Τον Φεβρουάριο του 2009 είχα σκεφτεί, νιώθοντας ότι είχα εξαντλήσει οτιδήποτε άλλο είχε να κάνει με τον Αγιο Βαλεντίνο, να κάνω ρεπορτάζ για το Βήμα της Κυριακής με θέμα «Ο Ερωτας στα χρόνια του Ιντερνετ». Η μαζική υστερία με το Facebook στην Ελλάδα είχε κλείσει αισίως έναν χρόνο, υπήρχε όμως και το online dating, που το είχαν δοκιμάσει αρκετοί γνωστοί μου, κάποιοι με αξιοζήλευτη επιτυχία. Είχα για παράδειγμα μια φίλη, η οποία, αφού έκανε δεκάδες πρώτα-ποτέ δεύτερα-ραντεβού με κάθε καρυδιάς καρύδι που παρουσιαζόταν ως το ιδανικό της ταίρι σε κάποια σελίδα διαδικτυακών γνωριμιών, κατάφερε να βρει τον ένα και μοναδικό, με τον οποίο μάλιστα παντρεύτηκε.«Αισθάνομαι σαν εκείνες τις ηρωίδες των ρομαντικών κομεντί που βγαίνουν τα άπειρα ραντεβού με διάφορους άσχετους, μέχρι να συναντήσουν τον άνδρα της ζωής τους» μου είχε στείλει με sms ένα σαββατιάτικο βράδυ του 2007, όταν ετοιμαζόταν να βγει οπλισμένη με θάρρος για την αέναη αναζήτηση του άλλου της μισού. Εκείνη τελικά, τον βρήκε. Αυτό φυσικά, δεν σημαίνει ότι έχουν όλες την τύχη της. Ή έστω, την υπομονή της.
