Η Μαρία Ζαφειράτου «είδε» το σπίτι της να καίγεται και αποτυπώνει τις σκέψεις και τις αγωνίες της.
Πέμπτη κατά τις 12 το μεσημέρι φτάνουμε στην παραλία του Αγίου Δημητρίου, μια από τις πιο όμορφες της νότιας Εύβοιας από την μεριά του Αιγαίου.
Μικρή, με καταπράσινα νερά και σπηλιά στις δύο άκρες της.
Εννοείται πως το πρώτο μέλημα ήταν να τις εξερευνήσουμε και να βγάλουμε φωτογραφίες.
Μισή ώρα μετά, πέφτει το πρώτο τηλεφώνημα από φίλο. Ακούω τον Στέλιο «τι;;; αναζωπύρωση»;
Είναι από τις φορές που παρακαλάς να μην έχεις ακούσει σωστά, όμως η λέξη είναι τόσο χαρακτηριστική και τόσο πολυχρησιμοποιημένη αυτές τις μέρες, που ήξερα ότι δεν έκανα λάθος.
Η επικοινωνία σε αυτή την ερημική ακτή ήταν δύσκολη. Μετά από ένα σκάρτο δίωρο αποφασίσαμε να γυρίσουμε στο (με καλύτερο σήμα) χωριό.
Από εκείνη την στιγμή άρχισε ο καταιγισμός των μηνυμάτων. «Μαρία, τι γίνεται; άκουσα για φωτιά στο Κρυονέρι και σε σκέφτηκα», «Είστε καλά; είστε ασφαλείς;», «Ελπίζω να μην έχετε θέμα», «Αν χρειαστείτε οτιδήποτε στείλε μου μήνυμα». Από φίλους, κολλητούς, συγγενείς, γνωστούς, λιγότερο γνωστούς αλλά και ανθρώπους που απλώς... «δεν σε ξέρω προσωπικά αλλά σε ακούω στο ραδιόφωνο και για μένα είσαι δικός μου άνθρωπος».
Στην αρχή προσπαθούσα να απαντήσω σε όλα τα μηνύματα. Όσο περνούσαν οι ώρες, οι λέξεις αντικαταστάθηκαν με καρδούλα και χεράκια που προσεύχονται. Μετά, ούτε και αυτά.
Όχι γιατί βαρέθηκα. Δεν την βαριέσαι την αγάπη και το νοιάξιμο
Αλλά γιατί στιγμή με τη στιγμή, όσο φούντωνε η πυρκαγιά στο Κρυονέρι, ένιωθα να μου τελειώνει η αισιοδοξία. Και ήρθε εκείνο το τηλεφώνημα, Παρασκευή μεσημέρι (24 ώρες και κάτι ψιλά μετά το προαναφερθέν πρώτο) : «Καίγεται το σπίτι»; Με το που λαμβάνει τους φθόγγους το αυτί, το μήνυμα μεταφέρεται σε κλάσματα δευτερολέπτου στον εγκέφαλο και εκείνος αστραπιαία το μετατρέπει σε εικόνα.
Διαβάστε την συνέχεια στο gazzetta.gr
