Τ. Σ. Έλιοτ: Στο κατώφλι της ζωής

Στάθηκε στο κατώφλι αυτής, κοίταξε και η ματιά του διέτρεξε χρόνους, εποχές, συνάντησε άλλους ποιητές, λόγια άφθαρτα και μετά πάτησε στο κενό ανάμεσα στη σύλληψη και τη δημιουργία, ανάμεσα στην κίνηση και την πράξη. Απομόνωσε την παύση και συγκεντρώθηκε για να ακούσει τον λυγμό της, τον παλμό της, την ανάσα της... Έψαυσε τις ρίζες που άρχιζαν να μεγαλώνουν και να δένονται, για πάντα, με το τέλος του κόσμου για να ορίσουν την αρχή και πάλι το τέλος.

Η Έρημη Χώρα ήταν μπροστά του, η χώρα ήταν νεκρή, η χώρα των κάκτων και των κούφιων-παραγεμισμένων ανθρώπων. Δεν υπήρχε τίποτα. Μόνο δίψα για να ξεδιψάσει και αναμονή για το δροσερό αεράκι που φιλά το μαραμένο ρόδο και τα φύλλα σώματα κοκκινίζουν, τεντώνονται για να κρατήσουν μια στάλα νερό, ένα δάκρυ, ενώ τα αγκάθια σκοτώνουν τη φρίκη. Και ενώ όλα τελειώνουν σε αυτή τη Χώρα, αναγεννιούνται στα Κουαρτέτα που μόνο τέσσερα μπορεί να ναι. Σαν τις εφτά σφραγίδες της Αποκάλυψης. Ο ποιητής που μίλησε και στη γλώσσα μας ήταν ο Τόμας Στερν Έλιοτ. Σεβασμός και δέος... Διαβάστε του αφιερώματος εδώ