Η Πλάκα αλλιώς: Γίναμε τουρίστες μέσα στην ίδια μας την πόλη και ανακαλύψαμε κρυμμένα μυστικά

Αρχίσαμε να περπατάμε και να συναντάμε μέρη που πάντα προσπερνούσα. Από τις πανέμορφες εκκλησίες, καθεμιά με τη δική της ιστορία, μέχρι τα παλιά αρχοντικά – φυσικά, δεν παραλείψαμε εκείνο του Αντωνάκη και της Ελενίτσας, από τη γνωστή ελληνική ταινία Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα. Σταματήσαμε μπροστά από το σπίτι που κατοικούσε ο Γιώργος Σεφέρης και η αδελφή του, Ιωάννα Τσάτσου με την οικογένειά της.

Συνεχίσαμε την πορεία μας προς ένα σημείο που δεν είχα ξαναδεί. Περπατούσαμε για ώρα, ανεβαίναμε ανηφόρες, συναντούσαμε κάθε τόσο γάτες και για λίγο μετάνιωσα την απόφασή μου να πάρω μέρος σε όλο αυτό. Απότομα, χωρίς κάποιο μνημείο γύρω, η πορεία μας διακόπηκε. Η ξεναγός μας, Ρένα Τσίφτη, άρχισε να μας εξηγεί πως στα Αναφιώτικα, είναι χτισμένα σπίτια 8 έως 35 τετραγωνικών μέτρων, και εκεί άρχισα να πιστεύω ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά. Τόσο μικροί χώροι, στους οποίους, μάλιστα, μένουν ακόμα άνθρωποι; Έμοιαζε απίστευτο. Και για να μας πείσει, μας τα έδειξε.

Σκαρφαλώσαμε αυτοσχέδιες σκάλες, τις οποίες μόνο κάποιος καλά εκπαιδευμένος θα μπορούσε να περπατήσει χωρίς φόβο, προσέξαμε τα πανέμορφα εκείνα σπιτάκια και τους ιδιοκτήτες τους που, συνηθισμένοι στους περαστικούς, δε μας έδωσαν καμία σημασία και συνέχισαν να κάνουν τις καθημερινές τους δουλειές, και φτάσαμε σε ένα μαγικό σημείο. Περπατήσαμε για ώρα, μέχρι να αντικρύσουμε μία από τις ομορφότερες εικόνες που έχω δει μέχρι σήμερα: ολόκληρη την Αθήνα κάτω από το μαγευτικό ηλιοβασίλεμα. Περιτριγυριζόμουν από άτομα όλων των ηλικιών, γονείς με τα παιδιά τους, ζευγάρια, φίλους, και όλοι θαυμάζαμε εκείνο το θέαμα. Ξαφνικά, ένιωσα τόσο μικρή.

Κατευθυνθήκαμε, στη συνέχεια, προς την εκκλησία του Αγίου Νικολάου, με την ιστορική καμπάνα που πρώτη χτύπησε, το 1833, για να ανακοινώσει το χαρμόσυνο νέο της απελευθέρωσης της χώρας μας από τον τουρκικό ζυγό. Όσοι επιθυμούσαν, μπήκαν μέσα και την παρατήρησαν από κοντά.

Είχε, όμως, αρχίσει να νυχτώνει, και η βόλτα μας είχε ένα σκοπό. Να δούμε την Πανσέληνο της Πέμπτης 28 Ιουνίου να ξεπροβάλλει. Ήμασταν έτοιμοι να βγάλουμε εκείνη τη φωτογραφία, που θα δείχναμε σε φίλους και γνωστούς. Περιμέναμε υπομονετικά, όμως ένα σύννεφο αποφάσισε να μας εμποδίσει. Παρότι δεν το καταφέραμε, κερδίσαμε κάτι σημαντικότερο: Μία διαφορετική ματιά σε ένα μέρος πολύ μεγαλύτερο απ’όσο πιστεύαμε.

Ολοκληρώσαμε την πορεία μας στην πασίγνωστη ταβέρνα Ο Πλάτανος, που εκείνη την ώρα ήταν κατάμεστη. Αφού μάθαμε και την ιστορία της φράσης χαιρέτα μου τον πλάτανο, ευχαριστήσαμε τη Ρένα και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Ήταν μία εμπειρία εντελώς διαφορετική από τις άλλες. Αν και δεν καταφέραμε να τηρήσουμε το αρχικό σχέδιο, σίγουρα θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου.