Έγινε επίσημη γιορτή το 1972, και από τότε έχει καθιερωθεί για την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου. Στην Ελλάδα, μάλιστα, επισημοποιήθηκε έπειτα από πρωτοβουλία των διαζευγμένων πατεράδων μέσα από το Σύλλογο για την Ανδρική Αξιοπρέπεια (ΣΥ.Γ.Α.Π.Α) με ιδρυτή το Νίκο Σπιτάλα.
Η Google βρήκε τον καλύτερο τρόπο για να τιμήσει όλους τους μπαμπάδες, με ένα doodle. Αποτελείται από πολύχρωμες παλάμες οι οποίες, αν κοιτάξουμε προσεκτικά, μοιάζουν με οικογένεια δεινοσαύρων!
Βέβαια, η Ημέρα του Πατέρα είναι αδικημένη, σε σχέση με εκείνη της Μητέρας. Ούτε μεγάλες εκδηλώσεις, ούτε λουλούδια, ούτε τόσα αφιερώματα. Ίσως επειδή ο ρόλος του μπαμπά είναι διαφορετικός. Μαζί του παίζαμε, μας έμαθε να κάνουμε ποδήλατο και ήταν εκεί για να μας σηκώσει όταν κλαίγαμε απαρηγόρητοι, μετά την πρώτη τούμπα. Έφερνε φαγητό απ’έξω ή γλυκά για επιδόρπιο όταν η μαμά έφτιαχνε κάτι υγιεινό και έκανε πάντα τον αυστηρό αλλά λύγιζε ευκολότερα – και αυτό είναι κοινό μυστικό. Όταν αρχίσαμε να βγαίνουμε και να γυρνάμε αργά, προσποιούταν πως κοιμάται και προσπαθούσε να την ηρεμήσει, αλλά μέσα του ανησυχούσε περισσότερο από εκείνη. Όταν φέραμε την πρώτη μας σχέση στο σπιτι, έδειχνε τόσο χαλαρός. Φυσικά, ο καημένος εκείνος άνθρωπος περασε από χιλιάδες τεστ χωρίς καν να τον ξέρει και ο πατέρας μας δεν τον συμπάθησε ποτέ, αλλά το μάθαμε χρόνια αργότερα. Ήταν πάντα εκεί για να του ανοιχτούμε, ακόμα και αν αυτό δε γινόταν συχνά - αλλά όταν συνέβαινε, αισθανόμασταν δέκα φορές ελαφρύτεροι.
Ας του δείξουμε, λοιπόν, σήμερα πόσα σημαίνει για εμάς, γιατί χωρίς εκείνον δε θα ήμασταν αυτοί που έχουμε καταφέρει να γίνουμε!
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα
