Ο Pedro Pascal για το "The Last of Us", τη νέα του ταινία με τον Almodovar και τον μεγάλο έρωτα της ζωής του
Κλέλια Φατούρου
28 Φεβρουαρίου 2023
Pedro Pascal. Δυο λέξεις, ένα ονοματεπώνυμο, ένας άντρας. Ένα κράμα πιο παραδοσιακής αρρενωπής ομορφιάς, και ενός woke ψυχισμού, που σε κάνει να φαντάζεσαι τον εαυτό σου νύφη, κι ας μην θέλεις να ντυθείς νύφη.
Ένας ηθοποιός που πέρασε δεκαετίες δουλεύοντας στον χώρο και δεν εγκατέλειψε ποτέ, γιατί ήταν ΟΚ με μικρούς ρόλους και guests εμφανίσεις σε σειρές (που τελικά τον «πέθαιναν» γρήγορα), μέχρι που ήρθε το Game of Thrones. Όχι ότι δεν μάς τον στέρησαν κι εκεί, με έναν φρικτό κι απροσδόκητο θάνατο, αλλά ήταν η στιγμή που η καριέρα του θα άλλαζε πορεία.
Με το "The Mandalorian" της Disney έκανε το επόμενο μεγάλο του άνοιγμα στο stardom (και στην αγάπη του κοινού), αλλά ήταν η φετινή σειρά του HBO "The Last Of Us" που τον τοποθέτησε προσεκτικά στους A-listers, εκεί όπου άνηκε πάντα. Με αυτή την ήρεμη, οριακά απαλή δύναμη, που δεν χρειάζεται ένταση στη φωνή ή τις χειρονομίες. Ο ρόλος του στη σειρά- φαινόμενο είναι αρκετά επιβλητικός από μόνος του. Ένας παραδοσιακός άντρας, που είναι καλός με τα χέρια του και που καλείται να αντιμετωπίσει ζόμπι, σε μία μετα-αποκαλυπτική εποχή της Γης. Πρέπει να σκοτώσει, να αποστασιοποιηθεί από το συναίσθημά του, και να τα κάνει όλα αυτά, ενώ έχει χάσει την κόρη του.
«Δεν το πίστευα όταν μου πρότειναν τον ρόλο του Joel οι δημιουργοί Craig Mazin και Neil Druckmann. Μα πώς τους ήρθε να σκεφτούν εμένα;», αναρωτιέται στο Flaunt Magazine. Ε τώρα Pedro, μετριόφρων. Δεν νιώθει καθόλου διάσημος και δηλώνει εντελώς άσχετος στα videogames. «Προσπάθησα να παίξω The Last of Us, για να μπω στο πνεύμα του ρόλου, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω πολλά. Ευτυχώς που ο ανιψιός μου είναι master». Ο Pascal αρνείται να πάρει τα εύσημα για την τρομερή του ερμηνεία και το αποδίδει όλο στο σενάριο, που καθοδηγεί βήμα βήμα τις παύσεις ή πώς και που θα ειπωθεί κάτι. «Αυτό το σενάριο θα έπρεπε να γίνει βιβλίο».
Αναφέρεται και σε ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της σειράς. Το queerness. Αν και υπήρχε μία βάση από το videogame, οι δημιουργοί το ενέταξαν πολύ περισσότερο στη σειρά. Πιστεύει ότι ο Joel είναι ΟΚ με το ότι η Ellie είναι gay; «Είναι ένας καλλιτέχνης στην καρδιά κι ας φαίνεται ότι τον ενδιαφέρει μόνο η επιβίωση και το κυνήγι. Είμαι σίγουρος ότι δεν είναι πρόβλημα για εκείνον, απλώς είναι ο τρόπος του παραδοσιακού straight άντρα. Να το ακούσει και να προχωρήσει, γιατί πολύ απλά δεν είναι κάτι περίεργο».
Σε πλήρη αντίθεση με αυτό που παίζει τώρα, ο Pascal θα πρωταγωνιστήσει στην ταινία του Almodovar, "Strange Way of Life". Εκεί είναι ένας cowboy που ερωτεύεται τον Ethan Hawke. Ήταν δύσκολο; «Χαζή ερώτηση. Σκέψου να κοιτάς μέσα σε αυτά τα απίστευτα μπλε μάτια. Τα καστανά είναι μια χαρά, αλλά αυτά τα μπλε του μάτια». Σε κάθε περίπτωση, ο Pascal λατρεύει τον σκηνοθέτη και μεγάλωσε με τις ταινίες του, που παρακολουθούσαν οικογενειακώς. Έβλεπε επίσης και πολλά θρίλερ, όταν άλλοι έπεφταν για ύπνο. Τις λάτρευε παρόλο που έβλεπε εφιάλτες.
Έχει μιλήσει για την οικογένειά του, η οποία αποτελεί ένα πολύ ενδιαφέρον παράδειγμα ανθρώπων που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη Χιλή του Πινοσέτ, ξεκινώντας από τη Δανία και καταλήγοντας στις Η.Π.Α. Η μητέρα του είναι ψυχολόγος και ο πατέρας του γυναικολόγος με εξειδίκευση σε θέματα γονιμότητας. Πριν μετακομίσει στη Νέα Υόρκη στα 18 του, έζησε στην Καλιφόρνια, που δεν συμπάθησε και στο Τέξας, που λάτρεψε.
Ήξερε ότι ήθελε ανέκαθεν να γίνει ηθοποιός, επειδή είχε τεράστια ανάγκη για προσοχή. «Η μεγάλη μου αδερφή ήταν πανέξυπνη και ήξερε πώς να προσαρμοστεί. Εγώ πάλι όχι, οπότε απαιτούσα την προσοχή. Και κοίτα που με έφτασε αυτό». Στις οθόνες και στις καρδιές μας Pedro μου.
Και επειδή δεν έφτανε η μαγική του προσωπικότητα για να μας αιχμαλωτίσει, μάς έδωσε έναν ακόμη λόγο. Μιλά με λατρεία για τον έρωτα της ζωής του, την Greta. Ήταν σκύλος και περιγράφει όλα τα χρώματα που είχε σε διαφορετικό σημείο του σώματός της. «Ήταν μία κούκλα». Ζούσε μαζί της στη Νέα Υόρκη, τότε που ξεκινούσε την υποκριτική και δεν κατάφερε να ξεπεράσει τον θάνατό της. «Έχω προσπαθήσει να πάρω άλλο σκύλο, αλλά δεν νομίζω ότι μπορώ». Μέσα σε όλα αυτά, λέει ότι νιώθει και ενοχές επειδή ζει καπιταλιστικά. «Αν και δεν μεγάλωσα πιστεύοντας σε κάποια θρησκεία, έχω την ηθική υποχρέωση να επιλέγω το καλό. Αλλά αν μπορώ να βοηθήσω με όποιον τρόπο μπορώ, θα το κάνω». Υπάρχει ακόμα κανείς που δεν πιστεύει ότι αυτός ο τύπος είναι θεόσταλτος;
