Ακόμα θυμάμαι το πού ήμουν και τι έκανα όταν έμαθα για το τρομοκρατικό χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους. "Πρωτάκι" στα περιοδικά, στο κτίριο της Hachette Rizzoli στο Γέρακα, να κάθομαι με ένα σάντουιτς της κακιάς ώρα στο χέρι να βλέπω μέσα από την οθόνη του υπολογιστή τους πυκνούς καπνούς να βγαίνουν από τους ουρανοξύστες. Έλεγα "δεν είναι δυνατόν...πλάκα μας κάνουν". Ακριβώς η ίδια φράση που ξεστόμισα και σήμερα το πρωί, καθώς έτρεχα στο Αττικό Άλσος και ακούω μία φωνή πίσω μου να λέει "βγήκε ο Trump!".
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ....ΠΛΑΚΑ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ!
Όπως τότε, που έβλεπα 110 ορόφους να καταρρέουν λες και ήταν από άμμο, έτσι και σήμερα η ιδέα μιας προοδευτικής Αμερικής κατέρρευσε μέσα στο μυαλό μου, ενώ με φυσούσε νοτιάς. Ξάφνου φαντάζομαι πως μετά από χρόνια θα μιλάω στα ανίψια μου γι αυτή τη στιγμή και θα τους λέω "θυμάμαι τότε που βγήκε ο Trump, εγώ ήμουν με τη γυμνάστριά μου, τη Σοφία, στο βουνό και τρέχαμε". Δεν θα μπω σε πολιτικές αναλύσεις - άλλωστε υπάρχουν τόσοι πολλοί στο facebook που μπορούν να τις κάνουν - απλά θα αφήσω αυτό εδώ, που δείχνει ξεκάθαρα πως όταν η μόρφωση είναι είδος πολυτελείας αυτά συμβαίνουν:
Μου το έστειλε η φίλη μου η Κατερίνα, η οποία τα τελευταία χρόνια ζει και δουλεύει στο Σαν Φρανσίσκο. Εννοείται πως το δημοσιογραφικό μου δαιμόνιο με οδήγησε στο να της γράψω κατευθείαν μήνυμα και να τη ρωτήσω "τι φάση; πες μου ότι είναι όλο ένα ψέμα". Η πρώτη λέξη που μου έστειλε ήταν ΕΛΕΟΣ (την οποία και επανέλαβε αρκετές φορές κατά τη διάρκεια του διαλόγου μας) και η δεύτερη λέξη ήταν "Earthxit". Παρόλο που, όπως μου παραδέχθηκε η Καλιφόρνια είναι μία φούσκα - "living inside a san francisco bubble, safely harbored inside a california bubble..." - και οτιδήποτε και να συμβεί θα είναι μια χαρά καθότι είναι η 7η πιο ισχυρή οικονομία του κόσμου μπλα μπλα μπλα, νιώθει μία ακατανίκητη επιθυμία να βγει και να φωνάξει: "F*** EM!" αναφερόμενη σε όλους τους rednecks που ψήφισαν τον Trump για πρόεδρο των ΗΠΑ. "Αν δεν θέλουν τη βοήθεια μου. It's cool. Όλοι οι φόροι που πληρώνω για τους παχύσαρκους πισινούς τους και τα 15 τους παιδιά...δεν τους αρέσει; Τέλεια. Είναι μια χαρά για μένα".
Η αλήθεια είναι πως αυτές οι αμερικάνικες εκλογές ίσως να ήταν και οι πιο άβολες. Στα μάτια μου τουλάχιστον, έμοιαζε με μία επιλογή ανάμεσα στον κακό και το χείριστο, κάτι που με πικρία είχα δεχθεί από τη στιγμή που ο Bernie έχασε το χρίσμα των Δημοκρατικών, ωστόσο, ναι, δεν θα ήθελα να βγει κάποιος που είναι απροκάλυπτα μισογύνης, σεξιστής, ρατσιστής και νάρκισσος. Καλύτερα η Hillary με τα λευκά της...μάλλον.
"Idiocracy!", μου γράφει η Κατερίνα λες και διαβάζει τη σκέψη μου, για να της απαντήσω με τη σειρά μου "Eleocracy!".
Της αρέσει αυτή η λέξη, που μόλις επινόησα. Έχει λέει κάτι από ορθόδοξο μπαρόκ.
Ακολουθεί emoticon γέλιου και μία υπόσχεση για κλείσιμο:
"Θα έχουμε πάντα τον Καναδά Κατερίνα".
