Πήγα στην πορεία για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας και δεν ήταν αυτό που περίμενα

Βγαίνοντας από το μετρό Πανεπιστήμιο όχι μόνο δεν βρήκα 100 άτομα όπως περίμενα, αλλά πολύ παραπάνω –άτομα διαφορετικού φύλου, διαφορετικών ηλικιών, εθνικοτήτων, θρησκειών. Νέα κορίτσια σε παρέες, νέα κορίτσια μόνα τους, κορίτσια με πλακάτ και με glitter στα μάτια, κορίτσια στα κόκκινα και κορίτσια με πανό και μεγάφωνα. Αγόρια που κρατούσαν χαρτόνια στα χέρια και περίμεναν υπομονετικά να ξεκινήσει η πορεία, γυναίκες με τα παιδιά τους που κρατούσαν τα δικά τους μικρά χαρτόνια με συνθήματα στα Ελληνικά, τα Αγγλικά, τα Αραβικά. Τα σκυλιά της συγκέντρωσης φορούσαν συνθήματα “Not All Dogs Grab Pussy” κρεμασμένα στον λαιμό. Ο αέρας ήταν επαναστατικός και αυτό το ένιωθες στο πετσί σου -ακόμα κι αν φυσούσε ανάμεσα από γέλια, συζητήσεις περί ανέμων και υδάτων και χαμογελαστά μάτια.

Ξεκινήσαμε από την πλατεία Κλαυθμώνος και λίγο αφού προχωρήσαμε, άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς. Ομπρέλες άνοιξαν, κουκούλες ανέβηκαν και τα πλακάτ κρατήθηκαν ακόμα πιο ψηλά. Τρία παιδιά που είχαν γράψει συνθήματα στο γυμνό τους σώμα βγήκαν ακόμη πιο μπροστά και μοιράστηκαν και οι τρεις μια ομπρέλα απλά για να μην σβηστούν αυτά που είχαν γράψει. Τα συνθήματα απ’ τα μεγάφωνα έγιναν ακόμη πιο έντονα και οι φωνές έγιναν ακόμη πιο δυνατές. Η βροχή δεν πτόησε κανέναν και μέχρι να φτάσουμε στο Σύνταγμα, το μάτι δεν έφτανε μέχρι το τέλος του πλήθους. Μέσα σε λιγότερο από μία ώρα, ο κόσμος είχε τριπλασιαστεί. Η πορεία έφτασε μπροστά από τη Βουλή, αλλά κανείς δεν ήθελε να τελειώσει εκεί. Στρίψαμε και ξαναμπήκαμε στην Πανεπιστημίου.

Κατά τη διάρκεια της πορείας, μπορούσες να ακούσεις συνομιλίες σε Ελληνικά, Αγγλικά, Ισπανικά, Γερμανικά και ήταν από τις λίγες φορές στην ζωή μου που ένιωσα πως μοιράζομαι ένα ουσιαστικό κάτι με αγνώστους, ακόμα κι αν δεν καταλάβαινα την γλώσσα τους. Ανατρίχιαζα κάθε φορά που συνειδητοποιούσα την στιγμή και κοιτούσα και άκουγα τις γυναίκες και τα κορίτσια γύρω μου να φωνάζουν παθιασμένα, με θυμό και αγανάκτηση κατά της πατριαρχίας, του σεξισμού, της ανισότητας, της εργασιακής εκμετάλλευσης, του φασισμού, του ρατσισμού.

Πανεπιστημίου, 20:45. Έχουμε σταματήσει και οι κοπέλες που κρατούν το πανό της πρώτης σειράς αναρωτιούνται αν θα συνεχίσουμε. “Τι θα κάνουμε;Θα κάνουμε πάλι τον γύρο της Αθήνας; Πού θα πάμε;” “ΠΑΝΤΟΥ ΘΑ ΠΑΜΕ” φωνάζει η άλλη κοπέλα, αναψοκοκκινισμένη, γελώντας.

Η βροχή είχε αρχίσει να κοπάζει και τα πνεύματα σιγά σιγά ηρέμησαν. Η ώρα ήταν περασμένη, τα πανό μαζεύτηκαν και τα χαρτόνια είχαν βραχεί εντελώς. Έφυγα, μούσκεμα, αλλά με μάγουλα σαν το κατακόκκινο παλτό μου και πολύ, πάρα πολύ θάρρος. Και ελπίδα. Και συγκίνηση. Γιατί δεν περίμενα καθόλου να βρω τόσο πάθος και τόση αγάπη συγχρόνως.

Μακάρι κάποια μέρα να μην παλεύουμε για τα αυτονόητα. Ως τότε, παίρνουμε θέση.

[gallery-716405]

Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα