Σήμερα θεωρούμε το χαμόγελο ένδειξη χαράς, φιλικότητας, στοργής, αισιοδοξίας, κάτι τέλος πάντων το θετικό. Και ποιος δεν έχει χαμογελάσει βγάζοντας μια φωτογραφία – ακόμα κι αν δεν το εννοεί;
Κι όμως, είμαι σίγουρη ότι δεν είχατε ποτέ συνειδητοποιήσει ότι το χαμόγελο ήταν κάτι το ιδιαίτερα σπάνιο στην κλασική τέχνη. Για το μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης ιστορίας, το ανοιχτό χαμόγελο (ξέρετε, αυτό που δείχνει δόντια) ήταν κάτι το εντελώς “ντεμοντέ”. Αν το καλοσκεφτείς, πράγματι σπάνια βλέπουμε έργα “κλασικών” με χαμογελαστούς πρωταγωνιστές.
Κάποιοι θεωρούν ότι ο λόγος ήταν η συνήθως πολύ κακή υγιεινή την εποχή εκείνη – ποιος θα ήθελε ένα πορτραίτο που να αναδεικνύει τα χαλασμένα του δόντια; Άλλοι (και μάλλον αυτοί είναι πιο λογικοί) στηρίζουν το περίεργο αυτό φαινόμενο στο γεγονός ότι η διαδικασία της δημιουργίας ενός έργου τέχνης έπαιρνε ώρες. Τα μοντέλα που πόζαραν ήταν λογικό να κουραστούν – και όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να κρατάς ένα χαμόγελο για πολλή ώρα.
Διαβάστε τη συνέχεια στο monopoli.gr
