Η τραγωδία στο Μάτι μέσα από τα παιδικά μάτια: «Κάθε φορά που βλέπει το ηλιοβασίλεμα, φοβάται πως πλησιάζει η φωτιά»
Έλενα Κρητικού
23 Ιουλίου 2020
Ανάμεσα σε όσα έχουν γραφτεί για την εθνική τραγωδία του 2018 στο Μάτι, δεν υπάρχει τίποτε πιο επώδυνο από την ίδια την πραγματικότητα, που πολλοί άνθρωποι έζησαν από κοντά εκείνη τη ημέρα, η οποία φαινομενικά ξημέρωσε ίδια σαν τις άλλες. Υπήρχε όμως μια σημαντική διαφορά... Κατά τη Δύση του Ηλίου, τίποτα δεν ήταν το ίδιο, όπως προδιαγράφηκε κατά την Ανατολή.
Οι άνθρωποι, που έγιναν πρωταγωνιστές σε όσα ακολούθησαν χωρίς να μπορούν να ορίσουν την πλοκή της 23ης Ιουλίου του 2018, σηκώθηκαν από το κρεβάτι τους, ντύθηκαν κι έκαναν όλες εκείνες τις συνήθειες που κάνουμε κάθε μέρα, νομίζοντας πως και την επόμενη θα είμαστε ζωντανοί για να τις επαναλάβουμε.
Η πυρκαγιά, που ξέσπασε μια μέρα σαν όλες τις άλλες, κατέκαψε τη βόρεια πλευρά του χωριού του Νταού και κινήθηκε δια μέσου της Ιεράς Μονής Παντοκράτορος, προς την ευρύτερη περιοχή της Ραφήνας, στους οικισμούς Νέος Βουτζάς αρχικά, και Κόκκινο Λιμανάκι και Μάτι μετέπειτα, μέσα σε λίγα λεπτά. Γύρω στις 18:15 η φωτιά έφτασε στη θάλασσα. Τα όσα ακολούθησαν, είναι γνωστά. Το πώς ένιωσαν εκείνοι οι άνθρωποι όμως, θα παραμείνει άγνωστο, όπως και το ποιες ήταν οι σπασμωδικές αντιδράσεις τους προκειμένου να σώσουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, τη ζωή τους, το πλήθος.
Και τα παιδιά; Πώς άραγε, μπορεί να αντιληφθούν μια φυσική καταστροφή, που έρχεται ορμητικά προς το μέρος που τρέχουν; Πώς μπορούν να αντιδράσουν γρήγορα όταν γύρω τους όλα αλλάζουν ξαφνικά και επιτάσσουν βιαστικές και σωστές κινήσεις; Από όλα όσα έχω διαβάσει μέχρι σήμερα για τη φωτιά στο Μάτι, δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω την παρακάτω μαρτυρία για ένα από τα παιδιά που ήταν μπροστά στη μανία της φύσης. «Κάθε φορά που βλέπει τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος, φοβάται πως πλησιάζει η φωτιά». Το παιδί αυτό κατάφερε να ξεφύγει εκείνη τη μέρα, κάθε πρωί του δίνεται η δυνατότητα να ξυπνάει και να κάνει όλες εκείνες τις νόρμες που επιβάλλει η καθημερινότητα, αλλά τίποτε δεν είναι το ίδιο με πριν.
Κάθε ημέρα, στο παιδικό μυαλό είναι πολύ πιο δύσκολο να σβήσει ο φόβος για το άγνωστο και την επόμενη μέρα, πως οι φρικιαστικές σκηνές ίσως και πάλι ζωντανέψουν. Είναι σχεδόν απίθανο να επιστρέψει η παιδικότητα στο βλέμμα αφού χρειάστηκαν μόλις λίγα λεπτά για να αντικατασταθεί με μια αλλόκοτη και αμήχανη ωριμότητα. Το ηλιοβασίλεμα θα συμβολίζει πάντα τη φωτιά και κάθε ζωηρό χρώμα τη φλόγα. Αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ ως αντίληψη στη σκέψη ενός παιδιού, που είδε δίπλα του, το ανθρώπινο είδος να γίνεται στάχτη.
Η σημερινή ημέρα θα είναι αιώνια αφιερωμένη σε όλα εκείνα τα πλάσματα, που ανεξαρτήτως ηλικίας, έπρεπε μέσα στον ελάχιστο χρόνο να δράσουν, να αντιδράσουν και να πολεμήσουν το ευμετάβολο της ανθρώπινης φύσης...Αλλά και σε όλα εκείνα τα παιδιά που ξύπνησαν την επόμενη ημέρα από την πύρινη καταστροφή, όπως και στις παιδικές ψυχές, που παρότι χάθηκαν από κοντά μας, θα πλανώνται πάνω από τα χρώματα κάθε ηλιοβασιλέματος, λίγο πριν τη Δύση του Ηλίου.
Πηγή κεντρικής φωτογραφίας: hambas_
