Ελένη Ράντου: Ένιωσα πως δεν είχα τίποτε άλλο να δώσω στο θέατρο, πως τελείωσα

Την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε φέτος, ήταν στο καμαρίνι της, στο θέατρο Διάνα. Η παράσταση το «Πάρτυ της ζωής μου» είχε μόλις τελειώσει. Είχαν προηγηθεί τέσσερις ή πέντε υποκλίσεις – έχασα το μέτρημα. Είχε αλλάξει κιόλας ρούχα – φορούσε ένα πορτοκαλί πουκάμισο – κι είχε ανάψει τσιγάρο. Το πρόσωπο της αναψοκοκκινισμένο, μα χαμογελαστό. Για ένα ακόμα βράδυ, της συνέβαινε κάτι απρόσμενο. Τουλάχιστον, αν το συγκρίνεις με όσα πίστευε για καιρό.

Πριν από μερικούς μήνες, με την πανδημία να σολάρει, η Ελένη Ράντου ήταν πεπεισμένη ότι θα εγκατέλειπε το θέατρο, πως δεν είχε τίποτε άλλο να προσφέρει και πως καμιά θεατρική σύμβαση δεν θα ήταν ικανή να την ανεβάσει ξανά στη σκηνή. Τελικά, αποφάσισε να μαζέψει τα κομμάτια της και να γράψει ένα νέο κείμενο, απόλυτα προσωπικό, απόλυτα εξομολογητικό. Και όταν ξεκινούσε τις πρόβες – με τις σκηνοθετικές οδηγίες του Ανέστη Αζά – ήταν σίγουρη πως το έργο δεν θα ενδιαφέρει, πως θα ‘πατώσει’ και θα πάει το πολύ μέχρι τα Χριστούγεννα.

Τέλη Ιανουαρίου και συναντιόμαστε ξανά. Η Ελένη έχει ρεπό από το θέατρο, είναι πιο ξεκούραστη αλλά πάντα χαμογελαστή. Και ανάμεσα σε γουλιές καφέ και σοκολάτας, αρχίζει να μιλάει για το θαύμα μιας παράστασης, που έγινε και δικό της θαύμα – παρότι μιλάει για επώδυνα πράγματα που έχει νιώσει και βιώσει. Και εννοείται πως καμιά μας, δεν ονομάζει ‘θαύμα’ τo trend του sold out· αλλά αυτό που τελικά διαμείβεται μεταξύ της ίδιας και των θεατών που γεμίζουν το θέατρο, κάθε μα κάθε βράδυ. Μια σχέση για την οποία ελάχιστοι καλλιτέχνες μπορούν να μιλούν στην ελληνική σκηνή – μια σχέση που την έχει βάλει σε κατάσταση πλήρους ελευθερίας αλλά και ύποπτης απομόνωσης. «Το θέατρο είναι ο ζωτικός μου χώρος για να κάνω υπαρξιακές υπερβάσεις» λέει, καθώς παραδέχεται πως η τέχνη έχει, κατά καιρούς, λειτουργήσει σαν υπενθύμιση της ύπαρξης της. Και ναι, η Ελένη Ράντου είναι μια γυναίκα, καλλιτέχνις που υπάρχει παρά τα πατριαρχικά κολλήματα, τα στερεότυπα, τις ταμπέλες και την διάχυτη αμφισβήτηση για πλάσματα του είδους της. Γιατί μάλλον είναι ένα ξεχωριστό είδος. Αλλά, καλύτερα, να μην της κολλήσω άλλη μια ετικέτα, σκέφτομαι.

Διαβάστε περισσότερα στο monopoli.gr