Ο αεροσυνοδός ψύχραιμος του απάντησε πως ο κάτοχος ήταν ένας νεαρός ο οποίος μάλλον ήταν στην τουαλέτα και πως δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας.
Ολα αυτά τα 15 λεπτά πέρασαν από το μυαλό μου τα πάντα. Οτι η μοίρα το φερε να καθίσω δίπλα στον μοναδικό τρομοκράτη που μπήκε σε ελληνικό αεροπλάνο. Οτι δεν πρόλαβα να αποχαιρετήσω το παιδί μου. Οτι θα πέθαινα γρήγορα μάλλον αφού ο τρομοκράτης συνεπιβάτης μας αμέσως μετά την απογείωση θα πυροδοτούσε την βόμβα δίπλα μου και οι στάχτες μου θα σκορπίζονταν στο Αιγαίο Πέλαγος. Οτι τελικά η ζωή είναι μικρή. Οτι για όλα όσα γκρίνιαζα αν κατάφερνα να επιβιώσω δεν θα ξαναγκρίνιαζα σίγουρα. Οτι ίσως πεθάνω νωρίτερα από την πυροδότηση της βόμβας αφού από τον φόβο κινδυνεύω να πάθω έμφραγμα.
Λίγο πριν ξεθολώσει το βλέμμα μου από όλες αυτές τις μαύρες σκέψεις ο κάτοχος του laptop εμφανίστηκε. Ψηλός γεροδεμένος, hipster, με στρατιωτικό μπουφάν, αρβυλάκια, ένα μεγάλο δαχτυλίδι και αυστηρό βλέμμα. Με κοίταξε με την άκρη του ματιού του και κάθισε στην θέση του. Πήρε το laptop και το άνοιξε.
Το μυαλό μου είχε ήδη πλάσει το σενάριο. Ο άνθρωπος μοιάζει με εκπολιτισμένο τζιχαντιστή, πάει πλέον το χάσαμε το τρένο της ζωής. Το δαχτυλίδι σκέφτηκα ότι ίσως είναι σύμβολο, το μούσι άστα να πάνε, το militaire look η πιστοποίηση ότι είναι μαχητής και για το laptop μην τα ξαναλέμε. Θα πρέπει οι σφυγμοί μου να έσπασαν το φράγμα των 150 και να ακούγονταν μέχρι την πίσω σειρά των συνεπιβατών μου οι οποίοι είχαν μοιραστεί μαζί μου το φόβο τους.
Ξαφνικά ρίχνω μία διακριτική ματιά στην οθόνη του και τι να δω... Ένα επεισόδιο της σειράς “Criminal minds”. Για δες, σκέφτηκα. Θέλει και τις αμερικανιές του ο βομβιστής. Έχει σενάριο δεν θα πάμε άκλαυτοι θα έχουμε και υποτιτλισμό.
Όμως από εκείνη την στιγμή σα να μη φοβόμουν και τόσο. Μα, βλέπει σειρές; αναρωτήθηκα. Πώς είναι δυνατόν... Λίγο αργότερα ο “κατά φαντασίαν τζιχαντιστής” έβγαλε το κινητό του και άνοιξε τις φωτογραφίες με τα βίντεο. Άκουσα παιδικές φωνούλες. Πριν κάνω και άλλη ανόητη σκέψη όπως για παράδειγμα ότι πρόκειται για στρατόπεδο εκπαίδευσης ανήλικων βομβιστών, τον είδα να χαμογελά βουρκωμένος. Ηταν τα δύο παιδάκια του και το βίντεο το έστειλε η γυναίκα του όπως και πολλά άλλα ακόμη μαζί με φωτογραφίες για να χαρεί ο μπαμπάς που τους λείπει. Ο γοητευτικός χίπστερ τα κοιτούσε και τα ξανακοιτούσε, χαμογελούσε βούρκωνε και με κοίταξε σαν μικρό παιδί που χαιρόταν και ένιωθε περηφάνεια.
Ένιωσα βλάκας. Το λιγότερο. Μπροστά σε αυτή την τρυφερή στιγμή η ανοησία μου σε συνδυασμό με τον φόβο των πίσω με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο πολύ ο φόβος έχει δηλητηριάσει την ψυχή και τη σκέψη μου. Πόσο άλλαξαν οριστικά οι ζωές και οι προθέσεις μας. Πόσο πολύ πια έχει αλλάξει ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα και κυρίως τους ανθρώπους γύρω μας.
Ένας υπέροχος μπαμπάς που παρακολουθεί ξένες σειρές, ευτυχώς, που χαζεύει τα βίντεο και τις φωτογραφίες της οικογένειάς του να θυμίζει ...βομβιστή. Μόλις φτάσαμε η πρώτη του κίνηση ήταν να τηλεφωνήσει στην γυναίκα του και να της πει ότι έφτασε. Σχεδόν ήθελα να τον αγκαλιάσω και να τον φιλήσω. Για την ακρίβεια ήθελα να μιλήσω στη γυναίκα του και στα παιδιά του και να τους πω πόσο τυχεροί είναι που έχουν δίπλα τους μία “βόμβα αγάπης”...
Ακολουθήστε το jenny.gr στο google news και μάθετε τα πάντα γύρω από τη διατροφή, τη γυμναστική, το σεξ και την ψυχική υγεία.
