«Δεν ξεχνώ, μέχρι τέλους» - Συγκλόνισαν οι ομιλίες των συγγενών των θυμάτων στα Τέμπη

Ο Νίκος Πλακιάς, που έχασε τις κόρες του Θώμη και Χρύσα και την ανηψιά του Αναστασία, μίλησε στο μνημόσυνο των 2 χρόνων που πραγματοποιήθηκε στο σημείο του δυστυχήματος στα Τέμπη:

«Όποιος είπε ότι ο χρόνος γιατρεύει, μάλλον δεν έχασε τα παιδιά του και πόσω μάλλον τρία παιδιά. Εμένα ο χρόνος με ατσαλώνει, με δυναμώνει, με οργίζει. Οι τάφοι των παιδιών μου και όλων των συγγενών είναι ακόμα ανοικτοί. Θα κλείσουν μόνο όταν θα πάω και θα είμαι υπερήφανος ότι πλέον έκανα τα πάντα για να τιμωρηθεί ο κάθε υπεύθυνος, όσο ψηλά κι αν βρίσκεται. Εδώ να έρθουν όλοι αυτοί που μας αμφισβήτησαν, σε αυτό το σημείο, να δουν πώς μαύρισε ο κάμπος, πώς μαύρισε η κοιλάδα των Τεμπών από χαροκαμένες μάνες και χαροκαμένους συγγενείς.

UPDATE

Μαρία Καρυστιανού: « Για σένα κορίτσι μου και για όσους δεν φτάσατε ποτέ»

Εδώ να έρθουν και οι 300, από όλες τις πλευρές. Εδώ να έρθετε κύριε Βορίδη και οι υπόλοιποι και μετά πείτε αν αυτό είναι σημαντικό και μετά ασχοληθείτε με τα υπόλοιπα. Αυτό που αντικρύζω σήμερα είναι αυτό που λέμε από την αρχή, το “ δεν ξεχνώ”, το “μέχρι τέλους” είναι αυτό που γίνεται σήμερα σε όλη την Ελλάδα. Σκύβω το κεφάλι μου σε όλους εσάς εδώ και σε όλη την Ελλάδα που αφήσατε ό,τι κάνατε, αυτό είναι πολύ σημαντικό για εμάς. Κάνω έκκληση σε όλους τους πολιτικούς να σκύψουν το κεφάλι πάνω από το θέμα των Τεμπών, πάνω από το θέμα της δικαιοσύνης… Κι επιτέλους αυτό το έκτρωμα, ο νόμος περί ευθύνης υπουργών πρέπει να καταργηθεί. Γιατί πλέον πρέπει ο κάθε υπεύθυνος να τεθεί στη διάθεση της δικαιοσύνης και αυτή θα κρίνει. Η ιστορία έχει διδάξει ότι όταν οι Έλληνες είναι ενωμένοι, δεν ηττήθηκαν ποτέ».

Η Μαρία Καρυστιανού που έχασε την κόρη της Μάρθη, μίλησε στη συγκέντρωση στην Αθήνα

«Αγαπημένο μου παιδί, δυο χρόνια πέρασαν από εκείνη τη μαύρη νύχτα. Καρδούλα μου, όλοι σήμερα μαζευτήκαμε εδώ για σένα. Για σένα κορίτσι μου και για όσους δεν φτάσατε ποτέ. Σαν σήμερα νιώσαμε ότι πεθάναμε μαζί σας. Στις 28 Φλεβάρη του ’23 ξημέρωσε για 57 οικογένειες αλλά και για τις οικογένειες σε όλη την Ελλάδα η μέρα που συγκλόνισε και πάγωσε την ύπαρξή μας. Για όσους από εμάς είχαμε τα παιδιά μας και τους αγαπημένους μας στο τρένο ένα μέρος της ψυχής μας παραμένει μαζί τους και δεν θα επιστρέψει ποτέ. Μέσα στον αλόγιστο πόνο και την ασύλληπτη πραγματικότητα. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τι αρχίζει από την πρώτη στιγμή. Δίπλα μας, σε αυτόν τον Γολγοθά στέκονται μόνιμοι φύλακες βοηθοί οι 57 ψυχές. Αυτές μας καθοδηγούν. Με ό, τι μας έχει απομείνει προχωράμε μπροστά με ευλαβική προσήλωση μόνο στην αλήθεια και τη δικαιοσύνη. Φαίνεται, πως περνώντας ο καιρός, η οργή μας αρχίζει να παίρνει το μέγεθος που αρμόζει στην κατάσταση.

Ο πόνος φούντωσε και έγινε ορμή. Αντιλαμβανόμαστε καθημερινά όλο και περισσότερο το βάθος της σήψης και της προδοσίας. Καθημερινά εμφανίζεται μπροστά μας το τέρας της διεφθαρμένης εξουσίας. Σε συνεχή εγρήγορση αποφεύγουμε τις πονηρές παγίδες τους και το δόλο που ντύνεται κουστούμια, προσποιητά χαμόγελα και ξεδιάντροπες παραπλανητικές δηλώσεις. Ανακαλύψαμε δυνάμεις που πρωτύτερα αγνοούσαμε πως υπάρχουν. Τις μητέρες μας ευλόγησε η φύση και ο Θεός να θρέφουμε, να θεραπεύουμε και να προστατεύουμε τα παιδιά μας. Ως μανάδες οφείλουμε να διαφυλάξουμε ό,τι απέμεινε από τα παιδιά μας, τη μνήμη τους. Ως μανάδες έχουμε χρέος να επιφέρουμε την ασφάλεια για τα παιδιά που είναι στη ζωή και αυτά που θα έρθουν στη ζωή.

Όποιος τα βάζει με τη φύση, νομοτελειακά γίνεται δέκτης πολλών δεινών και συμφορών. Η αγάπη της οικογένειας δεν κατάφερε να δώσει το πολύτιμο οξυγόνο εκείνη τη φονική στιγμή στους ανθρώπους της. Όμως, στο σήμερα η αγάπη μας δημιούργησε μια πελώρια ένωση και αγκαλιά στην οποία ανήκουμε όλοι όσοι βρισκόμαστε εδώ, όσοι συναντήθηκαν απανταχού στη γη με ιερό σκοπό την κάθαρση ενός ολόκληρου λαού. Μια ένωση πολυπόθητη για την κάθαρση της ελληνικής ψυχής. Μπορούμε και θα φέρουμε το θαύμα της Δικαιοσύνης στη χώρα μας και πάλι, μέσα από την αληθινή και όχι την κατ’ επίφαση εξιχνίαση του εγκλήματος στα Τέμπη».

Η Μιρέλα Ρούτση που έχασε τον γιο της Ντένις, μίλησε στη συγκέντρωση στην Αθήνα:

«Φώτιζες τη ζωή μας, τώρα ψηλά από τον ουρανό συνεχίζεις να τη φωτίζεις και να φωτίζετε όλοι τον δρόμο μας, να μας καθοδηγείτε. Σε αγαπάω πάρα πολύ. Μείναμε εδώ για να παλέψουμε, για να δικαιωθείτε. Είμαστε εδώ γιατί έχουμε έναν κοινό σκοπό: η απόδοση δικαιοσύνης για όλα τα θύματα της δολοφονίας στα Τέμπη. Μία τραγωδία που μας έφερε αντιμέτωπους με την αδιαφορία και την ανικανότητα όλων αυτών που διαχρονικά μας κυβερνούν. Δύο χρόνια τώρα ζούμε σε μία άβυσσο πόνου, απώλειας και αδικίας. Δύο χρόνια τώρα, παλεύουμε για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη. Και αντί για στήριξη, βρήκαμε απέναντί μας έναν τοίχο από ψέματα και ύβρεις».

Ο Δημήτρης Μπέζας, που έχασε την κόρη του Φραντσέσκα, μίλησε στο μνημόσυνο στα Τέμπη:

«Το κοριτσάκι μου, η φωνή της κόρης μου ήταν το “δεν έχω οξυγόνο” στην απέλπιδα προσπάθειά της να επιβιώσει. Η κραυγή της έγινε σλόγκαν. Το κοριτσάκι μου δεν τα κατάφερε, όπως δεν τα κατάφεραν πολλοί που ήταν μαζί της. Εγώ έχω μόνο μια ευχή. Αυτό το σλόγκαν, το “Δεν έχω Οξυγόνο” να είναι το οξυγόνο στα μυαλά όλων μας για να αλλάξουμε λογικές, να αλλάξουμε νοοτροπίες. Δεν πρέπει να αφήσουμε στις επόμενες γενιές αυτό το χάλι. Δεν το αξίζουμε σαν λαός, δεν το αξίζουν τα παιδιά μας».

Ο Ηλίας Παπαγγελής που έχασε την κόρη του Αναστασία, μίλησε στη συγκέντρωση στην Αθήνα:

Ζητάμε δικαιοσύνη, περισσότερο οξυγόνο, να φύγουμε από το σκοτάδι, να βγούμε στο φως. Να υπάρχει περισσότερη διαφάνεια και να γίνονται όλα με ασφάλεια και με τον τρόπο που πρέπει. Να μην έχουμε ποτέ ξανά Τέμπη».

Ο Παύλος Ασλανίδης, που έχασε τον γιο του Δημήτρη, μίλησε στη συγκέντρωση στην Αθήνα:

«Σε κάθε γωνιά της Ελλάδας αλλά και στο εξωτερικό, όλοι εσείς έχετε ενώσει τις δυνάμεις μας, χωρίς καμιά ιδιοτέλεια, χωρίς κομματικά καπελώματα. Με μια φωνή βροντοφωνάζουμε το αυτονόητο, να λάμψει η αλήθεια για το έγκλημα των Τεμπών, να αποδοθεί δικαιοσύνη, να τιμωρηθούν οι ένοχοι όσο ψηλά κι αν βρίσκονται. Αυτή τη μέρα η καρδιά μας θα χτυπήσει για τα παιδιά που χάθηκαν, για τις ζωές που δεν έζησαν, για τα χαμόγελα που έσβησαν, ια τα όνειρα που διαλύθηκαν».