Μη με αφήσεις ποτέ: Η νέα ταινία της Lacta δεν βλέπεται εύκολα. Γι' αυτό και πρέπει να τη δεις

Η σχέση των brands (και των διαφημιστικών agencies που χειρίζονται την εικόνα τους) με τα εκάστοτε κοινωνικά ζητήματα είναι μεγάλη και ταραχώδης. Η εταιρική κοινωνική ευθύνη, ειδικά τα τελευταία χρόνια με την άνοδο του #metoo και την ευρύτερη ευαισθητοποίηση για τα δικαιώματα της LGBTQ κοινότητας, είναι πιο απαραίτητη από ποτέ για κάθε μεγάλη επιχείρηση που θέλει να δείχνει έμπρακτα πως είναι ​​άρρηκτα συνδεδεμένη με το κοινωνικό σύνολο μέσα στο οποίο δραστηριοποιείται. Αυτό, βέβαια, δεν έχει πάντα το επιθυμητό αποτέλεσμα, καθώς αρκετές φορές οι εκάστοτε δράσεις-διαφημίσεις που παράγονται για αυτόν τον σκοπό, είναι είτε υπερβολικά στημένες (κοινώς, φαίνεται πως έγιναν απλά για να γίνουν επειδή “αυτά θέλει ο κόσμος”), είτε γραφικές, είτε απλά κακές.

Για αυτό και η πρόσφατη ταινία της Lacta με τίτλο “Μη με αφήσεις ποτέ”, που κυκλοφόρησε χθες, ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη -σε αντίθεση με το θέμα που πραγματεύεται.

Στα τέσσερα λεπτά που διαρκεί το φιλμ, παρακολουθούμε τη σχέση ενός ζευγαριού από την αρχή του έρωτά τους, μέχρι το τέλος. Ή μάλλον, από το πώς η φράση “μη με αφήσεις ποτέ”, μπορεί να μετατραπεί από εκδήλωση βαθιάς αγάπης σε απειλή, αποδεικνύοντας πως δεν ήταν, τελικά, ποτέ το πρώτο.

Με επιμέλεια και concept από την Ogilvy και παραγωγή από τη Foss Productions, την ταινία σκηνοθετεί ο εξαιρετικός Αργύρης Παπαδημητρόπουλος (Suntan, Monday) και πρωταγωνιστούν οι Χριστίνα Χειλά Φαμέλη (Σασμός) και Έκτορας Λιάτσος (υποψήφιος για το βραβείο Δημήτρης Χορν το 2020). Τρίτος πρωταγωνιστής, ωστόσο, είναι το κομμάτι που ντύνει την 4λεπτη ταινία, το “Μη μου μιλάς γι’ αγάπη” της Δήμητρας Γαλάνη, το οποίο θέτει τον κατάλληλο, ειρωνικό θα έλεγε κανείς, τόνο σε μια ιστορία αγάπης που μόνο αυτό δεν είναι. 

Αφορμή για τη δημιουργία της ταινίας είναι η 25η Νοεμβρίου, η Παγκόσμια Ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, αλλά ξέρουμε όλοι πλέον πως θα μπορούσε να γίνει απλά ως σχόλιο πάνω στην πραγματικότητα που βιώνει κάθε γυναίκα συνέχεια, κάθε μέρα, και όχι μόνο τα τελευταία χρόνια.

Όπως ενημερώνει η Lacta σε συνεργασία με το Διοτίμα, “Μέχρι σήμερα, το 2021, 13 γυναίκες έχουν δολοφονηθεί και χιλιάδες έχουν κακοποιηθεί από εκείνους που υποτίθεται πως τις “αγαπούσαν”. Το μήνυμα είναι απλό και, στο τέλος, όταν η πρωταγωνίστρια λέει “Σημασία έχει τι θα κάνεις εσύ, που ακόμα μπορείς”, δεν μιλά μόνο στις γυναίκες που βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις. Απευθύνεται σε όλους μας, ανεξαρτήτως, γυναίκες και άντρες, που μπορεί να γνωρίζουμε τέτοια περιστατικά βίας, να τα παρατηρούμε ακόμα και στον κοντινό μας κύκλο, και να μην κάνουμε τίποτα, όσο ακόμα μπορούμε, πριν να είναι πολύ αργά.

Επιστρέφοντας στο θέμα του branding και της ΕΚΕ, αξίζει να τονίσουμε την ιδιαίτερη σημασία που έχει ένα brand σαν τη Lacta να ενημερώνει και να ευαισθητοποιεί, με αυτόν τον τρόπο, για ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα. Μιλάμε για μια εταιρεία της οποίας το προϊόν, η στρατηγική και ολόκληρη η φιλοσοφία, το USP (unique selling point) της που λένε στη διαφήμιση, έχει βασιστεί πάνω στην αγάπη. Σε κάθε της μορφή, για κάθε κατάσταση που την εμπεριέχει, για κάθε σχέση που χτίζεται πάνω σε αυτήν. Είναι σημαντικό, λοιπόν, η ίδια αυτή εταιρεία, που απευθύνεται σε ένα τεράστιο κοινό, κάθε ηλικίας και φύλου, να αποκαθηλώνει την αγάπη όταν οι συνθήκες το απαιτούν. Είναι σημαντικό για ένα προϊόν που προωθεί την αγάπη και τις ρομαντικές εκδηλώσεις της, να απογυμνώνει εκφράσεις όπως "Θέλω να είσαι δική μου, μόνο δική μου" και "Κανείς δεν θα σε αγαπήσει ποτέ όπως εγώ" για να φανεί αυτό που πραγματικά είναι: προβληματικές, χειριστικές, επικίνδυνες.

Και ναι, το φιλμ όντως γίνεται όλο και πιο σκληρό όσο περνούν τα λεπτά, με αποκορύφωμα το βίαιο τέλος του, που ενδεχομένως θα σοκάρει πολλούς θεατές, ειδικά όσους έχουν συνηθίσει μια άλλη προσέγγιση και αισθητική από τις ταινίες της Lacta. Είναι, όμως, ο πιο σωστός τρόπος για να απεικονίσεις τη συγκεκριμένη κατάσταση που επικρατεί γύρω μας -ή ακόμα και μέσα στο σπίτι μας. Και χρειάζεται αρκετό θάρρος και αποφασιστικότητα, τόσο από την πλευρά της δημιουργικής ομάδας όσο και του πελάτη, να προχωρήσεις στη δημιουργία ενός τόσο ξεκάθαρου, ειλικρινούς και ωμού φιλμ που παρουσιάζει τα πράγματα ακριβώς όπως έχουν. 

Όταν μιλάμε για εταιρική κοινωνική ευθύνη από εδώ και πέρα, λοιπόν, καλό θα είναι να επιστρέφουμε στο “Μη με αφήσεις ποτέ”, ως ένα case study για το πώς πρέπει τα μεγάλα brands να προσεγγίζουν τα ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα της εποχής τους. Όχι επειδή “πρέπει” ή για να επιδείξουν ένα δήθεν wokeness. Αλλά επειδή είναι υποχρέωσή τους απέναντι στον κόσμο που τα εμπιστεύεται. Και επειδή, αν αυτό το φιλμ βοηθήσει με τον οποιοδήποτε τρόπο έστω και ένα άτομο να απελευθερωθεί από μια τοξική σχέση “αγάπης”, θα έχει πετύχει τον στόχο του και με το παραπάνω.