UPDATE #NOW

«Τώρα ξέρω τι είναι θαύμα»: Η Gordana από τη Μαριούπολη, όταν έμαθε ότι η μαμά της είναι ζωντανή


Στεφανία Παπαδημητρίου

16 Μαρτίου 2022

«Τώρα ξέρω τι είναι θαύμα»: Η Gordana από τη Μαριούπολη, όταν έμαθε ότι η μαμά της είναι ζωντανή
«Ονειρεύομαι να δω τη μητέρα μου τον Μάιο, φέτος, και να την πάω βόλτα στο λιμάνι. Δε σταματώ να το ελπίζω»

Η Gordana Krutii είναι από τη Μαριούπολη και ζει στην Πολωνία. Έχουν περάσει επτά χρόνια από τότε που έφυγε από την πατρίδα της και, παρά τις αλλαγές που μπορεί να συμβούν στην καθημερινότητά της, ένα έμενε πάντα σταθερό: Πριν κοιμηθεί, βγάζει το κινητό της από το αθόρυβο, σε περίπτωση που την καλέσει η μαμά της. Από τις αρχές του μήνα, το κινητό της είχε πάψει να χτυπά. Επειδή η Μαριούπολη δεν έχει ηλεκτρισμό, η Gordana δεν έχει ακούσει τη φωνή της. Δεν είχε νέα της, δε γνώριζε αν ήταν ζωντανή. Πέρασε δέκα βασανιστικές μέρες και, τελικά, το πρωί της Κυριακής, την πήραν από άγνωστο αριθμό. Στην άλλη γραμμή, μία γυναίκα της είπε πως μετέφερε μήνυμα από τη μητέρα της – ζούσε και κρυβόταν.

«Η καρδιά μου σταμάτησε», έγραψε στον Guardian. «Αυτό το νέο, είναι για εμένα ο νέος ορισμός της ευτυχίας».

«Αυτή η κλήση ήταν ένα πραγματικό θαύμα – μετά από ένα τεράστιο δεκαήμερο, η επιβεβαίωση πως η μαμά μου ζει. Η γυναίκα μού διάβασε ένα γράμμα της, στο οποίο περιέγραφε την κατάσταση της πόλης. Χρειάστηκε να περάσει μόνο ένα λεπτό για να καταλάβω ότι πρόκειται για ανθρωπιστική κρίση, και πως κάθε ώρα μετράει».

Η Gordana συνέχισε, εξηγώντας τι συμβαίνει στη Μαριούπολη.

«Όντως ο κόσμος μαγείρευε πάνω από φωτιές, ή έλιωνε χιόνι για να πιει νερό. Αλλά αυτό δεν το ήξεραν πολλοί, ούτε είχε διάρκεια. Κυρίως γιατί είναι πολύ επικίνδυνο το να βρίσκεσαι έξω. Οι επιθέσεις με αεροπλάνα είναι ασταμάτητες, η πόλη δεν έχει την ίδια άμυνα με το Κίεβο. Τα λιγοστά καταφύγια είναι γεμάτα κόσμο. Πυροσβέστες είναι έξω στον δρόμο. Έχει παγωνιά το βράδυ και, χωρίς θέρμανση και ιατροφαρμακευτικό εξοπλισμό, αν κάτι πέσει σ’ έναν άνθρωπο, μπορεί να τον σκοτώσει – πιο αργά από τις βόμβες, αλλά με την ίδια βεβαιότητα».

Οι κάτοικοι της πόλης προσεύχονται να δεχθούν βοήθεια, θέλουν να φύγουν όσο γρηγορότερα μπορούν. Χιλιάδες έχουν χάσει τα σπίτια τους, όλα τους τα υπάρχοντα, δεν έχουν πού να πάνε.

«Ονειρεύομαι να δω τη μαμά μου τον Μάιο, φέτος, και να την πάω βόλτα στο λιμάνι. Δε σταματώ να το ελπίζω», έγραψε η Gordana.