Οι επιτυχημένες καριέρες, τα αντρικά χαρακτηριστικά και η προβολή απόψεων που μεταμφιέζουν τη βία σε “πάθος”

* Η θλιβερή νέα υπόθεση ενδοοικογενειακής βίας, με καθ’ ομολογία δράστη έναν ιδιαίτερα προβεβλημένο δικηγόρο, ανέδειξε για άλλη μια φορά όχι μόνο τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας, αλλά κι αυτές των media. Από το ξεκίνημα κιόλας της υπόθεσης, η στάση πολλών προσώπων και εκπομπών κινήθηκε σε δύο ενίοτε αλληλοσυγκρουόμενους άξονες: από τη μια καταδίκασαν μετά βδελυγμίας τον δράστη και την πράξη, διεκδικώντας πόντους προσωπικής προβολής μέσω της επαναλαμβανόμενης εκτόξευσης οργής εναντίον του. Κι αμέσως μετά, πέρασαν στο δεύτερο στάδιο, αυτό της παρουσίασης απόψεων που υποβαθμίζουν το γεγονός, τις οποίες μετέδωσαν συντονισμένα για να καταγγείλουν με έμφαση, λίγο πριν περάσουν στην προβολή της -αντίστοιχης λογικής- επόμενης…

* Για παράδειγμα, όλα τα πρωινά τάχθηκαν με συντριβή υπέρ του θύματος και με αυστηρή οργή απέναντι στον δράστη, όμως παράλληλα ασχολήθηκαν εκτενώς όχι μόνο με τις δηλώσεις του Αλέξη Κούγια περί των “αντρικών χαρακτηριστικών” του αλλά και με τις απόψεις του Θέμη Αδαμαντίδη, ενός τραγουδιστή, που είχε στο παρελθόν κατηγορηθεί για άσκηση βίας από σύντροφό του. Σε αυτόν απευθύνθηκαν εκπομπές, όπως αυτή της Καινούργιου, δίνοντας την ευκαιρία να ακουστεί σε κάθε πόλη και σε κάθε χωριό η άποψη ότι “ήταν μια απλά άτυχη στιγμή” και “μια υπερβολή στην εκδήλωση του πάθους”. “Ντρέπομαι με αυτό που άκουσα” σχολίασε η παρουσιάστρια, αφού πρώτα το πρόβαλλε, το αναπαρήγαγε, του έδωσε άπλετο χώρο και χρόνο να διαιωνίσει φιλοσοφίες που συντηρούν τη βία, μεταμφιέζοντάς τη σε πάθος. (Κι εγώ ντρέπομαι -αλλά όχι μόνο γι’ αυτόν που το είπε).

UPDATE

Η αλληλεγγύη των πάνελ, ο έντεχνος Οικονομόπουλος και τα δελφίνια που ζευγαρώνουν ανέμελα

* Το επιχείρημα του “πάθους” ήρθε να ακολουθήσει το επιχείρημα της “καριέρας” του καθ’ ομολογία δράστη, που πρώτη έθεσε στο τραπέζι η Ζήνα Κουτσελίνη, η οποία αναφέρθηκε σε μια “χτισμένη καριέρα” κι ένα “ιδανικό προφίλ” που καταστρέφονται” -χωρίς να δείξει καμία ανάλογη αγωνία για την καριέρα του θύματος. Κι ήταν δεδομένη και δικαιολογημένη η έντονα αρνητική κριτική, έως και το ανηλεές τρολάρισμα που προκάλεσε η στάση της. Όχι όμως και η υπερβολή, το γεγονός ότι ο μόνος σίγουρος τρόπος να εξασφαλίσεις πολλά like στα social αυτές τις μέρες ήταν να βγεις να βρίσεις -όσο πιο αισχρά, τόσο πιο καλά- τη Ζήνα. Κι εδώ τα όρια χάθηκαν, όπως βεβαίως και στη αντίδραση της, με τη μελό αποκάλυψη για τα φοιτητικά της χρόνια, όταν δεν είχε λεφτά να φάει χάμπουργκερ…

* Κι όσο κι αν τα social στάθηκαν λυσσαλέα στο ατόπημα της αναφοράς της Κουτσελίνη στη “χτισμένη καριέρα”, θα μπορούσε να θεωρηθεί πιο επιεικώς ως η λάθος πρόταση τη λάθος στιγμή. Το χειρότερο -κι από τα χάμπουργκερ- όμως είναι ότι παρά τον σάλο που προκάλεσε η στάση της, η εκπομπή της, δυο μέρες μετά, έδωσε βήμα σε ποινικολόγο, ο οποίος διατύπωσε θέσεις όπως: "Δεν πρέπει να κοιτάζουμε μόνο το αποτέλεσμα, να στεκόμαστε λίγο και στην αιτία" (άρα αν ένας άντρας στείλει μια γυναίκα στο νοσοκομείο, πρώτα να σταθούμε στο τι του έκανε για να τη δείρει), “η δράση προκαλεί αντίδραση, προφανώς υπήρξε και ο ίδιος δέκτης ενός κλονιστικού γεγονότος” (άρα η βία σε βάρος γυναικών δικαιολογείται, εφόσον προκαλείται), “για να μαλώσουν δύο άνθρωποι, πρέπει να το θέλουν και οι δύο, αν ένας από τους δύο δεν θέλει, καβγάς δεν γίνεται ξεκάθαρα” (άρα αν μια γυναίκα δεχτεί μπουνιές μέσα στο αυτοκίνητο από τον σύζυγό της, ξεκάθαρα το ήθελε) και “δεν είμαστε όλοι τόσο Σουηδοί στη ζωή μας, είμαστε λίγο Βαλκάνια εδώ” (άρα εδώ δέρνουμε, κι ας μην διαμαρτυρόμαστε όταν τις τρώμε, γιατί κάτι θα κάναμε). Και στο φινάλε η αγανάκτηση: “Έκανε ένα λάθος, μια φορά εντάξει, παραδέχτηκε το λάθος του, τι άλλο θέλετε;”. (Να τον παρασημοφορήσουμε, τι άλλο;) Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια φράση που ίσως απερίσκεπτα ειπώθηκε, και ενδεχομένως μεγιστοποιήθηκε. Έχουμε, όμως, να κάνουμε με μια επιλογή του σε ποιον δίνεις βήμα και γιατί σε μια τέτοια περίσταση προβάλλεις αυτές τις απόψεις...

* Κι αν αυτά ήταν κάποια από τα πιο αρνητικά στιγμιότυπα μιας υπόθεσης που πρωταγωνιστεί στην επικαιρότητα, ας εστιάσουμε στο πιο φωτεινό στιγμιότυπο των ημερών, το βίντεο του Δημήτρη Σταρόβα. Ένα μήνα μετά το εγκεφαλικό, δεν θέλησε να κρύψει τα προβλήματα που ακόμα αντιμετωπίζει (“σκέφτηκα ότι δεν πρέπει να κρυβόμαστε, μέσα στην ζωή είναι όλα”), αλλά να ενημερώσει από πρώτο χέρι ότι κάθε μέρα η υγεία του βελτιώνεται και τα πράγματα πάνε όλο και καλύτερα. Θέλει κότσια το να μην κρυφτείς, στις στιγμές αδυναμίας σου. Θέλει κότσια η αλήθεια. (Κι αυτή ακριβώς λείπει από τις λυπητερές εξομολογήσεις για τα χαμένα χάμπουργκερ των φοιτητικών μας χρόνων…).

* Τι κι αν όλα τα ριάλιτι τελείωσαν, τι κι αν έχουμε ήδη ξεχάσει τους περισσότερους από τους νικητές, όχι το “Survivor” είναι ακόμα εδώ, κινούμενο σε έναν εντελώς δικό του χωροχρόνο. Τη μια μέρα βλέπεις αποσπάσματα από τον τελικό των Τούρκων κι ύστερα τους πέντε Έλληνες φιναλίστ να δίνουν το τελευταίο τους αγώνισμα στο νησί και να κλαίνε με μαύρο δάκρυ, γιατί αυτή ήταν η τελευταία φορά -ακόμα και για τη Δαλάκα. Την επόμενη μέρα τους βλέπεις χαρούμενους ξανά να υποδέχονται τους Τούρκους και να αγωνίζονται και πάλι όλοι μαζί. Κι ύστερα μαθαίνεις ότι θα αγωνιστούν με κέφι για άλλη μια φορά (για τρίτη μετά την δακρύβρεχτη “τελευταία”) για ένα μεγάλο έπαθλο. Καμία συνέπεια περιεχομένου, καμία συνέπεια χρόνου στη ροή ενός ριάλιτι, που -δικαιολογημένα- οδεύει προς τον τελικό με ποσοστά τύπου 6,7% στο δυναμικό κοινό.

* Αυτά για σήμερα, καλό τριήμερο, χωρίς φόβο για το πάθος, που σε καμία περίπτωση δεν συνεπάγεται βία, αλλά αρμονία: “Τι πάθος βυθίζει σε πέλαγα το νου, βραδιάζει κι αλλάζει το χρώμα τ’ ουρανού…”.