Μαρία Καρυστιανού για το δυστύχημα στα Τέμπη: «Θέλει αρετή η πολιτική και ήθος η ανάληψη ευθυνών»
JTeam
25 Ιανουαρίου 2024
Στις 28 Φεβρουαρίου 2022 συνέβη ένα από τα σοβαρότερα δυστυχήματα στην Ελλάδα. 57 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους όταν συγκρούστηκαν δύο τρένα στα Τέμπη, ενώ άλλοι 180 τραυματίστηκαν. Οι περισσότεροι νέα παιδιά, φοιτητές. Έγιναν αναλύσεις επί αναλύσεων, αναζητήθηκαν ευθύνες αλλά ένα χρόνο μετά κανείς δεν έχει βρεθεί υπόλογος για τις πράξεις ή τις (εγκληματικές) παραλείψεις του.
Η Μαρία Καρυστιανού, παιδίατρος, μητέρα της Μάρθης Ψαροπούλου που έχασε τη ζωή της στη μοιραία σύγκρουση και πρόεδρος του συλλόγου των οικογενειών των θυμάτων, έδωσε μια συγκλονιστική κατάθεση στη συνεδρίαση της Εξεταστικής Επιτροπής για το δυστύχημα των Τεμπών. Στάθηκε απέναντι στην επιτροπή με ήθος και αξιοπρέπεια, με τη φωνή της να «σπάει» σε κάποια σημεία, παραθέτοντας στοιχεία και επιχειρήματα και ζήτησε το αυτονόητο. Δικαιοσύνη για το χαμό του παιδιού της και τόσων άλλων ανθρώπων.
Έκανε έκκληση για απόδοση ευθυνών, αναφέρθηκε σε «κρατικό έγκλημα» και «απόπειρα συγκάλυψης των ευθυνών», αφήνοντας αιχμές για την κυβέρνηση και τον πρώην υπουργό μεταφορών κ.Καραμανλή.
«Δε βρίσκομαι σε έναν χώρο δικαστηρίου, όπως θα περίμενα»
Η κα Μαρία Καρυστιανού ξεκίνησε την κατάθεσή της παραδεχομένη ότι δεν αισθάνεται καθόλου άνετα που βρίσκεται σε αυτή την αίθουσα καθώς πρέπει να μιλήσει για «τη δολοφονία της κόρης της και για ένα πολύνεκρο έγκλημα» σε βουλευτές και όχι δικαστές.
«Δε βρίσκομαι σε έναν χώρο δικαστηρίου, όπως θα περίμενα, αλλά ενώπιον βουλευτών οι οποίοι θα πρέπει να αποφασίσουν, αν θα παραπεμφθούν οι ένοχοι υπουργοί στη δικαιοσύνη ή όχι. Αυτό σε εσάς μπορεί να φαίνεται μια φυσιολογική διαδικασία όταν υπάρχει κάτι μεμπτό που αφορά ένα πολιτικό πρόσωπο. Αλλά για ένα τέτοιο έγκλημα, σε μένα όπως και στους περισσότερους αν όχι όλους τους Ελληνες πολίτες, αυτό είναι μη κατανοητό και ύποπτο», αναφέρει.
«Θέλω να έρθετε για πολύ λίγο στη θέση μας. Να χάσετε το πιο αγαπημένο σας πρόσωπο από ιατρικό λάθος -για να χρησιμοποιήσω και την ιδιότητά μου, από αδιαφορία και ο εν λόγω γιατρός αντί να παραπέμπεται στη Δικαιοσύνη να παραπέμπεται στον Ιατρικό Σύλλογο. Πώς θα σας φαινόταν αυτό; Δίκαιο; Φυσιολογικό;», είπε και αφού πήρε βαθιά ανάσα συνέχισε: «Φέρνω αυτό το ακραίο παράδειγμα για να σας δείξω ότι αυτό που συμβαίνει εδώ δεν είναι καθόλου εντάξει με εμάς και ούτε με το σύνολο της κοινωνίας. Δεν είσαστε δικαστές. Δεν μπορείτε να γνωρίζετε τη δικογραφία που είναι ήδη τεράστια. Πώς ξέρω ότι θα αναδειχθεί πλήρως και σε βάθος ένα θέμα στο οποίο οι εμπλεκόμενοι ξεκινούν από την κορυφή του πολιτικού συστήματος και καταλήγουν σε διευθυντές και προέδρους σημαντικών θέσεων με άμεση επαφή και συνεργασία με το υπουργείο και με ένα μείζον ζήτημα οικονομικής απιστίας να τα συνδέει; Με βάση την προϊστορία των Εξεταστικών Επιτροπών, η αποτελεσματικότητα και η ακεραιότητα αυτών των Επιτροπών είναι αμφίβολη».
Οι υπουργοί δε φέρουν ευθύνη, η Hellenic Train δε φέρει ευθύνη, η ΕΡΓΟΣΕ δε φέρει ευθύνη, η ΡΑΣ δε φέρει ευθύνη. Τελικά, έχει κανείς ευθύνη σε αυτή τη χώρα που ζούμε από τύχη;
Πώς θα θέσετε τις κατάλληλες ερωτήσεις στον κ. Καραμανλή αν δεν γνωρίζετε τη δικογραφία;
«Αυτός ο υπουργός δηλώνει με θράσος αθώος λόγω της ασυλίας του. Κι αντί να παραιτηθεί ευθύς και να αφεθεί στη Δικαιοσύνη, πράττοντας το αυτονόητο για τη μνήμην των νεκρών και για μας, παραμένει κρυμμένος, ελπίζοντας πως η Βουλή θα τον σώσει. Μα, θέλει αρετή η πολιτική και ήθος η ανάληψη ευθυνών. Αρετές σπάνιες, για λίγους.
Διαβάζοντας τη σχετική διάταξη περί ασυλίας, διαπίστωσα ότι αυτή θεσπίστηκε για να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των υπουργείων και να τα προστατέψει από κακόβουλες μηνύσεις. Όμως γίνεται κάκιστη χρήση αυτής της διάταξης, η οποία πλέον λειτουργεί ως μια τεράστια ομπρέλα πολιτικών από νόμους και ποινικές ευθύνες. Εκτός αν θεωρείται η μήνυση των συγγενών και της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας κακόβουλη. Πού αναφέρει στο Σύνταγμα ότι οι βουλευτές έχουν το δικαίωμα να υποκαταστήσουν τη δικαστική εξουσία και να καθορίζουν πού τελειώνει η πολιτική ευθύνη και ξεκινά η ποινική; Ή μήπως υπάρχει ακαταδίωκτο όποιου κερδίζει τις εκλογές με μια ισχνή πλειοψηφία του 21% κ. Γεωργιάδη; Δεν ενδιαφέρει την Επιτροπή η ογκωδέστατη και πλήρης έρευνα των Ευρωπαίων που κατέληξε σε βαρύτατες κατηγορίες και υπόνοιες για υπουργικές ευθύνες;»
Δεν είναι ντροπή για ένα τέτοιο έγκλημα η δικογραφία να βρίσκεται στο γραφείο του Προέδρου της Βουλής και όχι στο υλικό που έχει υποβληθεί που είναι στη διάθεση των μελών της εξεταστικής για να μελετηθεί; Πώς θα θέσετε τις κατάλληλες ερωτήσεις στον κ. Καραμανλή αν δεν το γνωρίζετε;»
Ποια αλήθεια να αποκαλύψουμε; Εγώ όταν έμαθα πώς λειτουργούσε ο σιδηρόδρομος ούτε λαχανικά δε θα φόρτωνα πάνω του. Τι κατάντια, τι ντροπή. Είναι έτσι η χώρα μου; Να μη λειτουργούν ούτε τα λαμπάκια στον τοπικό πίνακα που είχε απομείνει από σύστημα ασφαλείας; Τι μου λέτε, δεν καταλαβαίνω. Είναι τόσο μεγάλο το χάλι που έπρεπε από τις πρώτες δέκα μέρες να μπουν οι υπεύθυνοι φυλακή και είμαστε ένα χρόνο μετά και ξεκινάει η εξεταστική για το ΑΝ φταίει; Πώς γίνεται;; Τι είναι αυτό;;
Από την αρχή μέχρι το τέλος παραβάσεις, ψάχνουμε να βρούμε κάτι ορθό. Επιτρέπεται σε αυτό το χάλι να παραιτείται θεατρικά για μια εβδομάδα ο υπουργός Μεταφορών, να του δίνεται ξανά το δικαίωμα να κατέβει στις εκλογές για να είναι βουλευτής, γιατί; Για την ασυλία; Εσείς τη συντηρείτε την ασυλία. Δεν μπορείτε να προασπίζεστε το κακό; Εγώ θέλατε να στηρίξω το γιατρό που θα έκανε κακό στο παιδί σας;»
«Τελικά, έχει κανείς ευθύνη σε αυτή τη χώρα που ζούμε από τύχη;»
Η κα Καρυστιανού συνέχισε απαριθμώντας τις ελλείψεις που υπήρχαν στα συστήματα ασφαλείας, τις συντηρήσεις που δεν είχαν γίνει, τις καθημερινές βλάβες.
«Να πάμε στο σημείο μηδέν. Να δούμε τα βαγόνια που ακόμη κάπνιζαν. Να τρέχουμε στα νοσοκομεία και να περιμένουμε ν’ ακούσουμε το όνομα στη λίστα των τραυματιών. Ξέρετε τι είναι να παρακαλάς να βρεις το παιδί σου τραυματισμένο; Από το να το 'χεις νεκρό; Κανένας σας να μην το ζήσει ποτέ αυτό. Να περιμένουμε για την ταυτοποίηση, μετά το χάος. Η ταυτοποίηση σε μένα έκανε περίπου δύο ημέρες. Δεν περνούσαν τα δευτερόλεπτα. Πώς γίνεται να μην περνούν τα δευτερόλεπτα, κι όμως. Πήρα καμένα οστά από την κόρη μου. Πήγαμε να παραλάβουμε ό,τι είχε η σακούλα του καθενός.
Με βλέπετε εδώ μόνη μου, αλλά δεν είμαι. Φανταστείτε δίπλα μου 57 νεκρούς, 180 τραυματίες και τις οικογένειές τους. Και κάθε άνθρωπο που ανέβηκε σε αυτό το τρένο κάποια στιγμή. Αυτή η υπόθεση δεν είναι σαν τις άλλες, αφορά έγκλημα και τα δεδομένα πρέπει να είναι αλλιώτικα. Δε το ζητάω μόνο εγώ και οι υπόλοιπες χαροκαμένες οικογένειες, αλλά και ο κόσμος. Αν δεν υπάρχει τιμωρία σε ένα τέτοιο έγκλημα πότε θα υπάρξει; Όσο πόνο έχουμε, όμως, άλλη τόση επιθυμία και δύναμη έχουμε για να παλέψουμε για τα παιδιά μας που σκοτώθηκαν».
Δείτε την κατάθεση της Μαρίας Καρυστιανού:
