φταίει ο βιαστής. Κατηγορηματικά ναι. Χωρίς αμφιβολίες.
