Το 2016, στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας στο Θησείο κοντά στο “Λουτρό των Αέρηδων”, στη συμβολή των οδών Αγίων Ασωμάτων 17 και Μελιδόνη 1, κρύβεται ένα μυστικό, μια όαση μέσα στην πόλη. Στο Hammam Baths μπορείς να αποδράσεις από την καθημερινότητα, να βιώσεις την απόλυτη εμπειρία χαλάρωσης. Μια εμπειρία σχεδόν μυσταγωγική.
Μια τέτοια εμπειρία είχα και εγώ πριν από λίγες ημέρες από την ώρα που μπήκα μέσα στο χώρο αισθάνθηκα να συναντάται η παράδοση με τη σύγχρονη ματιά. Ο χώρος όμορφος, άνετος και σύγχρονος με παραδοσιακά στοιχεία όπως ο επιβλητικός θόλος, ο στρογγυλός μαρμάρινος πάγκος στο κέντρο και οι ατομικές γούρνες περιμετρικά στο θερμό να παραπέμπουν στην αυθεντική εμπειρία. Είχα επιλέξει το Αλί Μαμά Χαμάμ. Με καλωσόρισαν και με οδήγησαν στα αποδυτήρια. Ησυχία, ηρεμία παντού. Καμία ένταση, καθόλου στρες σαν να άφησα τη βοή και τη ζωή της πόλης κυριολεκτικά έξω από την πόρτα του νεοκλασικού κτιρίου. Τα ρούχα της πόλης κλείστηκαν στο ντουλάπι και οι πετσέτες του χαμάμ αγκάλιασαν το δέρμα μου. Το χαμάμ είναι μεικτό οπότε και απαγορεύεται το γυμνό. Τα ειδικά ξύλινα πασούμια παρατεταγμένα στη σειρά για να τα φορέσεις.
Η πόρτα του χαμάμ άνοιξε και βρέθηκα στην κεντρική αίθουσα δίπλα σε μια γούρνα. Εκεί ένας γεροδεμένος νέος μου έδειξε πως χρειάζεται να βρέχομαι συχνά. Για 30’ στο ατμόλουτρο αφέθηκα να κοιτάζω το θόλο ενόσω ίδρωνα ευχάριστα. Κάθε λεπτό που περνούσε οι αντιστάσεις μου “έπεφταν” οι πόροι μου άνοιγαν, το μυαλό μου ταξίδευε!
Μετά βρέθηκα στην παρακείμενη αίθουσα όπου ξάπλωσα σε έναν μαρμάρινο πάγκο, ο φωτισμός ακόμη πιο ισχνός και ξεκίνησε η απολέπιση με τη χρήση κετσέ (ένα είδος μάλλινου υφάσματος). Ακολούθησε ανακουφιστικό μασάζ με αφρό από σαπούνι ελιάς. Η ιεροτελεστία ολοκληρώνεται με λούσιμο και μασάζ στο κεφάλι. Μετά από περίπου μια ώρα “έχω λιώσει σαν αλοιφή”… δεν θέλω να τελειώσει. Όταν με ξεπλένουν με κλειστά τα μάτια αισθάνομαι αυτή την απόλυτη τέρψη. Μεταφέρομαι στην κεντρική αίθουσα του χαμάμ κάτω από το θόλο και ξαπλώνω στον κεντρικό μαρμάρινο πάγκο. Αισθάνομαι τη ζέστη στο σώμα μου να με χαλαρώνει ακόμη περισσότερο και το χλιαρό νερό να πέφτει επάνω μου σχεδόν φιλήδονα.
Μετά από περίπου μιάμιση ώρα βγαίνω στους εξωτερικούς χώρους. Ο νέος μου δίνει καινούργιες πετσέτες χαμάμ για να απαλλαγώ από τις υγρές. Κάθομαι στο σαλόνι, ξαπλώνω αναπαυτικά στον καναπέ. Με σερβίρουν τσάι με λουκούμια, ανοίγω το βιβλίο μου λίγη τροφή για σκέψη. Διαβάζω ένα απόσπασμα για την αυτοκράτειρα Θεοδώρα που από ηθοποιός και “πόρνη” έγινε η απόλυτη κυρίαρχος της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Τη φαντάζομαι να την πλένουν και να τη λούζουν όμορφοι νέοι μέσα στο Suleymaniye Hamami.
Πριν φύγω χαζεύω τα προϊόντα που πωλούνται αγοράζω μια κρέμα με άρωμα πράσινο τσάϊ και δεν το μετανιώνω γιατί η αίσθηση στο δέρμα μου και η μυρωδιά ευφραίνουν την αφή και την όσφρηση μου. Βγαίνοντας έξω στον ήλιο ηχεί το βαλς νούμερο 2 του Dimitri Shostakovich στα αυτιά μου. Για κάποιον παράξενο λόγο το έχω συνδυάσει με το Ortakoy και τη μεγάλη κρεμαστή γέφυρα που ενώνει την Ανατολή με τη Δύση… και αυτός ο ήχος με ταξιδεύει στις αρχές του 20ου αιώνα να αγναντεύω από το λευκό τζαμί την ανατολική πλευρά της Κωνσταντινούπολης.
