Ιράκ: Νόμιμος ο γάμος παιδιών από 9 ετών - Η Σαμς Αλί διηγείται τη δική της φρικτή ιστορία γάμου στα 13 της

Στο Ιράκ ένα κορίτσι 9 ετών μπορεί να παντρευτεί ένα ενήλικο άντρα, με τις ευχές της κυβέρνησης. Νόμιμα όλα, τίποτα το παράλογο. Ο νέος νόμος που ψηφίστηκε τον Ιανουάριο, στερεί επιπλέον το δικαίωμα στις γυναίκες να ζητήσουν διαζύγιο και να έχουν την επιμέλεια των παιδιών.

Με αφορμή την ψήφιση του νόμου, μία γυναίκα από το Ιράκ μοιράστηκε την προσωπική της ιστορία, όπως την διαβάσαμε στον Guardian, που της έδωσε το όνομα Σαμς Αλί. Δεν είναι το πραγματικό της, καθώς η ταυτότητά της παρέμεινε κρυφή για λόγους ασφαλείας. Η ίδια σε ηλικία 13 ετών, παντρεύτηκε έναν 29χρονο άντρα, γιατί αυτό αποφάσισε η οικογένειά της. Ήξερε, ήδη, σε αυτή την ηλικία, πως κάθε δικαίωμά της παραβιαζόταν.

LIFE NOW

Οι Ταλιμπάν αφαίρεσαν βιβλία γυναικών στα Πανεπιστήμια, καθώς και τη διδασκαλία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της σεξουαλικής παρενόχλησης

Η ιστορία της:

«Θυμάμαι τις νύχτες πριν τον συναντήσω: η μητέρα μου απειλούσε πως θα με στραγγαλίσει στον ύπνο μου, ενώ ο πατέρας μου περιέγραφε με λεπτομέρειες πώς θα με πετούσε σε ένα πηγάδι, στο χωριό των συγγενών μας. Έκλαιγα μπροστά στις θείες μου, που και εκείνες είχαν παντρευτεί σε μικρή ηλικία και, φυσικά, παρά τη θέλησή τους. Αρνήθηκαν να με βοηθήσουν, ίσως από φόβο μήπως “ξυπνήσουν” τις δικές τους πληγές.

Υπέμεινα τους ξυλοδαρμούς, την ψυχολογική πίεση και την καθημερινή κατηγορία πως ήμουν η ντροπή της οικογένειας - αλλά ο πατέρας μου που αγνόησε τα δάκρυά μου δεν ήταν η ντροπή της ανθρωπότητας; Άρχισα να κατηγορώ το σώμα μου, που έμοιαζε ήδη με εκείνο μιας 20χρονης. Σε μια άλλη χώρα, ένα τέτοιο σώμα θα ήταν ιδανικό για τον αθλητισμό ή το μόντελινγκ - εδώ όμως ήταν ένα σώμα που θα βίωνε έναν αναγκαστικό γάμο.

Μισούσα την περίοδό μου, γιατί με «καθιστούσε κατάλληλη» για αυτόν τον γάμο. Μισούσα τον μελλοντικό μου σύζυγο. Μισούσα το φόρεμα, τα τραγούδια και μισούσα τον εαυτό μου. Την ημέρα του γάμου, θυμάμαι το κορίτσι στο κομμωτήριο που προσπαθούσε να μου βάλει μακιγιάζ στο παιδικό πρόσωπο, με τα δάκρυά μου να το μετατρέπουν σε λίμνη, μέχρι που έκλαψε κι εκείνη μαζί μου. Για τις περισσότερες γυναίκες αυτή είναι μια μέρα χαράς και συγκίνησης. Για μένα έγινε ένα ανεξίτηλο σημάδι.

Καθόμουν δίπλα του, με ένα μέρος του στήθους μου να είναι εκτεθειμένο από το φόρεμα που είχε επιλέξει η μητέρα του. Όλα είχαν επιλεγεί για μένα. Εγώ δεν είχα επιλέξει τίποτα. Εκείνη η μέρα υπάρχει μόνο σαν ένα θολό τοπίο. Κάθε φορά που προσπαθούσε να μου περάσει το δαχτυλίδι, τραβούσα το χέρι μου. Οι συγγενείς νόμιζαν πως ήμουν ντροπαλή. Στην πραγματικότητα, ένιωθα αηδία.

Πώς μπορούσε να θέλει να παντρευτεί ένα παιδί, ακόμη κι αν το σώμα του φαινόταν ανεπτυγμένο; Τις πρώτες μέρες τον απέφευγα, επικεντρωνόμουν στα μαθήματα και στο σχολείο. Αλλά τα δώρα του, η προσοχή και η καλοσύνη του - σε αντίθεση με τη βία και την πίεση της οικογένειάς μου - σταδιακά εξασθενούσαν το μίσος μου για εκείνον. Άρχισα να νιώθω σύγχυση. Τον μισούσα ή τον αγαπούσα;

Δεν είχα πια άλλους τρόπους να συνεχίσω να τον μισώ και να τον αποφεύγω. Προσποιούμουν αρρώστιες, εξετάσεις, πονοκεφάλους, έφτασα στο σημείο να προκαλώ εμετό για να μείνω στο κρεβάτι. Έναν μήνα αργότερα, ο πατέρας μου με ξυλοκόπησε πιο άγρια από ποτέ. Ο λόγος; Επειδή χρησιμοποίησα το τηλέφωνο σε λάθος ώρα. Θυμάμαι πώς ο σύζυγός μου άγγιξε τις πληγές, πώς αρνήθηκε να πιστέψει την ιστορία ότι έπεσα από τις σκάλες, πώς έκλαψα μπροστά του και δεν με πίεσε για λεπτομέρειες. Σκέφτηκα: Ίσως αυτός ο άντρας να είναι τελικά πιο φιλεύσπαχνος από τον πατέρα μου.

Ήταν πιο ευγενικός και η οικογένειά μου με ενθάρρυνε να μείνω μόνη μαζί του, με την ελπίδα ότι θα τον συμπαθήσω. Ήταν στοργικός και γενναιόδωρος. Όμως δεν μπορούσα να καταλάβω - αγαπούσα αυτόν ή την τρυφερότητα που μου έδινε; Όταν έφευγε, τον μισούσα. Όταν η οικογένειά μου γινόταν σκληρή, τον αγαπούσα. Ήταν υπερβολική σύγχυση για ένα κορίτσι της ηλικίας μου.

Μια μέρα, ενώ με βοηθούσε σε ένα μάθημα σχετικό με την ειδικότητά του, με φίλησε ξαφνικά. Δεν ήθελα το πρώτο μου φιλί να είναι μ’ εκείνον. Ακόμη και τώρα νιώθω ότι μου το έκλεψε. Μου έκλεψε την επιλογή τού ποιος θα με φιλούσε πρώτος, ακόμα κι αν αυτός ο άντρας αργότερα με πρόδιδε ή με εγκατέλειπε. Ήθελα το δικαίωμα να διαλέξω.=

Λόγω διαφορών ανάμεσα στη δική του οικογένεια και τη δική μου, χωρίσαμε μετά από 3,5 χρόνια. Το σοκ ήταν ότι ένιωσα ανακούφιση. Αυτό που είχα μπερδέψει με την αγάπη εξαφανίστηκε μέσα σε δευτερόλεπτα. Παραδέχομαι πως μου έλειψε για έναν χρόνο, αλλά μετά ήρθε μόνο η ενοχή, για τα κομμάτια του σώματός μου που του είχα δώσει.

Ένα παιδί δεν θα έπρεπε να νιώθει ντροπή. Αλλά η ντροπή με κράτησε σιωπηλή. Οι αναμνήσεις μου έγιναν ένας κατακλυσμός από προσωπικές στιγμές, γεμάτες ντροπή. Είχα μεγαλώσει με την πεποίθηση πως το σώμα μιας γυναίκας μολύνεται αν την αγγίξει άντρας που δεν είναι ο σύζυγός της.

Για χρόνια, αυτό διαστρέβλωσε την εικόνα μου για τους άνδρες και τις σχέσεις. Η αγάπη συνδέθηκε αποκλειστικά με το σεξ. Άρχισα να αισθάνομαι αηδία για το σώμα μου, για τον εαυτό μου. Μπήκα σε έναν φαύλο κύκλο ενοχής. Αλλά ήμουν πραγματικά ένοχη; Γιατί κατηγορούσα ένα 14χρονο παιδί αντί για τον 30χρονο άντρα; Γιατί δεν κατηγορούσα την οικογένεια που άφησε ένα κορίτσι μόνο με έναν άντρα γεμάτο επιθυμία;

Αλλά τώρα ξέρω πως δεν έφταιγα εγώ. Δεν έφταιγε ένα 14χρονο κορίτσι που δεν ήξερε πώς να προστατευτεί. Έφταιγε ένας ενήλικος άντρας που εκμεταλλεύτηκε την ευαλωτότητά μου, μια οικογένεια, μια κοινωνία και ένας νόμος που με εγκατέλειψαν. Κάθε μέρα υπενθυμίζω στον εαυτό μου πως αυτό που έζησα δεν ήταν αγάπη, αλλά βία που μου στέρησε την παιδική ηλικία και την επιλογή. Η σύγχυση ανάμεσα στο «σ’ αγαπώ» και στο «σε μισώ» δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ουλή μιας βαθιάς πληγής από μια εποχή που αναγκάστηκα να κουβαλήσω, όσα καμιά παιδική ψυχή ή σώμα δεν θα έπρεπε ποτέ να σηκώσει.

Η εμπειρία μου δεν ήταν μεμονωμένο περιστατικό, αλλά μια πρόγευση του τι μπορεί να σημαίνει ο νέος νόμος στο Ιράκ, που νομιμοποιεί τον γάμο από την ηλικία των εννέα ετών. Ανοίγει τον δρόμο για να επαναληφθεί η ιστορία μου σε αμέτρητα άλλα κορίτσια.

Η ψήφιση ενός τέτοιου νόμου δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά τη νομιμοποίηση της βίας και την εμπέδωση του ελέγχου στα σώματα των γυναικών και των κοριτσιών, μετατρέποντας την παιδική ηλικία σε συμβόλαιο γάμου αντί για μια περίοδο ασφάλειας και ανάπτυξης.