Το γκράφιτι είναι η τέχνη που δίνει χρώμα στο γκρίζο των μεγαλουπόλεων, είναι η τέχνη του εφήμερου, της διαμαρτυρίας, της κριτικής και της αντίδρασης.
Τα γκραφίτι έκαναν την εμφάνιση τους τη δεκαετία του 1960 κυρίως στη Φιλαδέλφεια της Αμερικής είτε από πολιτικούς ακτιβιστές που βρήκαν τρόπο να επικοινωνήσουν τα μυνήματα τους, είτε από συμμορίες του δρόμου που ήθελαν να διαχωρίσουν τις περιοχές που είχαν υπό τον έλεγχό τους.
Ένας έλληνας, όμως, έμελλε να κάνει τα ορνιθοσκαλίσματα του διάσημα. Το καλοκαίρι του 1969 ένας έφηβος, ο Δημήτρης Σπυρόπουλος, που δούλευε ως πεζός κούριερ ταχυδρομικών μηνυμάτων στη Νέα Υόρκη, έπιασε τον εαυτό του να βαριέται. Και κάπως έτσι άρχισε να αφήνει το αποτύπωμα του σε κάθε γωνιά που πέρναγε. Η “υπογραφή” ΤΑΚΙ 183 εγινε διάσημη αφού το 1971 η εφημερίδα New York Times τον έκανε πρωτοσέλιδο.
Τάκι από το Δημητράκη, 183 από τη διεύθυνση του σπιτιού του. Θεωρήθηκε ο πατέρας των γκραφίτι και έγραψε τη δική του ιστορία...
Στην Αθήνα της οικονομικής κρίσης τα γκράφιτι εξαπλώνονται ραγδαία και γράφουν τη δική τους ιστορία…τόσο που ακόμη και το BBC τα εκανε βασικό σε ρεπορτάζ.
Άλλοτε αφορούν σε ένα απλό φαινομενικά μήνυμα όπως το θρυλικό βασανίζομαι μια λέξη που γρήγορα σαν τον άνεμο γέμισε την πόλη.
Ο μύθος λέει ότι αυτη τη λέξη την έγραφε ένας άνδρας που εχασε τη γυναίκα που αγαπούσε πριν προλάβει να της το πει. Αυτή η ανέκφραστη αγάπη βρήκε εκφραστές σε μια πόλη που ολοένα και περισσότερο βασανιζόταν από δύσκολες συνθήκες διαβίωσης…
Στους τοίχους βλέπεις και υπέροχες ζωγραφιές όπως αυτή του Παύλου Τσάκωνα. στην οδό Πειραιώς 20 τα χέρια που προσεύχονται όχι προς τον ουρανό αλλά προς τη γη.
Η δική μου αγαπημένη γωνιά είναι κρυμμένη στου Ψυρρή… τα χρώματα είναι ζωντανά και η ζωγραφιά με τους ελέφαντες υπέροχη μέσα στην απλότητα της…
