Περάσαμε μία μέρα με την Camerata Junior και το αποτέλεσμα ήταν μαγευτικό!

Είκοσι τρεις μικροί μουσικοί παίζουν συγκεντρωμένα και ακολουθούν κατά γράμμα τις οδηγίες του μαέστρου – δασκάλου τους, Δημήτρη Σέμση. Βοηθός του ο Βασίλης Σούκας, ένας εικοσιτετράχρονος βιολιστής που βρίσκεται εκεί για τους μαθητές του, ενώ παράλληλα εργάζεται στην κρατική ορχήστρα.

«Είναι μία μικρογραφία της κοινωνίας και ο καθένας έχει το ρόλο του» μου είπε, και η πρόβα ξεκίνησε. Υπήρχε απόλυτος συγχρονισμός και σοβαρότητα, ενώ όλοι έπαιζαν αδιαμαρτύρητα, ξανά και ξανά το ίδιο κομμάτι. «Σκέψου το σαν ένα διάλογο: Πρώτα θα τελειώσουν αυτό που θέλουν να πουν τα βιολιά, και μετά θα αρχίσει να μιλάει το τσέλο», συνέχισε ο Βασίλης.

Οι ρυθμοί είχαν χτυπήσει κόκκινο καθώς τους συναντήσαμε μόλις λίγες μέρες πριν την παράστασή τους στις 6 Μαΐου – και όλα ήταν έτοιμα. Δεν περίμενα ποτέ ότι παιδιά από οκτώ έως δεκαεννέα ετών θα μπορούσαν να παράγουν τόσο ανατριχιαστικές μελωδίες. Στην αίθουσα επικρατούσε απόλυτη σιωπή, πέρα από τους ήχους των μουσικών οργάνων και τις παρατηρήσεις που έκανε κάθε τόσο ο μαέστρος. Οι γονείς παρακολουθούσαν χωρίς να κάνουν κανένα σχόλιο, και οι μικροί μουσικοί έδιναν τον καλύτερό τους εαυτό.

«Πώς είναι να δουλεύεις με παιδιά; Δυο λόγια: Πολύ ωραίο!», μου είπε ο Δημήτρης Σέμσης. «Θέλεις να πω περισσότερα; Τρία λόγια: Πάρα πολύ ωραίο! Όταν έχεις να κάνεις με τέτοιες ηλικίες, πώς γίνεται να μη σου αρέσει; Πρέπει να μάθουν να κοπιάζουν, αλλά όχι να πιέζονται».

Οι περισσότεροι έχουν ξανασυμμετάσχει σε συναυλίες, οπότε δεν έχουν κανένα άγχος. Η Ειρήνη, στα δεκατρία της θα το κάνει για τέταρτη φορά. «Στην αρχή ήμουν πολύ αγχωμένη, τώρα είναι πανεύκολο», μου απάντησε όταν τη ρώτησα πώς νιώθει, ενώ η μητέρα της αποκάλυψε πως στην αρχή το μετάνιωσε που έγινε μέλος της Camerata. «Ήθελε να έχει ελεύθερο το Σάββατο. Ε, τώρα δε χάνει πρόβα!».

Είχα την ευκαιρία να μιλήσω και με την υπόλοιπη παρέα της. Ο Αλέξανδρος είναι μόλις δεκαπέντε και η Αύρα δώδεκα, ενώ ο Άρης δεκατριών. Πηγαίνουν σχολείο και κάνουν ξένες γλώσσες, αλλά καταφέρνουν να χωράνε στο ήδη πιεσμένο τους πρόγραμμα αυτό που τόσο αγαπούν. Ασχολούνται με τη μουσική τους για περισσότερες από τρεις ώρες κάθε μέρα, γιατί, όπως είπε ο Αλέξανδρος «Είναι τέρψη ψυχής και αγαλλίασή της. Ξέρεις ποιος το είπε αυτό; Ο Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, όχι εγώ».

Ο Μάριος, αν και μόλις δεκαεννιά, είναι ο μεγαλύτερος. Ξεκίνησε να παίζει μπάσο πριν από δύο χρόνια, όταν ήρθε στην Αθήνα για σπουδές και είναι η πρώτη του χρονιά σε αυτή την ομάδα. «Το ξεκίνησα σε μάθημα στη σχολή – ε, και αυτό ήταν. Έδωσα εξετάσεις, πέρασα και τώρα είμαι μπαλαντέρ. Παίζω με τα παιδιά, αλλά και με τους μεγαλύτερους», μου είπε και συνέχισε να εξασκείται.

[gallery-718435]

Η πρόβα τελείωσε, οι μικροί επαγγελματίες μάζεψαν τα πράγματά τους και έφτασε η δική μου σειρά να φύγω. Στο δρόμο της επιστροφής, μία σκέψη περνούσε από το μυαλό μου: Όχι πώς γίνεται κάποιος να είναι τόσο ταλαντούχος σε τόσο μικρή ηλικία - και γιατί εγώ έμαθα να παίζω μόνο φλογέρα στο Δημοτικό με την κυρία Έλενα- αλλά πόσο τυχεροί είναι που έχουν βρει κάτι που λατρεύουν, και καταφέρνουν να δείχνουν αφοσίωση, σοβαρότητα και πειθαρχία, δουλεύοντας συνεχώς για να πετύχουν την τελειότητα.

Gallery: Όταν ένας επισκέπτης μουσείου ταιριάζει απόλυτα με το έργο που θαυμάζει

[gallery-717721]

Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα