Γεννήθηκα στην Αθήνα και μεγάλωσα στη Βούλα…
…κοντά στη θάλασσα.
Όλα μου τα παιδικά χρόνια είναι μια όμορφη ανάμνηση.
Όποτε τα σκέφτομαι θυμάμαι φως και αγάπη! Αν ποτέ κάνω παιδιά και καταφέρω τα μισά από αυτά που κατάφεραν οι γονείς μου, θα έχουν τις πιο υπέροχες αναμνήσεις. Θυμάμαι έντονα ότι απλά και μόνο βάζοντας μουσική στο σαλόνι ξεκινούσε ο χορός. Ένα μόνιμο πάρτι στο σπίτι.
Η τέχνη υπήρχε πάντα στη ζωή μου και ήταν κάτι που με βοηθούσε να εκφραστώ.
Ο χορός, το τραγούδι, η ζωγραφική. Ασχολούμαι ερασιτεχνικά με το θέατρο από το σχολείο. Δεν ξέρω αν υπήρξε συγκεκριμένη στιγμή που αποφάσισα να γίνω ηθοποιός. Σίγουρα θυμάμαι μια περίοδο της ζωής μου που απείχα από το θέατρο για 2 χρόνια και ένιωθα ένα μεγάλο κενό μέσα μου. Πάντα σκεφτόμουν ότι είναι αργά για μένα να γίνω ηθοποιός. «Έπρεπε να το κάνεις στα 18, στα 20, στα 25 το πολύ». Και σε αυτές τις ηλικίες δεν πίστευα αρκετά στον εαυτό μου και σε αυτό μου το όνειρο. Γενικά είμαι άνθρωπος σταθερός που θέλει να έχει τον έλεγχο στη ζωή του και το επάγγελμα του ηθοποιού είναι κάτι κόντρα σε αυτό. Το κενό όμως που ένιωσα όταν δεν το είχα στη ζωή μου ήταν καθοριστικό για να ακολουθήσω αυτήν την τόσο δοτική τέχνη. Το πήρα απόφαση σε πιο ώριμη ηλικία και έκτοτε νιώθω πιο ισορροπημένη και ευτυχισμένη από ποτέ.
