Γιατί ασχέτως αν το Survivor φτάνει σε εξωπραγματικά ποσοστά για τα σημερινά τηλεοπτικά δεδομένα και μάλιστα σε ζώνη prime time (το τελευταίο επεισόδιο κινήθηκε σε πολλά 15λεπτα πάνω από 60%), είναι μάλλον ντροπιαστικό να παραδεχτείς δημοσίως ότι το βλέπεις (εγώ να βλέπω Survivor, μα τι λέμε τώρα; Δεν βλέπω τηλεόραση, μόνο ξένες σειρές και ντοκιμαντέρ στα δορυφορικά).
Απέναντι στο Survivor, η τάση λέει να είμαστε σνομπ ως αρμόζει σε ένα τηλεοπτικό ριάλιτι, να ασκούμε υπεράνω κριτική στους παίκτες του και να κάνουμε κοροϊδευτικά σχόλια στα social media περί τηλεοπτικής κατάντιας και λοιπών -βαρύγδουπων.
Ας μη σταθούμε στο μακρύ και βασανισμένο κεφάλαιο “ριάλιτι”, που στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης είναι γραμμένο με υψηλότατες τηλεθεάσεις κι ας έχει φτάσει σε ακραίες μορφές -που κάνουν το αθώο φετινό Survivor να μοιάζει με παιδικό πρόγραμμα-, αλλά σε μια διαδεδομένη και αγαπημένη συνήθεια να κατηγορούμε, να σαρκάζουμε και να επικρίνουμε κοροϊδευτικά αυτό, το οποίο τελικά μονοπωλεί το ενδιαφέρον μας.
Το οξύμωρο είναι πως οι φανατικότεροι επικριτές του Survivor είναι ουσιαστικά εκείνοι που ξέρουν τα πάντα για τις εξελίξεις στο νησί. Ύστερα από κάθε επεισόδιο, το Διαδίκτυο γεμίζει με κοροϊδευτικά σχόλια, που στηρίζονται σε λεπτομέρειες της ζωής στο ριάλιτι, που προφανώς παρακολουθείται με φανατική ευλάβεια από όσους το ειρωνεύονται συστηματικά, αλλά κατά τα άλλα ξέρουν ακριβώς τι είπε ο Πάνος στον Κώστα και γιατί τσακώθηκε η Ειρήνη με τη Σόφη (για την ιστορία, για μια κουβέρτα -το είδα τυχαία, ανάμεσα σε δυο ντοκιμαντέρ...).
Μα γιατί είναι τόσο κακό να παραδεχτούμε ότι βλέπουμε Survivor, όπως είδαμε και Voice, όπως κατά καιρούς έχουμε δει από Big Brother και Fame Story μέχρι Keep up with the Kardashians;
Δεν είναι ντροπή ούτε κοινωνικό στίγμα. Μια τηλεοπτική επιλογή είναι, την οποία συμμερίζεται σήμερα η πλειοψηφία του τηλεοπτικού κοινού -κι αύριο μπορεί να την έχει ξεχάσει. Κι όσοι το επικρίνουν, μάλλον θα γίνουν πιο πειστικοί αν το αγνοήσουν.
Δεν είναι, άλλωστε, το κέντρο της ζωής ούτε της κριτικής μας. Είναι ένα τηλεοπτικό προϊόν, που συνδυάζει το ριάλιτι με εξωτικές εικόνες και celebrities. Δεν στηρίζεται στο κουτσομπολιό, ούτε στο κακώς εννοούμενο life style, δεν παραπλανεί τον τηλεθεατή, δεν μεγαλοποιεί το τίποτα, ούτε συνδυάζει το ξανθό extension με την τεθλιμένη συζήτηση για το τραγικό δυστύχημα στη Θήβα. Και βέβαια όταν το κρίνουμε, δεν μπορούμε παρά να το κρίνουμε στο πλαίσιο της τηλεόρασης, που έχουμε σήμερα στην Ελλάδα, πάντα σε σύγκριση με τις υπόλοιπες, υπαρκτές τηλεοπτικές προτάσεις για την ψυχαγωγία μας.
Επανέρχομαι λοιπόν στην όχι και τόσο δύσκολη πια -τώρα που το έβγαλα από μέσα μου- ομολογία: βλέπω Survivor και είμαι καλά. Δεν καμαρώνω ούτε ντρέπομαι γι' αυτό. Το βλέπω, άλλοτε γιατί θυμίζει καλοκαίρι και εξωτικά ταξίδια, άλλοτε γιατί έχει συμπαθείς ή love to hate πρωταγωνιστές, κι άλλοτε απλώς γιατί έχει πλάκα ή δεν έχω τίποτα καλύτερο να δω.
Και βέβαια δεν υποτιμώ το κοινό του όχι μόνο γιατί είμαι μέρος του, ούτε γιατί σέβομαι τη δυναμική του, αλλά κυρίως γιατί δεν πιστεύω πως είναι μια επιλογή που απαραιτήτως χαρακτηρίζει τους τηλεθεατές της ως προσωπικότητες ούτε και αποκλείει την πιθανότητα να τους αρέσει και η καλή ξένη τηλεόραση, οι σειρές του BBC, οι ευρωπαϊκές ταινίες που βάζει η ΕΡΤ και το κανάλι της Βουλής ακόμα και τα ντοκιμαντέρ για τις συνήθειες των ιγκουάνα...
