Λίγες μέρες πριν δημοσιοποιηθεί η «υπόθεση Αργυρώ» διαβάζαμε για την έφοδο της Αστυνομίας σε (κάτι σαν) ζωολογικό κήπο στην Πάτρα όπου βρέθηκαν ακόμα και ζώα που είχαν πεθάνει από ασιτία. Από δίπλα η υπόθεση του παπά που σκότωσε στην Μεσσηνία με καραμπίνα τον σκύλο του και που τώρα αντιμετωπίζει τη Δικαιοσύνη, αλλά και ο τραυματισμός αδέσποτου σκύλου, πάλι από καραμπίνα, στη Λαμία.
Υπάρχουν και οι εκατοντάδες φωτογραφίες που ανεβαίνουν στο Facebook: κακοποιημένα σκυλιά και γατιά (οι λεπτομέρειες φρικιαστικές), λεβέντες με όπλα που ποζάρουν δίπλα στη λεία τους ακόμα και αν πρόκειται για προστατευόμενα είδη, εκκλήσεις για την υιοθεσία τετραπόδων που έχουν εγκαταλειφθεί. Παραμένουμε, λοιπόν, παραδοσιακά αδιάφοροι και εχθρικοί απέναντι στα ζώα. Ετοιμοι να χαρακτηρίσουμε «βαρεμένους» εκείνους που ασχολούνται: «Τι τα θέλει τα σκυλιά; Παιδιά να κάνει!».
Πρόσφατα, σε επίσκεψη σε πινακοθήκη του εξωτερικού βρέθηκα μπροστά σε μια μεγάλη συλλογή με πίνακες όπου, πολυτελώς ενδεδυμένοι κύριοι, κυρίες και μικρά παιδιά πόζαραν με τα περιποιημένα κατοικίδια τους. Πράγματι, όταν στην Ευρώπη του 17ου και του 18ου αιώνα οι άνθρωποι είχαν βάλει σκύλους και γάτες στα σπίτια τους, ως μέλη της οικογένειάς τους, εδώ ζούσαμε σε συνθήκες άγριες, που καμία σχέση δεν είχαν με εκείνες που επικρατούσαν στα σαλόνια όπου πόζαραν οι φιλόζωες κυρίες. Στην ισχυρή αστική τάξη που αναπτύχθηκε στις χώρες εκείνες αναπτύχθηκε και η φιλοζωία. Αυτό, η έλλειψη αστικής τάξης στην Ελλάδα δεν επέτρεψε να γίνει. Όμως, τόσα χρόνια μετά, είναι δυνατόν αυτή η Ελλάδα που, όπως διαρκώς υπερηφανευόμαστε, έδωσε τα φώτα της σε όλο τον κόσμο, να υστερεί τόσο σε ένα θέμα όπου κρίνεται σε μεγάλο βαθμό ο πολιτισμός ενός λαού; Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου του Κοσμά Βίδου εδώ.
