Το Crimes of the Future του David Cronenberg σόκαρε τους θεατές στις Κάννες, αλλά γιατί;

Το Crimes of the Future είναι μια ταινία φρίκης του σώματος που διαδραματίζεται στο κοντινό μέλλον με τον άνθρωπο να έχει αλλάξει -μεταφορικά και κυριολεκτικά- για να μπορέσει να συμβαδίσει με την τεχνολογική εξέλιξη. Στο σύμπαν του Cronenberg, το ανθρώπινο είδος έχει ξεκινήσει να μεταλλάσσεται και να αποκτά επιπλέον όργανα, των οποίων η χρησιμότητα ή λειτουργία δεν είναι γνωστή, ενώ παράλληλα η αίσθηση του πόνου έχει εξαφανιστεί. Η νέα κοινωνική και βιολογική πραγματικότητα έχει αναδείξει ένα νέο είδος ιατρικής performance art: live χειρουργεία για να αφαιρεθούν τα επιπλέον όργανα.

Στο ρόλο του Saul, ενός «βιολογικού» καλλιτέχνη που αντιπροσωπεύει την ανθρώπινη εξέλιξη, βρίσκουμε τον Viggo Mortensen. Η σύντροφός του Caprice (Léa Seydoux) είναι αυτή που πραγματοποιεί τα χειρουργεία. Οι ασυνήθιστες παραστάσεις τους έχουν τραβήξει την προσοχή της υπηρεσίας που έχει αναλάβει να παρακολουθεί τα νέα όργανα και τους εξελιγμένους κατόχους τους αλλά και ενός cult ανθρώπων που έχουν ολοκληρώσει τη μετάλλαξή τους.

CELEBRITIES

Φεστιβάλ Καννών: Ακτιβίστριες ύψωσαν πανό με τα ονόματα των γυναικών που δολοφονήθηκαν στη Γαλλία τον τελευταίο χρόνο

Το Crimes of the Future έκανε πρεμιέρα τη Δευτέρα στις Κάννες, ενώ διαγωνίζεται και για Χρυσό Φοίνικα. Μετά την πρώτη προβολή, οι περισσότερες αντιδράσεις εστιάζουν στο gore, στα πόσα άτομα εγκατέλειψαν την αίθουσα στη μέση της ταινίας, στον σοκαριστικό παράγοντα. Το Crimes of the Future μπορεί να είναι ταινία φρίκης, δεν είναι όμως gore με τη στενή έννοια -εκτός αν το σώμα που αλλάζει για να ανταποκριθεί στον κόσμο που ο άνθρωπος (ο σκηνοθέτης;) δημιούργησε και διαμόρφωσε είναι gory.

Ίσως η στάση του κοινού να οφείλεται περισσότερο στην ενστικτώδη αντίδραση σε μια αηδιαστική εικόνα, κάτι παρόμοιο με την αντίδραση στον κινηματογραφικό μικρόκοσμο του Raw που είχε κάνει επίσης πρεμιέρα στις Κάννες το 2016. Ίσως δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι να κοιτάξουμε στα μάτια ένα υποθετικό αύριο στο οποίο τα όρια ανάμεσα στο σώμα και στο τεχνητό δεν είναι ξεκάθαρα. Ίσως όμως, αντί να αφήσουμε την κινηματογραφική αίθουσα γιατί η οπτική που επέβαλε ο σκηνοθέτης μας έκανε να αισθανθούμε άβολα, θα έπρεπε να αναρωτηθούμε τι ήταν αυτό που μας σόκαρε: η εικόνα ή το γεγονός ότι η οθόνη είναι ήδη σε ένα βαθμό καθρέφτης;