Ένας μονόλογος του Κώστα Σωτηρίου, ερμηνευμένος από την Ελένη Ουζουνίδου, παρουσιάζεται στο δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Και παρόλο που σπανιότατα τολμώ να παρακολουθήσω πλέον μονολόγους, ειδικά σε μικρές θεατρικές σκηνές, αποφεύγοντας πιθανούς αιφνιδιασμούς πλήξης ή αμηχανίας, αυτή τη φορά το προσπέρασα και πήγα. Έκανα πολύ καλά όπως αποδείχτηκε.
Η Ελένη Ουζουνίδου ήταν καθηλωτική, ενσαρκώνοντας τη Σταματία, μια ηρωίδα που ήταν κόρη ανώτερου δημοσίου υπαλλήλου, αρραβωνιαστικία του Χαράλαμπου, λοχαγό του Εθνικού Στρατού, μια γυναίκα που έμαθε σε μια ρότα άλλης εποχής κα δυσκολεύεται μέχρις αρνήσεως να παρακολουθήσει τη ζωή που βηματίζει γοργά. Το τέμπο κρατήθηκε από την αρχή μέχρι το τέλος σε άριστα ισορροπημένη απόδοση και ήταν πράγματι μια πιστή προς το κείμενο, γλυκόπικρη προσέγγιση.
Στη μιάμιση ώρα της θεατρικής διήγησης ο θεατής εισέρχεται στη ματιά της Σταματίας και στα βλέμματα που έριχνε σε όλη την μεταπολεμική ιστορία άλλοτε με γέλιο κι άλλοτε με λύπη. Η Σταματία μένει μόνη, γιατί δεν καταλαβαίνει πως όλα πήραν το τρένο της αλλαγής κι αυτή δεν μπόρεσε να ανέβει ποτέ. Μένει στα ευπρεπή, τα ηθικά και τα δέοντα κι από εκεί μας κέρδισε ανεπιφύλακτα.
Περισσότερες πληροφορίες εδώ.
