Το κύριο ερώτημα πριν ξεκινήσει η ταινία ήταν αν ο Fassbender θα αποδειχθεί άξιος της περίστασης. Ξέρεις πως από τη στιγμή που θα εμφανιστεί στην οθόνη, ο Χάρι Χόλε θα πάρει πλέον τη δική του μορφή και ποτέ ξανά κανένα βιβλίο του Νέσμπο δεν θα είναι το ίδιο, ούτε καν για τον ίδιο τον συγγραφέα του, όπως έχει ήδη ομολογήσει ο Νέσμπο. Όμως, ο Fassbender έχει αποδείξει ότι μπορεί να ταυτιστεί με ό,τι κι αν παίξει. Νομίζω ότι κάπου κατά τη μέση της ταινίας συνειδητοποιείς ότι ο Χάρι Χόλε είχε πάντα τη μορφή του Fassbender.
Παρότι η ταινία είναι λιγότερο τρομακτική από το βιβλίο (ίσως φταίει που αν έχεις διαβάσει το βιβλίο ξέρεις από πριν τι θα γίνει), αν η ταινία χάνει σε σασπένς, κερδίζει σε κινηματογράφηση. Δεν είναι μόνο η φυσική ομορφιά της Νορβηγίας που φαίνεται συναρπαστική, τα φιορδ, οι παγωμένες λίμνες, τα δάση και τα βουνά της, να δημιουργούν έναν όμορφο καμβά πάνω στον οποίο εκτυλίσσονται τα φρικτά εγκλήματα ενός κατά συρροήν δολοφόνου. Το αστικό τοπίο είναι το ίδιο γοητευτικό καθώς όλη η δράση λαμβάνει χώρα μέσα σε κτήρια φτιαγμένα κυρίως από γυαλί, και το χιόνι υπάρχει σχεδόν σε κάθε πλάνο και ανάγεται συνεπώς σε πρωταγωνιστή, ως οφείλει, καθώς είναι από τα βασικά στοιχεία της δράσης (ο δολοφόνος χτυπάει μόνο όταν έχει χιόνι, όπως υποψιαστήκατε ήδη από τον τίτλο της ταινίας και του βιβλίου).
Έτσι βλέπουμε μια ταινία πλημμυρισμένη με αυτό το ιδιαίτερο φως των σκανδιναβικών χωρών (όλα τα γυρίσματα έγιναν στη Νορβηγία), που την διαφοροποιεί από ό,τι αμερικάνικο ή άλλο ευρωπαϊκό του είδους έχουμε δει μέχρι τώρα.
Μπορεί η κινηματογραφόφιλοι να περίμεναν κάτι πιο κοντά στο νουάρ που τόσο λατρεύουν, ο Χιονάνθρωπος όμως δίνει μια νέα οπτική στα "αστυνομικά". Γρήγορο, ωμό, ρεαλιστικό, όπως άλλωστε και η γραφή των σύγχρονων σκανδιναβών συγγραφέων που δημιούργησαν το νέο κύμα αστυνομικού μυθιστορήματος. Αν υστερεί σε κάτι, είναι στο βάθος των χαρακτήρων.
Αυτό είναι το τρέιλερ (και αν δεν έχετε διαβάσει ακόμα το βιβλίο, κάντε το, εξηγεί πολύ καλύτερα γιατί γίνονται αυτά που γίνονται).
