Από την Αμαλία Κυπαρίσση
Είπα να ξεκινήσω να γράφω τα Ημερολόγια της Καραντίνας. Μετά σκέφτηκα. Πληθυντικός; Ο πληθυντικός θα ήταν πλεονασμός.. Γιατί σχεδόν κάθε μέρα ζω, ζούμε, τη μέρα της μαρμότας. Σαν να είμαστε στο ίδιο έργο θεατές. Και το έργο παίζει λούπα. Με μικρές παραλλαγές που έχουν γίνει η χαρά της κάθε ημέρας. Το μόνο που αλλάζει είναι η αίθουσα του κινηματογράφου. Κάποιοι είναι gold class, άλλοι σε multiplex και άλλοι σε συνοικιακό παλιοκαιρισμένο σινεμά.
Η μέρα πάει κάπως έτσι:
Πρωϊνό ξύπνημα
Φαγητό
Πρωινή ενημέρωση ή ενασχόληση με τα κοινωνικά δίκτυα
Έξοδος για νούμερο 6 (άσκηση) σε συνδυασμό με νούμερο 2 (ψώνια)
Επιστροφή στο σπίτι. Τρώμε πάλι
Όσοι δουλεύουμε καταπιανόμαστε με τη δουλειά, άλλοι με τις δουλειές του σπιτιού (καθάρισμα, σιδέρωμα, ντουλάπες, κ.ο.κ.) οι υπόλοιποι καταφεύγουν στο “κουτί”, τουτέστιν στην TV. Κάποιοι ανοίγουν τα κομπιούτερ και καταφεύγουν στο youtube. Άλλοι διαβάζουν βιβλία, περιοδικά ή ότι βρουν μπροστά τους., άλλοι βοηθάνε στο διάβασμα τα παιδιά ή παίζουν μαζί τους.
Μεσημέρι. Ξανατρώμε
Μεσημεριανή κατάκλιση – ναι ξέρω το είχαμε ξεχάσει. Επανήλθε η συνήθεια στη ζωή πολλών. Θυμάμαι παλιά όταν γυρνούσε ο πατέρας μου από το γραφείο και ξεκουραζόταν μετά το φαγητό για να ξαναπάει στο γραφείο το απόγευμα. Φαύλος κύκλος… Κάπως έτσι και εμείς. “Κινούμαστε” σε έναν φαύλο κύκλο. Μόνον που η κούραση αντικαταστάθηκε από βαρεμάρα. Για όσους δεν ξαπλώνουν το μεσημέρι το καταφύγιο είναι το διάβασμα, η τηλεόραση, το παιχνίδι με τα παιδιά, το youtube, τα κοινωνικά δίκτυα. Όλα παράθυρα στον κόσμο.
Απόγευμα. Τσιμπάμε κάτι… Συντονιζόμαστε στην ενημέρωση του κυρίου Τσιόδρα και του Νίκου Χαρδαλιά. Μετράμε κρούσματα και νεκρούς. Λέμε δόξα τω θεώ – ακόμη και όσοι δεν πιστεύουν κάνουν αυτήν την επίκληση γιατί μπροστά στο θάνατο η ελπίδα και το υπερφυσικό λειτουργούν ως αντίδοτο.
Επανάληψη πρωινής ρουτίνας. Κάποιοι βγαίνουν για νούμερο 6 (άσκηση με ή χωρίς κατοικίδιο), άλλοι διαβάζουν οι ίδιοι ή με τα παιδιά, άλλοι παίζουν με τα παιδιά, πολλοί χαζεύουν στα κοινωνικά δίκτυα, αρκετοί στο youtube, άλλοι στο τηλέφωνο (houseparty, zoom, skype, facetime – ό,τι μπορεί ο καθένας κάνει για να κρατήσει υποτυπωδώς επαφή με τους γύρω του). Πάντα υπάρχει η TV (ελεύθερα κανάλια, ειδήσεις, netflix, apple+, amazon, google movies, κ.ο.κ.). Κάπου ενδιαμέσως αγκαλιάζουμε τα παιδιά μας ή το άλλο μας μισό, συζητάμε, τσακωνόμαστε. Κλασικές ιστορίες καθημερινής τρέλας.
Βράδυ. Ξανατρώμε.
Μετά το φαγητό οι περισσότεροι πιάνουμε τον καναπέ. Είναι η ώρα της σειράς, της ταινίας, της τηλεθέασης. Στο χέρι το κινητό η το τάμπλετ – να ρίχνουμε και ένα βλέφαρο στην εικονιστική κοινωνία, στον “άλλον μας εαυτό” – εκείνον που ζει στα κοινωνικά δίκτυα – στους φίλους και τους εχθρούς μας.
Περασμένη ώρα… ώρα για ύπνο. Και το ξημέρωμα ξεκινάνε όλα από την αρχή.
Την ώρα, λοιπόν, που πέφτεις στο κρεβάτι αρχίζουν οι σκέψεις.
Το μυαλό πάει αναπόφευκτα σε όλα όσα συμβαίνουν γύρω σου. Τα τραγικά. Τα νούμερα, τα κρούσματα, οι θάνατοι, οι στατιστικές, οι στρατηγικές. Ακούμε κάθε μέρα αριθμούς. Αντιστοιχούν σε ανθρώπους… και φοβάσαι. Για εσένα, την οικογένεια σου, τους φίλους σου.
Πάει και σε αυτά που θα κάναμε εάν δεν ζούσαμε στη συγκεκριμένη συνθήκη. Το θεατρικό που δεν είδες, το δείπνο με τους φίλους – με τα γέλια, τις εκμυστηρεύσεις, τα “κουτσομπολιά”, τις φωνές, τις διαφωνίες -το έργο στο σινεμά, το ποτό με τους συναδέλφους, η συναυλία που δεν πήγες, το σαββατόβραδο στους γεμάτους ζωή δρόμους της πόλης, η ζωή στη δουλειά με τις δημιουργικές στιγμές αλλά και τις στιγμές έντασης, η εγγύτητα, η χειραψία και τα σταυρωτά φιλιά, οι νέες γνωριμίες, ο έρωτας στο παρκάκι, το πικ νικ στην παραλία ή το βουνό, το παιχνίδι στην παιδική χαρά ή την πλατεία με τα παιδιά, η εκδρομή στη θάλασσα, φαγητό με τους γονείς σου Κυριακή μεσημέρι – αυτούς που δεν έχεις δει εδώ και καιρό από φόβο μήπως κουβαλάς κάτι και τους κολλήσεις – το Σαββατοκύριακο στο εξοχικό, ο καφές Κυριακή πρωί με γνωστούς και αγνώστους στον ήλιο…
Κάνεις και σκέψεις για το μέλλον. Για το πως κινδυνεύουμε να μολυνθούμε από τον ιό: κυριολεκτικά ο καθένας από εμάς και μεταφορικά στο σύνολο ως κοινωνία. Να γιγαντωθούν τα φοβικά μας σύνδρομα τόσο, ώστε να στοιχειώσουν τις κοινωνικές μας συναναστροφές. Να ζούμε σε μια περίεργη απομόνωση, χωρίς πολλές επαφές αλλά επικρίνοντας τους άλλους σαν να είμαστε υπεράνω. Σάμπως δεν το ακούμε ή δεν το διαβάζουμε στα κοινωνικά δίκτυα συχνά; Κατακρίνουμε τους άλλους, τα “ζώα”, που βγαίνουν για βόλτα στο πάρκο, στο δρόμο, στο λόφο όταν βρισκόμαστε και εμείς ακριβώς στο ίδιο σημείο… Αλλά είμαστε άλλο. Υπεράνω. Αυτή η περιπέτεια ενδεχομένως να επηρεάσει τη συνοχή του κοινωνικού ιστού. Η επόμενη ημέρα είτε θα μας βρει πιο ενωμένους από ποτέ, είτε πιο απομακρυσμένους και διχασμένους. Η όποια πρόβλεψη είναι καταδικασμένη να πέσει στο κενό…
Τα βλέφαρα βαραίνουν από τις σκέψεις. Λίγο πριν παραδοθώ στον Μορφέα σκέφτομαι θετικά. Πως θα περάσει και αυτό και όλα θα πάνε καλά. Για την ακρίβεια θα γίνουν καλύτερα. Θα εκτιμήσουμε αυτά που θεωρούσαμε δεδομένα, θα είμαστε ευγνώμονες για αυτά που έχουμε, θα προσέχουμε περισσότερο τον εαυτό μας και το περιβάλλον μας – κοινωνικό και φυσικό.
Αύριο είναι μια άλλη μέρα… και ας είναι πάλι ίδια.
