Φαντάζομαι τα ταμπλόιντ μετά από είκοσι χρόνια και με δεδομένο ότι Άνιστον και Πιτ ζουν ακόμα: «Η 70χρονη Τζένιφερ συνάντησε τον Μπραντ σε γκαλά. Ο νεανικός έρωτας που ποτέ δεν ξεπέρασε». Φαντάζομαι ακόμα, τι θα γράφεται μετά το θάνατό τους: «Η Άνιστον πέθανε χωρίς να εκπληρώσει το όνειρό της, να ξανασμίξει με τον Μπραντ». Με άλλα λόγια, φαίνεται πως ό,τι και να κάνει στη ζωή της αυτή η γυναίκα περιστρέφεται γύρω από έναν πρώην, τον οποίο δεν μπορεί με τίποτα να ξεπεράσει. Για να είμαστε ακριβείς, εμείς την περιστρέφουμε γύρω απ’ τον πρώην, εμείς της έχουμε φορτώσει μια αδυναμία, απ’ την οποία δεν την απαλλάσσουμε με τίποτα. Σαν να θέλουμε να τη βλέπουμε παραδομένη και εξαρτημένη απ’ αυτή, εις τον αιώνα τον άπαντα.
Δεν πάει να έχει περάσει μια δεκαετία και βάλε, από τον χωρισμό της με τον Μπραντ Πιτ, δεν πάει να έχει ερωτευτεί δεκαπέντε φορές και να τα έχει φτιάξει με ένα σωρό άντρες, εμείς τη θέλουμε κολλημένη μαζί του. «Η πολύ πικραμένη ερωτική ζωή της Τζένιφερ Άνιστον» διάβασα κάπου. Την καημένη δηλαδή, που τίποτα δεν της κάθεται και τίποτα δεν της πετυχαίνει, επειδή (προφανώς) είναι αθεράπευτα καψούρα μ’ έναν τύπο. Και τι άλλο της μένει, τώρα που χώρισε, απ’ το να επιστρέψει σ’ αυτόν;
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα
