Full Time: Η γαλλική ταινία που αποτυπώνει με ρεαλιστικό τρόπο τη μητρότητα και την επιβίωση

Ο γαλλικός κινηματογράφος καταφέρνει αυτό που κανείς άλλος δεν μπορεί. Παίρνει οποιοδήποτε θέμα και το ντύνει με ατελείωτο συναίσθημα, χωρίς να γίνεται μελό.

Η ταινία Full Time (A Plein Temps) διαρκεί 87 λεπτά και δείχνει τη ζωή της Julie, η οποία μεγαλώνει μόνη τα δύο παιδιά της σε ένα χωριό έξω από το Παρίσι. Η δουλειά της ωστόσο βρίσκεται στην πρωτεύουσα και καλείται να αντιμετωπίσει καθημερινά τις γενικές απεργίες που παραλύουν τα μέσα μεταφοράς. Εργάζεται ως υπεύθυνη καμαριέρα αλλά περιμένει απάντηση από μία συνέντευξη.

Η δεύτερη ταινία του σεναριογράφου και σκηνοθέτη Eric Gravel απέσπασε δύο βραβεία στο Φεστιβάλ Βενετίας 2021, για σκηνοθεσία και γυναικεία ερμηνεία, και το Βραβείο Κοινού από το Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Ελλάδας 2022. Και τη βλέπουμε στις κινηματογραφικές αίθουσες από τις 5 Μαίου αλλά και σύντομα από το Cinobo.

Τα δύο βασικά θέματα που πραγματεύεται είναι η μητρότητα (και οι δυσκολίες της) και η και οι εθνικές απεργίες που παραλύουν τη χώρα και την καθημερινότητα των ανθρώπων της. Ο Gravel ήθελε να δημιουργήσει έναν συμβολισμό, μεταξύ της κοινωνικής κατάρρευσης αλλά και εκείνης της πρωταγωνίστριάς του. «Η Julie είναι παγιδευμένη σε μια κοινωνική “τυφλή γωνία”. Ανήκει σε μια από τις πιο ευάλωτες ομάδες εργατών, αυτούς για τους οποίους το να απεργήσουν ή να έχουν οποιασδήποτε μορφής εκπροσώπηση, είναι ουσιαστικά αδύνατο. Θυμήθηκα πώς κατά τη διάρκεια απεργίας το 1995 στο Παρίσι, είχα εντυπωσιαστεί με το ότι οι άνθρωποι που κατοικούσαν μέσα και έξω από την πόλη, έδειχναν αλληλεγγύη και έβρισκαν τρόπους να λειτουργήσουν διαφορετικά στο αστικό περιβάλλον τους - με το περπάτημα, το ωτοστόπ, τη βοήθεια του ενός προς τον άλλον. Θέλησα να απεικονίσω το συνδυασμό ανάμεσα στη μάχη της καθημερινότητας και την αληθινή αλληλεγγύη».

Την περίοδο των γυρισμάτων, έτυχε να ξεκινήσουν οι κινητοποιήσεις των κίτρινων γιλέκων και εκεί διεπίστωσε ότι συμμετείχαν πολλές γυναίκες και μητέρες. Όσο για την επιλογή της καμαριέρας ως επάγγελμα, ο σκηνοθέτης αναφέρει ότι ήθελε κάτι χειρωνακτικό, κάτι που να απαιτεί τελειότητα, πειθαρχία και συντονισμό. Ήθελε μία δουλειά που να θυμίζει αυτό που πρέπει να κάνει στο σπίτι και ως μαμά.

Η ζωή μίας single μαμάς σε ένα γαλλικό χωριό

Βλέποντας την ταινία Full Time, έπιασα τον εαυτό μου να νιώθει μία μόνιμη αγωνία για τη Julie. Για το αν θα προλάβει το τρένο που έπαιρνε πριν καν ξημερώσει, αν θα έπεφτε πάνω σε απεργία, αν θα ήταν ασφαλής μέσα στο αυτοκίνητο που είχε κάνει ωτο-στοπ, αν θα χάσει τη δουλειά της, αν θα την πάρουν σε αυτή που πραγματικά θέλει.

Έχοντας επιλέξει να ζει σε χωριό, έτσι ώστε να εξασφαλίσει καλύτερη ποιότητα ζωής για τα παιδιά της, δυσκολεύεται καθημερινά με τη μετακίνηση αλλά και με τη φύλαξη των ανήλικων παιδιών της. Ο μπαμπάς ενισχύει οικονομικά, αλλά δεν τον βλέπουμε καθόλου στην ταινία. Βλέπουμε τον περίγυρο, αλλά η ζωή της διέπεται από μία μοναχικότητα, που δεν φαίνεται να την πτοεί.

Υπάρχουν και δύσκολες στιγμές, αλλά η Julie σε κάνει να νιώθεις ότι όλα είναι εφικτά. Ότι υπάρχει φως στο τέλος του τούνελ, ακόμα και αν κάνεις λάθη ή αν νιώθεις ότι δεν έχεις κουράγιο. Μπορεί η ταινία να σου φανεί αργή, αλλά νομίζω ότι ταιριάζει απόλυτα με τον συμβολισμό που ήθελε να πετύχει ο Gravel. Η αργή εξέλιξη, ατομικά και συλλογικά, η αλληλεγγύη που όμως επηρεάζει την ίδια, χωρίς όμως να το κάνει τεράστιο θέμα. Είναι αυτό που λέει ο ίδιος για την ηρωίδα του. Ότι οφείλει να είναι διαρκώς ένα βήμα μπροστά και να σχεδιάζει το μέλλον της σαν να παίζει σκάκι.

Από 5 Μαΐου στους κινηματογράφους και σύντομα αποκλειστικά στο cinobo