Η Έλσα Κοππάση, η ιδιοκτήτρια του Woodpicker, μαθαίνει την Αθήνα να εκτιμά τα παλιά έπιπλα
JTeam
12 Δεκεμβρίου 2019
«Τα παλιά έπιπλα και οι αντίκες, ήταν ένα κοινό στοιχείο με τον μπαμπά μου. Από μικρό παιδί πηγαίναμε κάθε Κυριακή πρωί στο Μοναστηράκι, οπότε η εξοικείωση με τα παλιά έπιπλα και αυτό το κομμάτι γενικότερα, υπήρχε από πάντα και υπήρχε και σε ένα πολύ τρυφερό επίπεδο», μου λέει η Έλσα Κοππάση η «ψυχή» του Woodpicker, του μαγαζιού στην οδό Βουλής που μυεί την Αθήνα στο να βρίσκει την ομορφιά παντού, και πρωτίστως στα παλιά έπιπλα. «Πάντα μου άρεσαν τα παλιά έπιπλα, και στη συνέχεια της ζωής μου. Όταν πήγα στην Αγγλία να σπουδάσω, πήγαινα συνεχώς σε αγορές, σε παζάρια, είμαι συλλέκτης, έχω αυτό το μικρόβιο των συλλογών. Η πρώτη ενήλικη συλλογή μου ήταν τα μπουκάλια. Έχω περίπου 1000 μπουκάλια, όλων των ειδών».
Η Έλσα Κοππάση είναι ο άνθρωπος που έφερε για πρώτη φορά τα χρώματα κιμωλίας της Άνι Σλόαν στην Ελλάδα, την οποία και ανακάλυψε τυχαία στο διαδίκτυο όταν τα παιδιά της σπούδαζαν στην Αγγλία. «Πήγα στην Αγγλία και έκανα μάθημα με την Άνι Σλόαν, εκπαιδεύτηκα εκεί. Με μάγεψε ως προσωπικότητα, μου άρεσε πολύ η φιλοσοφία πίσω από το χρώμα», μου λέει και μου περιγράφει πώς η Άνι Σλοαν ανακάλυψε τα χρώματα κιμωλίας, αλλά και τι ακριβώς σημαίνει χρώμα κιμωλίας. Όπως μου εξηγεί, «έψαχνε να βρει ένα χρώμα με το οποίο θα έβαφε το πρωί, όταν θα πήγαιναν τα παιδιά σχολείο, και το μεσημέρι που θα γυρνούσαν θα είναι όλα έτοιμα. Η παλιά τεχνική θέλει μέρες. Δεν υπήρχε τότε κάτι τέτοιο στην αγορά και έτσι μόνη της βρήκε το χρώμα κιμωλίας, είναι δική της εφεύρεση το χρώμα κιμωλίας. Το έφτιαξε το 1990. Το ονόμασε χρώμα κιμωλίας εξαιτίας του φινιρίσματος, είναι τόσο απαλό σαν την κιμωλία. Το βασικό ατού του χρώματος κιμωλίας της Άνι Σλόαν που είναι πατέντα, είναι ότι βάφει πάνω σε οποιαδήποτε επιφάνεια. Αυτό είναι πολύ χαρακτηριστικό, δεν χρειάζεται καμία προεργασία». Επίσης, όπως μου είπε, είναι οικολογικό, άοσμο, δεν τρέχει, έχει μηδέν πτητικά, μηδέν μόλυβδο και είναι εξαιρετικό για την υγεία μας.
Η Έλσα δούλευε και δουλεύει χρόνια ως ψυχολόγος, αλλά αυτό δεν την κράτησε μακριά από το να αφήσει τον εαυτό της να εκφραστεί μέσα από τα έπιπλα και κάθε είδος δημιουργίας/τέχνης. Πριν γνωρίσει την Άνι Σλόαν και όταν τελείωσαν τα παιδιά της με το σχολείο, μου λέει ότι αποφάσισε να κάνει ένα μάθημα βαφής επίπλων, με τον παραδοσιακό τρόπο, και ενθουσιάστηκε. «Τότε, είπα να νοικιάσω μια αποθήκη, διότι είχα και πολλά έπιπλα από τους γονείς μου, αλλά μάζευα κιόλας. Εκεί έκανα τις πρώτες μου απόπειρες, με τον παραδοσιακό τρόπο. Μετά βρήκα την Άνι Σλόαν».
Το Woodpicker και τα μαθήματα σε ολόκληρη την Ελλάδα
Η αγάπη της για τα έπιπλα ήταν κάτι δεδομένο. Και αυτή η αγάπη, αναπτύχθηκε ακόμα περισσότερο όταν ήρθε στη ζωή της το Woodpicker. «Είναι 14 Αυγούστου, είμαι στην Αθήνα και δεν είμαι διακοπές και βλέπω μια φίλη στον δρόμο και μου λέει "ρε ‘συ εδώ νοικιάζεται ένα μαγαζί που μέσα έχει κάτι πολύ ωραία έπιπλα, δεν παίρνεις ένα τηλέφωνο τον ιδιοκτήτη μήπως και αγοράσεις τα έπιπλα;"». Η Έλσα κάλεσε τον ιδιοκτήτη, και της είπε πως τα έπιπλα τα χαρίζει σε όποιον νοικιάσει το μαγαζί. Έτσι ξαφνικά, κι ενώ εργαζόνταν ως ψυχολόγος, βρέθηκε με ένα μαγαζί, και το ένα έφερε το άλλο. «Αφού νοίκιασα το μαγαζί, τότε μου ήρθε στο μυαλό η Άνι Σλόαν που είχα γνωρίσει, σχεδόν έναν χρόνο πριν και λέω δεν φέρνω τα χρώματα, να βάλω και τα έπιπλα και να έρχονται οι φίλοι τα Σαββατοκύριακα να βάφουμε; Και πράγματι άνοιξα το μαγαζί».
To πρώτο έπιπλο που αναπαλαίωσε ήταν ένα τραπεζάκι-γραφείο, το οποίο το έβαψε duck egg blue, ένα πράσινο/μπλε της Άνι Σλόαν. Και τότε, ξεκίνησε δειλά-δειλά να παραδίδει μαθήματα. «Η Άνι Σλόαν λέει ότι το ζητούμενο δεν είναι να βάψεις εσύ, αλλά να μάθεις τον άλλο να βάφει», μου λέει.
«Ξαφνικά το μαγαζί που εγώ το άνοιγα κάθε Σαββατοκύριακο, γιατί παράλληλα είχα την ψυχοθεραπευτική μου εργασία και δεν είχα χρόνο, είχε ουρές. Και τότε λέω, θα πρέπει να οργανωθούμε καλύτερα. Και έτσι στήθηκε κανονικά το πρώτο μαγαζί».
Τότε, ήρθαν και τα μαθήματα σε ολόκληρη την Ελλάδα. «Ήταν εξαιρετικά μαγικό», μου εκμυστηρεύεται. «Έφευγα κάθε Τετάρτη, έπαιρνα το καράβι, χειμώνα, πήγαινα στα νησιά και μάθαινα τον κόσμο να βάφει». Αφού άνοιξε το μαγαζί της, στην οδό Βουλής, και το γνώρισε ο κόσμος, άρχισε να υπάρχει η ανάγκη και η επιθυμία ανθρώπων να ανοίξουν ένα ίδιο μαγαζί, ένα αντίστοιχο σε άλλες πόλεις. Τότε, άρχισε να φτιάχνει ένα δίκτυο ανθρώπων που έχουν εκπαιδευτεί μαζί της και φτάνουν να έχουν στην Ελλάδα γύρω στα 40 μαγαζιά. «Μου δίνει η Άνι Σλόαν τη διάθεση των προϊόντων, μαζί και τα Βαλκάνια και την Κύπρο και φτιάχνεται ένα μεγάλο δίκτυο. Η βασική αρχή της Σλόαν είναι ότι ο τρόπος που δουλεύουμε δεν είναι ανταγωνιστικός, δουλεύουμε συνεργατικά, ο ένας βοηθάει τον άλλο, εάν εγώ έχω μια παραγγελία από τη Θεσσαλονίκη θα πάρω τον Θεσσαλονικιό να τη στείλω. Αυτό ήταν πολύ όμορφο, αλλά δεν είναι πια έτσι ακριβώς. Γιατί στη συνέχεια εμφανίστηκαν άνθρωποι που έλεγαν ότι έχουν χρώμα κιμωλίας, δημιουργώντας έναν πολύ περίεργο και ενοχλητικό ανταγωνισμό. Δεν ήταν ευχάριστο. Στη συνέχεια, κατάλαβα ότι μάλλον το εμπόριο είναι έτσι. Ως εκ τούτου, εγώ λίγο αποσύρθηκα από το μαγαζί (έχω τους ανθρώπους μου εκεί) και ασχολήθηκα περισσότερο με τη βαφή κατά παραγγελία».
Η Έλσα δεν αναπαλαιώνει μόνο δικά της έπιπλα, τα όποια είναι και προς πώληση, αλλά το κάνει σε σπίτια άλλων ανθρώπων που θέλουν να ελαφρύνουν τους χώρους τους. Όπως μου λέει «τα έπιπλα, όχι μόνο τα έπιπλα, τα πάντα, δεν είναι για τις αποθήκες. Ούτε οι άνθρωποι είναι για τις αποθήκες, ούτε τα αντικείμενα. Περνάμε από αυτόν τον κόσμο και οι συναντήσεις μας με ανθρώπους ή αντικείμενα έχουν μια πνοή».
«Δεν μου άρεσε ποτέ η ιδέα του να στοιβάζεις πράγματα για "κάποτε", για να τα βρουν οι επόμενοι, να τα πετάξουν. Επίσης, μετά τη βιομηχανική επανάσταση και τον καταναλωτισμό, έχουμε μαζέψει άπειρα πράγματα, φτιάχνουμε συνέχεια καινούργια και μολύνουμε τον πλανήτη, και έτσι μπήκε κι αυτό στοιχείο μέσα μου».
Όταν αναπαλαιώνει ένα έπιπλο, εάν είναι δικό της, αφήνει τη φαντασία της να την κατευθύνει. «Μπορεί, όμως, να έχει και το έπιπλο κάτι πάνω του και να με εμπνεύσει», μου λέει. «Όταν πηγαίνω σε κάποιον πελάτη, μπορεί να έχει κάτι στο μυαλό του, αλλά εγώ λέω τη γνώμη μου. Πάω στο σπίτι του, κοιτάω το σπίτι του, βλέπω πώς είναι ο χώρος του, σε ποια χρώματα κινείται και πράττω ανάλογα. Εάν θέλω να πάω μαλακά, ακολουθάω τη χρωματική παλέτα του σπιτιού ή το κάνω statement για να ξεχωρίζει. Αυτό είναι και όλο το ταξίδι της δημιουργίας. Είτε είναι ένας λευκός καμβάς που θέλεις να ζωγραφίσεις είτε ένα λευκό χαρτί που θέλεις να γράψεις, έτσι και το έπιπλο σου μιλάει».
Στη διάρκεια της συζήτησής μας δεν μπορώ να μη τη ρωτήσω όλες εκείνες τις συγκινητικές στιγμές που έχει βιώσει στη δουλειά της. «Κάτι συγκινητικό που μου έχει τύχει πολλές φορές, στα μαθήματα που κάνουμε, είναι να έρχονται άνθρωποι πληγωμένοι, με απώλειες, για να κάνουν αυτό μάθημα και να βάλουν ξανά το χρώμα και τη δημιουργία στη ζωή τους. Γιατί όταν έχεις πληγωθεί πολύ και έχεις μια βαθιά λύπη, μπορεί να απομονωθείς.
«Η καλλιτεχνία, σου δίνει αυτήν τη δυνατότητα, να δημιουργήσεις κάτι, ακόμα και σε σιωπή».
«Μπορεί να μη θέλεις πολλά-πολλά, αλλά να αφήσεις τον εαυτό σου, μέσα από τη δημιουργία να βρεθεί με το φωτεινό του κομμάτι. Αυτό είναι κάτι που αγαπώ πολύ στο χρώμα», μου τονίζει.
Η διαδικασία της μεταμόρφωσης, μέσα από την αναπαλαίωση των επίπλων
Λαμβάνοντας υπόψη την άλλη ιδιότητα της Έλσας, εκείνη της ψυχοθεραπεύτριας, τη ρωτάω εάν υπάρχουν κοινοί άξονες μεταξύ των δύο αυτών τομέων για εκείνη. «Υπάρχει μια γραμμή που τα δένει και νομίζω ότι αυτή γραμμή είναι ένας κοινός στόχος. Ο στόχος είναι να βγει ο άνθρωπος στο φως. Ο καθένας μας έχει και φωτεινά και σκοτεινά μέρη και όλη η ζωή είναι μια πάλη μεταξύ του έρωτα και του θανάτου (όπως το λέει ο Φρόιντ), όπου έρωτας είναι το φως, η δημιουργία και θάνατος είναι το σκότος. Ένας άνθρωπος, εάν καταφέρει να απελευθερώσει την επιθυμία του για δημιουργία, με όποιον τρόπο το καταφέρει αυτό, αυτό είναι που μετράει».
«Δημιουργία είναι τα πάντα, δεν είναι ένα πράγμα. Όλο το ζητούμενο είναι να μπορέσει ο άνθρωπος να επιτρέψει στον εαυτό του να επιθυμεί. Να μπορεί να βγει στο φως. Αλλά δεν μπλέκω τη μία μου δουλειά με την άλλη, είναι καθαρά τα όρια στο μυαλό μου».
Συνεχίζοντας, η ίδια μου λέει: «Όταν ανοίξεις αυτήν την πόρτα, και επιτρέψεις στον εαυτό σου την επιθυμία, αυτό δεν έχει ταβάνι στο τι μπορεί να γεννήσει το μυαλό σου. Και νομίζω ότι αυτό είναι και το μυστικό της καλής ζωής. Δηλαδή, ο άνθρωπος συνέχεια να επιθυμεί να κάνει και να δημιουργήσει νέα πράγματα. Και η ηλικία, δεν παίζει ρόλο. Όσο χρόνων κι εάν είσαι, εάν επιτρέπεις στον εαυτό σου να γεννά, κι επειδή όλοι μέσα μας φέρουμε ένα παιδί, εάν αναγνωρίσουμε και αφήσουμε χώρο σε αυτό το παιδί, να παίξει όλο και κάτι θα γεννηθεί. Εγώ είμαι ψυχολόγος, ξαφνικά μου ήρθε η ιδέα για τα χρώματα, ασχολούμαι 15 χρόνια με το θέατρο, τώρα φτιάχνω και κάτι καινούργιο που λέγεται enamono και αφορά σε όλες αυτές τις συλλογές και τα έπιπλα που πειράζω και σκέφτομαι να φτιάξω ένα site, eshop, να μοιραστώ όλα αυτά τα αντικείμενα με άλλους ανθρώπους. Αυτό που μας κρατάει νέους δεν είναι οι πλαστικές επεμβάσεις, είναι η ίδια μας η ψυχή, την οποία εάν ταΐζουμε με καλά υλικά μας το ανταποδίδει στο σώμα μας».
Τι θα βρεις στο Woodpicker;
«Το Woodpicker βρίσκεται στην οδό Βουλής, και δίνουμε συμβουλές και ιδέες. Αλλά τα χρώματα της Άνι Σλόαν, δεν τα βρίσκει κάποιος μόνο εκεί, μπορεί να τα βρει σε διάφορα μαγαζιά που είναι οι εκπρόσωπο της Άνι Σλόαν στην Ελλάδα, αλλά και στο artmama.gr όπου μπορεί να παραγγείλει σε όλη την Ελλάδα και σας τα στείλουμε σε μία- δύο μέρες. Εκτός από αυτά, στο Woodpicker βρίσκει κανείς όλα τα υλικά της Άνι Σλοαν, χρώματα, πινέλα, εικόνες, βερνίκια, κεριά, βρίσκει έπιπλα φτιαγμένα από εμένα που μπορεί να αγοράσει, βρίσκει έπιπλα άφτιαχτα που μπορεί να αγοράσει και να φτιάξει μετά. Κάνουμε μαθήματα, τα σεμινάριά μας είναι κάθε εβδομάδα, ίσως και δύο φορές την εβδομάδα και μπορεί να βρει και την ησυχία του».
