Η ζωή αλλιώς κάτω από τα χαλάσματα: Τελικά πόσο παντοδύναμοι είμαστε μπροστά σε έναν σεισμό σαν αυτό της Σάμου;
Έλενα Κρητικού
31 Οκτωβρίου 2020
Από χθες σκέφτομαι ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις».
«Ο Freud είπε πως πολλά από τα προβλήματά μας και η ανικανότητά μας να ζήσουμε, πηγάζει από την πίστη ότι δεν θα πεθάνουμε ποτέ. Νομίζουμε ότι ο χρόνος μπροστά μας είναι άπειρος. Αν το σκεφτείτε καλά, θα δείτε πως κατά βάθος πιστεύετε ότι πεθαίνουν μόνο οι άλλοι».
Μέχρι λίγο πριν από τις δύο το μεσημέρι της 30ης Οκτώβρη, τα πάντα εκτυλίσσονταν στα πλαίσια μιας τυπικής ημέρας. Πολλοί από εμάς είχαμε στρώσει τραπέζι για να φάμε χωρίς να ανταλλάξουμε μία λέξη με πρόφαση την κούραση της ημέρας, άλλοι σηκωνόμασταν από τα καθίσματα για να πλύνουμε τα πιάτα, μουρμουρίζοντας, άλλοι χτυπούσαμε μανιωδώς τα πλήκτρα με θυμό για να προλάβουμε το σημαντικό deadline της ημέρας, άλλοι επιστρέφαμε σπίτι με τα σχολικά σακίδια στην πλάτη, ανταλλάσσοντας εφηβικά αστεία, και άλλοι είχαμε ξαπλώσει για τον καθιερωμένο μεσημεριανό ύπνο...
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, τίποτα και κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει το κακό που θα ακολουθούσε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Λένε πως μέσα σε ένα nanosecond τα πάντα μπορούν να ανατραπούν και πολλές φορές, νομίζουμε ότι αυτή η θεωρία είναι φτιαγμένη για οποιονδήποτε άλλον εκτός από εμάς. Το μεσημέρι της Παρασκευής, η θεωρία έγινε πράξη, επηρεάζοντας με τρόπο δραματικό τη ζωή πολλών από εμάς. Ο σεισμός των 6,7 Ρίχτερ, που ταρακούνησε όλη την Ελλάδα και τη Σμύρνη, προκάλεσε στη Σάμο τον τραγικό χαμό δύο μαθητών, ηλικίας 15 και 17 ετών, την ώρα που επέστρεφαν από το σχολείο τους όταν καταπλακώθηκαν από έναν τοίχο που κατέρρευσε, και στην Τουρκία τον απολογισμό τουλάχιστον 24 νεκρών.
Υπάρχουν επίσης σχεδόν 800 τραυματίες και εκτεταμένες καταστροφές στη Σμύρνη ενώ εκφράζονται φόβοι ότι ο αριθμός των νεκρών θα αυξηθεί καθώς υπάρχουν δεκάδες εγκλωβισμένοι στα συντρίμμια. Οι άνθρωποι, που βρέθηκαν κάτω από τα χαλάσματα και σώθηκαν, δεν θα μπορέσουν να δουν ποτέ ξανά τη ζωή τους, όπως πριν. Έζησαν από κοντά την έννοια του ευμετάβολου που συνοδεύει την ανθρώπινη φύση και το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα ξαναμουρμουρίσουν για τα θεωρητικά προβλήματα που ανακύπτουν μέσα στην καθημερινότητα. Γιατί, πολύ απλά γνωρίζουν πως όλα λύνονται, όταν έχουν εκείνοι, και όχι κάποιο άλλο αόρατο και παντοδύναμο χέρι, τον έλεγχο των πραγμάτων.
Μέσα στη φρικαλεότητα που χαρακτηρίζει τον χαμό των δύο μαθητών που εντοπίστηκαν αγκαλιασμένοι, η λογική παγώνει, όπως και κάθε σκέψη γύρω από το τι μπορεί να συζητούσαν για τελευταία φορά. Το μόνο βέβαιο είναι πως εάν κατάφερναν να επιζήσουν, τίποτα δεν θα ήταν ίδιο με πριν. Ο χρόνος μπροστά μας δεν είναι άπειρος, και αν το συνειδητοποιήσουμε, μόνο τότε ίσως θα καταφέρουμε να ζήσουμε για το υπόλοιπο της ζωής μας χωρίς γκρίνια, προστριβές και συγκρούσεις.
Οι άνθρωποι που έφυγαν χθες, έζησαν από κοντά τον δεύτερο ισχυρότερο σεισμό που σημειώθηκε μέσα στα τελευταία σαράντα χρόνια, χωρίς να προλάβουν καν να αντιδράσουν. Όσοι μείναμε πίσω, πρέπει να μάθουμε «να ζούμε, να αγαπάμε και να μαθαίνουμε» αληθινά. Γιατί, μέχρι χθες, οι περισσότεροι από εμάς, περιοριζόμασταν στο να ζούμε μέτρια, να αγαπάμε με επιφυλάξεις και να μαθαίνουμε μόνο όσα πιστεύαμε ότι μας αφορούν... Και αυτό που μας αφορά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η ικανότητά μας να ζήσουμε ουσιαστικά και αληθινά...
